Bedankt #365 dagen bloggen was super tof!

Lieve lezers,

Het is 31 december 2018 en de klok geeft 23:55 aan. Geen zorgen. Ik ben er nog bij. Het artikeltje van zojuist was natuurlijk een grapje. Excuus als mijn humor niet altijd is wat u er van verwacht :-)

Een jaar geleden kondigde ik out of the blue aan dat ik een jaar lang dagelijks een blog zou schrijven. Een project dat omgedoopt werd tot 365 dagen bloggen. Toen ik zojuist op publiceren drukte om dit artikel te plaatsen heb ik deze zelfverkozen challenge officieel tot een goed einde gebracht.

We moeten het niet belangrijker maken dan het is, maar in dit laatste artikel van van 365 (Eigenlijk 366, die van een uur geleden meegerekend) wil ik toch nog even zeggen dat ik het onwijs leuk vond om te doen. Ik heb leuke dingen mogen schrijven. Soms grappig, althans dat probeerde ik, en soms serieus, wat mij dan weer beter lukt. Soms een actualiteit gegrepen, soms een onderwerp uit de lucht gegrepen. Voetbal en sport mocht natuurlijk niet ontbreken, maar met hetzelfde gemak over politiek of genderneutraliteit. Voor elk wat wils. Dat was het doel. En hopelijk is dat gelukt.

Rest natuurlijk nog één ding. U was de lezer en de cijfers verraden dat u er regelmatig was. En dat is tof. En daarvoor bedank ik u maar al te graag. Voor dat ik aan een welverdiende blogpauze begin.

Bij het grote interview van gisteren kreeg ik al vele likes en hartverwarmende reacties. Mooi. Waardeer ik echt enorm.

Dames, heren, en alles wat daar tussen in wil zitten:

Bedankt! Het was supertof!

Ik plenk een traantje weg. En drink mijn champagne op. 

Tot snel!

Bijna nieuwjaar #365

'Nou, damels en Heeltjes, daal gaan we dan!'

"Hendrie?"

'Schlenk mij nog even blij!'

"Uh"

'Tlien'

"Watteh.."

'Negun'

"Maarreh.."

'Acht'

"Och jee..."

'Euhh.. Wat klam er ook weer naar acht?'

"Halloooohhh!!"

'Wattuh?'

"Je bent een uur te vroeg, het is elf uur"

'Oh?'

"Ja, elf uur"

'En het is pas om twaalf uur?'

"Ja, dit jaar wel."

'Aha'

"Dus?"

'Doe nog maar een biertje!'

"Juist!"

'Maar wat kwam er nu naar acht'

"Negen"

'Oh ja, negen'

Het grote interview met de bijna 365 dagen blogger #364

Een jaar geleden begon Hendrie Kiers aan een zelfbedachte challenge. Elke dag een blogje plaatsen. Vanaf morgen mag hij zeggen dat het gelukt is. Het is een interview waard. Bij deze!

Als dit blogje online staat dan heb jij je doel bereikt. 365 dagen elke dag een blogje produceren. Wat bezielt iemand om dat te doen?
Goede vraag. Het gebeurde eigenlijk in een opwelling. In het blogwereldje is vaak het verhaal: Hoe vaker je blogt, hoe meer resultaat. Meerderen gaan de uitdaging van dagelijks bloggen aan. Ik vroeg mij af of ik het zou kunnen en vooral ook wat de effecten op het blog zou zijn. Ik besloot het aan te kondigen om een stok achter de deur te hebben. Daarna ben ik gewoon begonnen. En heb ik het dus ook af weten te ronden. Weten we nu.

Het moet je dagelijks toch veel tijd gekost hebben?
Niet dagelijks. Maar het heeft mij wel veel tijd gekost. In november was ik een weekendje met vrouwlief weg en toen zei ik tegen haar: 'Het is mij toch tegen gevallen. Elke dag een blogje schrijven'. Het kost meer tijd dan ik dacht. Ik had ook een paar regels voor mijzelf. Zo mocht mijn werk er zeker geen hinder van ondervinden en mijn gezin natuurlijk ook niet. Op maandagen en donderdagen ben ik vaak alleen thuis als de kids op bed liggen. Daar schreef ik vaak enkele dagen vooruit. Dat hield natuurlijk wel in dat andere hobby's bleven liggen en soms ook bepaalde urgente persoonlijke zaken. Maar dat was allemaal te overzien.

Is er een moment geweest dat je wilde stoppen?
Jep. Slechts één enkele keer. Ik besloot namelijk in juli dat de Tourpoule, een jaarlijkse traditie, doorgang moest vinden. Daarnaast had ik ook een WK-poule gelanceerd. In die periode ging ik ook op vakantie. Ik wist niet hoe ik dagelijks een serieus blogje kon bolwerken. Ik heb veel vooruit geschreven en heb in mijn vakantie ook op mijn telefoon artikelen gefabriceerd. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar ik ontkwam er niet aan. Toen dacht ik heel even: Voor wie doe ik dit eigenlijk? Want als ik heel eerlijk ben vraag ik mij af hoeveel mensen het in de gaten hadden gehad als ik zomaar abrupt gestopt was. Ik denk dat ze op één hand te tellen zijn. Al kan ik mij daarin natuurlijk vergissen.

Maar waarom stopte je dan niet?
Ik denk dat als je jezelf een doel hebt gesteld en je haalt het niet dat je dan altijd blijft denken: Potvoldrommels, had ik maar... Niet dat dit zo'n extreem doel was, maar ik ben er wel zelf aan begonnen. Je moet het dan ook afmaken. Nu ben ik er ook erg blij om.

Had je eisen gesteld aan de dagelijks te publiceren artikelen?
Niet vastomlijnd, maar tekst met bij voorkeur een filmpje of afbeelding waren wel gewenst. Tekst was er natuurlijk altijd, meen afbeelding op een enkele keer naar ook. En het moest in ieder geval ergens op slaan. Niet zomaar een vakantiekiekje met daaronder: Dit is ons uitzicht vandaag. Of een foto van Johan Cruijff met: Vandaag was het de geboortedag van Johan Cruijff. Wat een grote speler. Het moest wel wat inhoud hebben of ik moest er bijvoorbeeld wat persoonlijks mee hebben. Soms koos ik voor een filmpje. Dat was op de rand. Zo plaatste ik een filmpje van Andre van Duin. Een oude sketch. Ik praatte dat goed doordat ik vond dat ik dat vroeger veel gekeken had en echt heel leuk vond. Zo kon de lezer mij beter leren kennen en had het toch een bepaalde inhoud. Maar verder door die ondergrens wilde ik het niet laten zakken.

Het gaf vast ook een enorme kick af en toe.
Het is zelfs een beetje verslavend. Elke dag op publiceren drukken, even kijken hoe hij erbij staat. Delen op sociale media. Komt er reactie? Likes? Wel of niet? Zijn ze goed bezocht? Ja. Dat zal ik best nog wel even missen na morgen.

Je sprak net over de nieuwsgierigheid naar het effect op je blog. Daar zijn wij ook benieuwd naar. Kun je vanaf morgen rentenieren?
(Lacht) Nee, zeker niet. Verre van zelfs. Maar je raakt wel gelijk één van de punten waar ik nieuwsgierig naar was. Kan bloggen door er veel tijd in te steken lucratief zijn voor mij? Het antwoord is voorlopig nee. Google Adsense en het partnerprogramma van bol.com gebruik ik om enigszins geld te verdienen. Google Adsense viel halverwege weg en de tijd ontbrak om te onderzoeken waarom. Het maakte ook niet uit, want halverwege stond de teller ongeveer op een euro. Doe die keer twee en je hebt de potentie. Via Bol.com werd er één artikel dankzij mij gekocht. Iemand klikte via het gezelschapsspel Biggen, waar ik over schreef, door op een sjaaltje van FC Barcelona. Dat leverde mij een klein percentage op. Mijn baas hoeft dus niet bang te zijn.

En verder? 
Mijn verwachtingen waren dat ik veel zou leren van dagelijks bloggen. Dat klopte. Ik heb mij vaak moeten verdiepen in onderwerpen waar ik nog niet veel van wist. Dus ik leerde niet alleen beter bloggen, maar heb ook over mijn onderwerpen kennis op kunnen doen. Verder verwachtte ik vele malen meer bezoekers, vele commentaren onder de artikelen en comments en likes op de verschillende social media en bijvoorbeeld een betere hitrate op Google.

Wat klopte wel en wat klopte er niet?
Wat in ieder geval tegen is gevallen is de interactie met de lezers. Het aantal comments was minimaal en ook op Facebook was het vrij wisselvallig. Al zaten er soms wel leuke reacties bij. Maar als je twee of drie dagen achter elkaar nog geen porretje krijgt dan denk je toch: vindt men het eigenlijk wel leuk? Maar dan stond je eens op een verjaardag waar soms zelfs vage kennissen zeiden: 'Hé, leuk artikel laatst'. Dat beurde enorm op. De hitrates op Google waren wel wat beter, maar mijn artikelen zijn natuurlijk buitengewoon divers. Het ging de ene dag over een boek van een Spaanse schrijver en de volgende dag over het klimaatakkoord in Nederland. Als je over specifieke dingen schrijft als voor mijn part postzegels verzamelen, bowlen of de tweede voetbalcompetitie van Finland, dan heb je een duidelijkere doelgroep. Houden zoekmachines van. Het aantal bezoekers lag natuurlijk hoger als de laatste jaren. De echte balans wat betreft de cijfers maak ik in het nieuwe jaar op, maar als ik Google Analytics erop na sla dan vallen wel wat zaken op. In 2015 blogte ik ook relatief veel. Ongeveer twee artikelen per week. In mei van dat jaar had ik de beste maand ooit. Met dus een artikel of acht. Dat heb ik niet weten te overtreffen. Opmerkelijk. Al valt het wel te verklaren. Mijn dochter werd die maand geboren en daar had ik een klein artikeltje over geschreven. Met als resultaat een bezoekersaantal die niet te evenaren blijkt voor mij.

En wat heb je geleerd?
Over bloggen een heleboel. Denk bijvoorbeeld aan het gebruik van de titel. Ik ben een krantenlezer en mijn titels lijken ook op titels van tijdschriften of kranten. De internetsurfer zit echter anders in elkaar. Die wil duidelijk uit de titel kunnen opmaken wat hij voorgeschoteld krijgt. Dus niet bijvoorbeeld: Drinkt u ook nog? maar Tien redenen om nu te stoppen met drinken. Verder heb ik mij moeten verdiepen in onderwerpen waar ik over wilde schrijven, wat ook weer leerzaam was.

Wat zou je anders doen?
Ik zou mij beter voorbereiden. Een goede social media strategie bijvoorbeeld. Er was totaal geen tijd om mij daarin te verdiepen. Maar het feit dat ik onvoorbereid het avontuur aan ben gegaan heeft ook tot spontane blogjes geleid. Dus elk nadeel heeft zoals altijd zijn voordeel. En ik heb mijn stokpaardjes. De WK-Poule en de Tourpoule niet voldoende kunnen inzetten om mensen naar mijn blog te trekken. Had vele malen beter gekund.

Laten we in vogelvlucht in chronogische volgorde het jaar even doorlopen. We zien dat al vanaf dag één van alles aan bod komt. Dingen uit de media, persoonlijke ervaringen en bijvoorbeeld de weekoverzichten. Daar stopte je snel mee.
Ja, ik geloof iets voor de helft. Was niet meer te doen. Kostte te veel tijd. Was eigenlijk jammer, want het leverde best pageviews op. Maar het was geen onderdeel van de challenge. Dagelijks artikelen publiceren wel.

Problemen met inspiratie lijk je nooit gehad te hebben.
Nee. De verhalen liggen op straat. Al loop je soms wel eens klem, maar dat is dan vooral dat je hoofd naar andere zaken staat. In een ontspannen toestand kwam er altijd wel weer wat op. Uit nood kan ik altijd op voetbal of andere sporten terugvallen. Al wilde ik dat niet te veel. Ik wilde dat iedereen toch minimaal één artikel leuk zou vinden van de 365. Dat is denk ik gelukt met dit diverse aanbod. Al was het een ideaal jaar om dit te doen met onder meer een Olympische Spelen en een WK-voetbal op het programma. Daarmee had ik wat inspiratie betreft zo een aantal artikelen cadeau gekregen. Wist ik van te voren. Anders had ik misschien wel een jaar gewacht. 

Je ging ook slimmer bloggen. Getuige de Themaweken die plotseling opkwamen. Zo was er een Songfestivalweek, Champions League week, Tour de Franceweek, MeerBezoekWeek en een heuse Sinterklaasweek.
Ja, dat was inderdaad een slimmigheidje. Eén onderwerp uitgespreid over meerdere artikelen. Maar alle artikelen hadden inhoud. Dat was een vereiste van mijzelf. De Themaweken werden ook goed bezocht. Het leukst om te doen vond ik de MeerBezoekWeek. Ik heb daar ook echt kunnen onderzoeken wat wel en niet werkt in het krijgen van verkeer naar je blog.

En het gastbloggen. Ook slim?
Ja, maar ook leuk. Ze zijn ook stuk voor stuk goed gelezen. Mensen wisten op een gegeven moment wel wat ik te vertellen had en zagen opeens andere namen die wat schreven. Dat sloeg aan. Ik vind het ook nog steeds erg tof dat mensen het aandurfden om wat te schrijven. Zo makkelijk is die drempel denk ik niet.

Wat ook opvalt is dat je stijl van bloggen veranderde door het jaar heen.
Zelf denk ik dat het beter werd. Van te voren had ik een idee dat het korte blogs moesten zijn. Later wilde ik mooiere artikelen maken. Dat is denk ik ook gelukt. Ik moet ze zelf nog teruglezen, maar had dat idee zelf ook al. Ik hoorde dat ook van mensen die ook 365 dagen geblogt hadden. Ze werden betere bloggers. Logisch ook. Een voetballer wordt ook beter als hij elke dag voetbalt.

Wat vind je zelf het beste blogje?
Pfoe.... (Scrollt door de lijst). Misschien die van Iniesta. Of nee, die over de 4 mei herdenking. Nee, ik moet natuurlijk Ode aan Vrouwlief (tevens het best bezochte artikel, red.) zeggen, al is Kramer 2020 ook leuk gevonden van mij. Ach, weet je. Ik heb eigenlijk met elk artikel wel wat. Ik zou andere blogjes tekort doen als ik één zou noemen. Ik weet het dus niet.

Blijven er dingen overeind het komende jaar voor je blog?
Ja, dat denk ik wel. Al ga ik eerst misschien wel even niet bloggen en andere dingen voorrang geven. Schrijven vind ik leuk, maar dat kan op vele manieren. Misschien dat ik ook wel een heel ander blog begin. Wat ik in elk geval leuk vond is wat ik het afgelopen jaar Het Gesprek van de Dag noemde. Een fictief gesprek tussen twee mensen over bij voorkeur een actueel thema. Werd ook wel positief ontvangen. En de themaweken blijven denk ik ook wel. Al kun je niet weer aankomen met de Tour of het Songfestival. En de bekende pouletjes. Die bestonden al en zullen waarschijnlijk niet ophouden, zolang er animo voor is. Oh ja, de Nonsense Cup natuurlijk. Al is dat vooral omdat ik dat zelf leuk vind. Er is werkelijk geen lezer die dat verder een biet interesseert volgens mij.

Wat ga je met de artikelen doen?
Goede vraag. Nog niet over nagedacht eigenlijk. Ze blijven in ieder geval online staan. Iedereen mag ze nog even lezen.

Bundelen?
Ja, dat denk ik wel. Uitprinten wilde ik zeggen. Maar misschien ga ik ze wel ergens bundelen. Ook leuk voor mijn kinderen later. Het is voor mijzelf toch een uniek document.

We zijn aan het einde. Nog een laatste woord.
Ja, die doe ik hier (en niet hier). Morgennacht om 00:00 uur.

Dinner for one #363

Overmorgen vieren we Oud en Nieuw. Dit doet iedereen op zijn of haar eigen manier. In Nederland zijn we gewend om dit met vuurwerk, champagne en oliebollen te vieren. Maar elk land heeft zo zijn eigen tradities hierin.

Bijvoorbeeld in Denemarken. Daar vier ik wel eens Oud en Nieuw en één van de opmerkelijkste tradities is het kijken van de komische sketch Dinner for one (of ook wel genoemd der 90. Geburtstag). Deze sketch kent zijn oorsprong in de jaren '20. Kun je na gaan. 

Het is eigenlijk een heel simpel verhaal. Een rijke Engelse dame viert elk jaar haar verjaardag met een diner. Er is echter één probleem. De vier vrienden die elk jaar komen zijn inmiddels overleden. Niet heel vreemd als het leidend voorwerp inmiddels negentig jaar is. De butler moet dus jaarlijks de rol van alle gasten op zich nemen. Dit valt niet mee, want alle gasten hadden natuurlijk hun eigen karakter en eigenaardigheden en daarnaast moet de butler ook zijn eigen rol als butler natuurlijk nog vertolken. Ik verklap alvast dat dit niet meevalt als je moet drinken voor vier gasten.

Natuurlijk heeft het uiteindelijk weinig om het lijf en is de humor inmiddels voldoende gedateerd, maar tradities zijn tradities en dus kijken we natuurlijk lekker mee. Het komische was dat ik enkele jaren terug een Duitse zakenrelatie (klinkt altijd lekker, hè?) vertelde wat wij met Oud en Nieuw deden (namelijk teveel drinken, teveel oliebollen eten en te weinig vuurwerk afsteken). Hij vertelde daarop dat hij altijd met heel zijn familie naar ene filmpje keek, waarbij een butler van een negentigjarige rijke dame.... Niet veel later maakte ik het verhaal af. Hij was net zo verwonderd als ik. De traditie schijnt zelfs bij onze oosterburen te bestaan. Vond ik erg grappig. 

Helaas heb ik niet kunnen vinden hoever de traditie teruggaat en waarom juist dit filmpje tijdens Oud en Nieuw getoond wordt. Het filmpje heeft namelijk met de jaarwisseling weinig te maken. De enige link zijn de woorden 'Happy New Year' van de butler, maar deze zijn eigenlijk niet gerelateerd aan het nieuwe jaar, maar aan de verjaardag van de hoogbejaarde jarige Jet.

Maar dat maakt niet uit, dus mocht u toevallig nog geen invulling hebben van u Oudejaarsavond. Maak dan ook nog even tijd vrij voor dit karakteristieke filmpje. Waarom tenslotte niet?

Bucketlist #362

Nog een paar dagen en dan zit het project 365 dagen bloggen erop. En dan kom ik weer toe aan allerlei andere zaken op mijn bucketlist. Toevallig kreeg ik hier met Kerst een boekje over: Het Bucketlist Boek. Er staan best wat dingen in die ergens ook op mijn bucketlist dwarrelen.

Het grappige van een bucket is dat er lichte dingen bovenop liggen. Die zou je dus eigenlijk vrij makkelijk moeten kunnen doen. De wat zwaardere zaken zitten wat dieper in de emmer. Uiteraard. Deze zijn ook wat moeilijk uit de emmer te krijgen. Althans, dit is de beeldspraak die ik er weleens bij gebruik.

Misschien leuk om een kleine greep uit mijn bucketlistje te doen.

Ontbijten bij de MacDonalds is zo'n dingetje die bovenop de emmer ligt. Makkelijk te pakken, maar voor je het weet laat je hem toch weer liggen. Mis je er wat aan? Nee. Maar waarom staat hij dan op de bucketlist? Gewoon. Ik wil het een keer proberen.

Van een heel ander kaliber, of eigenlijk praktisch het tegenovergestelde, is fietsen naar Denemarken. Het hoeft niet per se Denemarken te zijn, maar dat idee ontstond ooit omdat mijn schoonfamilie er vandaan komt. Eigenlijk is dit een kwestie van plannen, trainen en gaan. Hoeft niet heel moeilijk te zijn, maar zoals bij zoveel dingen: Doe het maar eventjes.

Wat mij ook erg leuk lijkt is eigen bier brouwen. Ook zo'n kwestie van: Even in verdiepen, voorbereiden en dan maar gewoon eens kijken waar het schip strandt. Oh ja, niet thuis doen is mij al verteld. Schijnt nogal te stinken.

Wat vrijwel onder in de emmer ligt is het onder voetbalfans bekende Doing the 92. Het bezoeken van de stadions van alle Engelse profclubs. Wel tijdens een wedstrijd uiteraard. Gaat mij nooit meer lukken. Of er moet zich een wonder voltrekken. Blijft dus onder in de emmer.

En zo staan er vele mogelijke en minder mogelijke dingen op mijn bucketlist. Een boek schrijven, een concert van Danny Vera bezoeken, een vreemde taal leren, tachtig kilo wegen, meedoen aan een nieuwjaarsduik, een groot darttoernooi bezoeken, zelf mijn eigen dakgoot schoonmaken (op een hoge trap), een potje FIFA spelen met mijn zoon, het Top2000 cafe bezoeken, of, die vond ik erg mooi, iemand anders helpen een item op zijn bucketlist af te vinken. 

365 dagen een blog schrijven kan ik bijna afvinken, maar het moet gezegd, er zijn nog een heleboel andere leuke uitdagingen. Je moet vooral tijd maken dat je er af en toe eentje kan afvinken. En laat ik juist daar niet zo goed in zijn.

Maar wat natuurlijk ook belangrijk is: Je bucketlist moet zeker niet leegraken. Want wat moet je dan nog met je leven?

Top2000 #361

Eergisteren is hij weer vol goede moed van start gegaan. In zes dagen tijd worden liefst 2000 liedjes gepropt. In de volgorde die u en ik gekozen hebben. Inmiddels een rotsvaste traditie. We willen toch eigenlijk niet meer zonder.

Natuurlijk is het wat geromantiseerd. Je kan namelijk ook de betreffende tweeduizend liedjes in je Spotifylijstje zetten en het luisteren wanneer het jou uitkomt. Kun je gelijk de liedjes die je echt niks vindt uit de lijst gooien. 

Maar zo werkt het natuurlijk niet. Er zitten in de Top2000 liedjes die ik precies één keer per jaar hoor. En juist dat maakt de Top2000 zo leuk. 

Zelf heb ik ook gestemd. Weinig verrassingen daarin. Natuurlijk Bohemian Rhapsody en November Rain. Maar ook Ed Sheeran, Andre Hazes en natuurlijk guilty pleasure Rage Against The Machine. Natuurlijk vergeet je er ook altijd een paar.

Het mooie van al die liedjes vind ik de verhalen erachter. Niet alleen die van de luisteraar, al kunnen die ook interessant zijn. Zo staat Thinking out Loud er bij mij in omdat het liedje een grote rol vertolkte bij onze bruiloft en Droomland van Andre Hazes omdat ik die wel eens voor mijn kinderen zing als ze gaan slapen.

Nog mooier en interessanter vind ik soms de verhalen van de schrijvers zelfs. Stef Bos die het nummer Papa in één treinreis schreef. Hij kwam op dat moment net terug van een slecht nieuws gesprek over de gezondheid van zijn vader. Of het verhaal over de nummer 1 van de Top2000: Bohemian Rhapsody. Niemand minder dan Elton John zei over dit nummer dat niemand dit nummer ooit op de radio zou krijgen. De rest is geschiedenis.

Op televisie, internet en natuurlijk de radio worden de verhalen achter de liedjes op verschillende manieren verteld. Het is de moeite om daar eens lekker voor te gaan zitten.

9 feiten over FC Santa Claus AC #360

Het is tweede Kerstdag. Boxing Day. De dag na kerst waarin we nog altijd allemaal leuke dingen doen. En er is dan ook weer voetbal op televisie. Voornamelijk in Engeland. Nu wordt er over voetbal op tweede Kerstdag altijd wel genoeg gezegd en geschreven. Er is echter nog iets leuks over Kerst en voetbal te vertellen. 9 feiten over FC Santa Claus

• Volgens de Finse folklore komt de Kerstman uit Lapland. Officieel zou Korvatunturi de thuisbasis van de bebaarde kerstsprookjesfiguur worden, maar Santa Claus Village werd niet veel later geopend in Rovaniemi. Deze plaats benutte deze mogelijkheid maximaal.
• De voetbalclub ontstond in 1993 uit een fusie tussen Reipas en Rovaniemen Lappi. Een van de oprichters Tarho Ilijn opperde de naam FC Santa Claus. Dit werd al snel door iedereen geaccepteerd. 'We wilden echt iets blijvends voor de toekomst creëren', vertelde Ilijn een aantal jaren geleden aan Voetbal International.
• De volledige naam werd uiteindelijk FC Santa Claus AC. De laatste twee letters staan voor Arctic Cirle. Een verwijzing naar de poolcirkel, waar Rovaniemi aan grenst.
• De oprichters moesten voor het gebruiken van de naam toestemming vragen aan De Kerstman. Vader Kerstmis resideert in Santa Claus Village en gaf toestemming. 'Het zijn tenslotte allemaal vrienden van mij', liet hij ooit optekenen.
• De Kerstman is niet bij alle wedstrijden aanwezig maar speelt regelmatig een ceremoniële rol. Denk bijvoorbeeld bij het verrichten van aftrappen en het poseren voor teamfoto's. 'Ik ben 364 dagen in het jaar bezig met het ontvangen allerlei gasten in Santa Claus Village. Er blijft weinig tijd over om wedstrijden te bezoeken'.
• U mag raden wat de Kerstman de 365e dag van het jaar doet.
• De beste prestatie ooit voor FC Santa Claus AC was het halen van de playoffs in de Finse tweede divisie. Promotie werd uiteindelijk op een haar na niet afgedwongen.
• Inmiddels is het alweer een jaar of twee geleden dat FC Santa Claus AC een fatsoenlijke wedstrijd speelde. Dat valt een beetje tegen voor een ploeg dat enkele jaren geleden een lobby voerde om in het computerspel FIFA opgenomen te worden. Al past het wel in het beeld van een ploeg die in 2012 failliet ging en niet veel later door een Chinees overgenomen werd.
• Toch wordt de club hier en daar gezien als een potentiële reus. Het kerstkarakter kan op vele manieren benut worden, al is het  voor de club natuurlijk pech hebben dat de Kerstman niet uit een voetbalgek land komt. Benieuwd hoeveel we ooit nog van deze club gaan horen.

Kerstmis #359

Lang heb ik lopen dubben over wat ik vandaag, Eerste Kerstdag, zou moeten schrijven. Het lijkt bij uitstek de dag om een ultiem blogje te schrijven, maar ja, alles rondom Kerst brengt tegenwoordig natuurlijk ongekend hoge verwachtingen met zich mee.

Talloze leuke en warme herinneringen heb ik als het om Kerst gaat. Niet dat die herinneringen zich zo ontzettend onderscheiden van die u misschien heeft gehad, maar het is natuurlijk een voorrecht om elk jaar met familie en/of vrienden Kerst te mogen vieren. 

Enkele verhalen en herinneringen heb ik de afgelopen weken gedeeld op dit blog. Het kerstliedje van The Pogues en het aloude kerstbomen tellen bijvoorbeeld. Maar ook de wijze waarop ik een kerstboom neerzet en het gemis aan het versturen van kerstkaarten. 

Even had ik een plan om een ultiem kerstverhaal te schrijven. Maar zo makkelijk is dat nog niet. De tijd en ontbrak en daarnaast: Overtref de bestaande Kerstverhalen maar eens. The Grinch, a Christmas Caroll of de kerstmagie die Disney jaarlijks de wereld in slingert. Dat werk. Of niet te vergeten: Het bijbelverhaal zelf natuurlijk. Ook een aardig verhaal.

En daarom heb ik besloten mijn handen er niet aan te branden. En waarom zou u met kerst toch ook achter uw laptop, tablet of smartphone gaan zitten om dit verhaal te lezen? Ga lekker genieten van de gezelligheid, de kerstboom en het samenzijn met vrienden en familie.

Geen kerstverhaal dus, maar wel de vurige wens dat u, ik en iedereen een geweldige kerst heeft. Of dat nu met vrienden is of met familie. Of misschien gewoon alleen. Thuis of buitenshuis. Actief of lui. Het maakt niet uit. Voor iedereen een gelukkige kerst. Het zou een utopie zijn, maar het blijft een mooi streven.

Schrijf uw eigen geweldige kerstverhaal. Niet op papier, maar gewoon in het echt. Fijne Kerst!

Leve de Kerstkaart #358

Het is de dag voor Kerst. Kerstavond staat voor de deur. Het is tevens de dag dat de post voor de laatste keer voor de Kerst verstuurd wordt. Een mooi moment om de balans op te maken wat betreft het aantal Kerstkaarten.

Die is eigenlijk bedroevend dit jaar. Of iedereen is erg laat en er komt na de Kerst nog een stortvloed aan kaartjes bij of de kerstkaart is definitief aan het uitsterven.

Voorheen hadden we een lange slinger waar we talloze kerstkaarten aan hingen. Daarna plakten we op de kastdeur. Inmiddels voldoet een bescheiden prikbord. 

Natuurlijk reken ik de soort van persoonlijke kerstgroeten die op Facebook over mijn tijdlijn razen niet mee en ook de mails waarin ik één van de zevenhonderd BCC's ben zijn als kerstgroet toch eigenlijk niet capabel genoeg. 

Er is niks aan te doen. Je kan dingen halsstarrig blijven proberen vol te houden, maar zo werkt de maatschappij niet. Het feit dat er weinig kerstkaarten verstuurd worden betekent dat er weinig mensen nog behoefte aan hebben. Er over mopperen heeft geen zin.

Maar dat neemt niet weg dat ik het erg jammer vind. Er zal een moment komen dat wij de moeite nog niet nemen, maar vooralsnog hebben we nu al besloten dat u, als u bij de gelukkige ontvangers hoort, volgend jaar wederom een kerstkaart van ons kunt verwachten. Gewoon omdat we het leuk vinden en omdat het leuk is om een Kerstkaart te krijgen.

Leve de Kerstkaart.

De huidige situatie in de Eredivisie is prima #357

Vandaag worden er nog enkele wedstrijdjes gespeeld in de Eredivisie en daarna gaan de ploegen een welverdiende winterstop in. De één snakt er wat harder naar als de ander, maar ik geloof dat de meeste ploegen er wel een beetje aan toe zijn.

Wat natuurlijk opvalt is de suprematie van Ajax en PSV. Daar wordt een hoop over gemopperd. Ik zie het juist als een gunstige situatie. In de tijd dat de zogeheten nivellering hoogtij vierde en subtoppers kans maakten om een gooi te doen naar het landskampioenschap werd dit ook al als een gevaar gezien. Toen Ajax midden jaren '90 Europees de scepter zwaaide won Ajax de landstitel met vele punten verschil. Ik kan mij in die tijd ook nog hoge uitslagen herinneren zoals we die nu ook kennen van Ajax en PSV. En in het jaar dat Nederland zowel de EK-winnaar (Oranje) als de Champions League Winnaar (PSV) leverde was de Nederlands kampioen (opnieuw PSV) hier al zeker van in april.

Goed voorbeeld doet goed volgen. Reken maar dat Feyenoord en de Nederlandse subtoppers op zoek zullen gaan naar mogelijkheden om aan te haken bij de huidige top 2. Zie je toch ook in Duitsland waar de hegemonie van Bayern Munchen nu toch echt ernstig in gevaar lijkt te komen door ploegen als Borussia Dortmund. In Frankrijk, waar PSG heer en meester is, hebben ze daarin nog een langere weg te gaan. Maar het is duidelijk dat deze landen die zogezegd met hetzelfde 'probleem' kampen mijlenver van ons weggerend zijn in de UEFA-coëfficientenlijst. Ook de landenteams zijn voorlopig, ondanks dat Nederland recent juist deze twee landen aan de zegekar bond, de afgelopen jaren beduidend succesvoller geweest dan ons Oranje.

Lekker zo doorgaan dus. Al is dat natuurlijk makkelijk praten als je favoriet club toevallig in deze top 2 valt. Ik kan mij voorstellen dat de aanhang van vooral Feyenoord zich wat minder prettig voelt bij deze situatie. Maar ja, juist die bewezen dat het toch echt mogelijk is met minder mogelijkheden de troon te bestijgen. Zie 2017.

Vanmiddag speelt Ajax nog tegen Utrecht en pas daarna weten we met welke kaarten PSV en Ajax in januari de competitie gaan hervatten. Daarnaast zal het ook onderin spannend worden volgend jaar. De Eredivisie zal gaan boeien tot de laatste wedstrijden. Ik voorspel een kampioenschap voor Ajax. Gewoon op de gok. Omdat ik ze iets sterker vind in de breedte dan PSV. Het heeft PSV ook niet tegen gezeten de eerste seizoenshelft. 

En daarna lekker verder bouwen aan een sterk Nederland in het Europese voetbalecosysteem. Met een oppermachtig Ajax en PSV. 

Disney #356

Een poster van Minnie Mouse heb ik niet aan de muur en ook geen muurschildering van Goofy, mijn huis staat niet vol met miniatuurbeelden van De Zeven Dwergen, met carnaval ga ik niet verkleed als Pocahontas en de kinderen zijn niet vernoemd naar Donald en Katrien, maar Disney kan best een guilty pleasure genoemd worden.

Dat komt eigenlijk om twee redenen. Het verhaal achter het bedrijf en het merk bijvoorbeeld. Zo heb ik weleens wat gelezen over de marketingstrategie. Ik heb er te weinig verstand van om er over uit te wijden, maar lees er eens een boek over. Er is bijzonder goed over nagedacht. Verder is het natuurlijk altijd een goed verhaal dat Walt Disney himself ooit ergens ontslagen werd omdat hij niet creatief genoeg zou zijn en kan ik mij altijd vermaken met de eastern eggs die Disney zo links en rechts verstopt heeft.

Naast het merk zijn de producten van Disney natuurlijk waanzinnig. Ik ben opgegroeid met Disneyfilms. De Leeuwenkoning, Klokkenluider van de Notre Dame, Pocahontas en al die anderen. En met de Donald Duck natuurlijk. Het weekblad. Een beeld van Pluto had ik op mijn bureau staan. 

In Londen passeerden we een winkel die puur en alleen in het teken van Disney stond. Een winkel met een bijna magische uitstraling. Zeker in de kerstsferen van Oxford Street. Natuurlijk zijn we even naar binnen geweest. We hebben niks gekocht, maar ik kan mij niet voorstellen dat je als kind er doorheen kan lopen zonder dat je mond openvalt van verbazing.

Al ben je er eigenlijk nooit te oud voor.

Evers Staat Op #355

Als dit artikeltje online komt is de laatste uitzending van Evers staat Op begonnen. Een marathonuitzending. U kunt er even van genieten, want in plaats van de gebruikelijke vier uurtjes duurt de laatste uitzending liefst twaalf uur.

Het zal het bekende werk zijn ongetwijfeld. Gasten komen langs, de welbekende vrienden van de show en er wordt teruggeblikt op 21 jaar Evers Staat Op. Er wordt vast veel gelachen en ook ongetwijfeld een traan gelaten.

Zoals het de afgelopen jaren ging. Geen idee waarom Evers Staat Op zo geweldig is. Het zal wel gewoon de samenstelling, het simpele concept en de humor zijn. En tevens ook de manier waarop er bij serieuze taken toch de juiste toon gevonden werd. Het zal vandaag nog één keer allemaal samen komen.

En daarna hebben we een probleem. Want er is eigenlijk geen programma zoals Edwin Evers. Bijna elk radiostation is al jaren zoekende. Zelf vind ik BNR dan nog leuk om te luisteren, maar dat is dan ook totaal iets anders. 

Giel Beelen, Domien Verschuren, Gerard Ekdom, Jan-Willem Start Op of Sander de Heer. Ze hebben het allemaal niet. Ik kan er best even naar luisteren, maar al redelijk snel ben ik het dan al wel zat.

Mattie en Wietze van Q kwamen bijzonder dicht in de buurt, maar die besloten toen het echte succes leek te komen alles eigenhandig de nek om te draaien. Daarna was het ochtendprogramma op Q een behoorlijke periode catastrofaal en inmiddels proberen ze met Marieke Elzinga aan de zijde van Marieke uit het dal te krabbelen.

Mattie en Wietze uit elkaar is erg jammer, want in potentie waren zij de juiste opvolgers. Althans, in mijn auto elke ochtend. Wietze de Jager leek mij dus geschikt om het ochtendprogramma te doen. 538 kiest echter voor Frank Dane. Baal ik van. Hij mag al regelmatig Evers vervangen en ik vind dat hij dat niet zo goed doet.  

Om lekker emotioneel mee te doen vandaag: De ochtenden in de auto worden nooit meer zoals het was. Maar om maar even door te denken: Misschien lost het einde van Evers Staat Op het fileprobleem dan wel op...

SchipOut #354

Het zat er al een tijdje aan te komen en gisteren was het dan ook een feit. John van 't Schip is kopje onder gegaan en gezonken bij PEC Zwolle. 

Als supporter van voetbal in het algemeen ben ik er nooit zo'n voorstander van om trainers die met het volle verstand aangetrokken zijn en met veel bombarie zijn gepresenteerd als zijnde de juiste man op de juiste plek zomaar met een zak geld op straat te zetten. Ik zou dat begrijpen als die bestuurders zeggen: 'Het is een beetje een gok en we kijken het een tijdje aan. Wordt het niets gaan we uit elkaar.' Maar ja. Dat gebeurt natuurlijk nooit. 

Ook Schippie werd als droomkandidaat binnengehaald en ik had gelijk mijn twijfels.  Helemaal na het eerste interview met Van 't Schip. 'Wat voor type trainer bent u?' vroeg een verslaggever van RTL. 'Nou eh.. Eentje die veel samenwerkt met zijn assistenten',  was zijn antwoord. De verslaggever schamperde dat toch iedereen dat deed. 'Oh ja? Is dat zo?' Veel beter als dat wat het interview niet.

Maar goed. Mijn twijfels werden direct gelogenstraft toen PEC vervolgens de beste seizoenshelft uit de historie op de mat wist te leggen. Het zag er bij tijd en wijlen zelfs weergaloos uit. Maar na de winterstop zakte de blauwwitte machine als een plumpudding in elkaar en dat duurde tot afgelopen dinsdag bij de 5-0 bekernederlaag in Alkmaar bij AZ.

Nog steeds vind ik tussentijds ontslag altijd wat suffig. Maar voor PEC is het waarschijnlijk nu wel het enige wat kan helpen. Het is namelijk best een aardige selectie dat op z'n minst tegen de playoffs zou moeten kunnen aanschurken. Een capabele trainer is daarbij van harte welkom.

Er zijn best wat trainers die aan dat beeld voldoen. Mijn voorkeur gaat uit naar Jaap Stam. Geen idee of hij zelf interesse heeft, maar het zou de Eredivisie weer wat extra elan geven. En volgens mij is hij best capabel. 

En John van 't Schip? Die kan lekker met Jose Mourinho het kerstdiner gaan voorbereiden. Je kan je in slechtere kringen begeven.

Boekenwurm: Mindf*ck #353

Nog even een laatste bericht dit jaar van de boekenwurm. Althans, daar ga ik vanuit. Ik heb nog 13 dagen om een boek uit te lezen, dus het kan en toch geloof ik dat niet meer dat dit in de planning ligt. 

Het laatste uitgelezen boek van dit jaar is dus hoogstwaarschijnlijk Mindf*ck. Een uitvloeisel van het gelijknamige televisieprogramma. Victor Mids en Oscar Verpoort, tevens de knappe koppen achter het programma, zijn verantwoordelijk voor het boek.

Ik was blij dat er eens een boek als deze tussen zat. Korte hoofdstukjes met allerlei trucjes, uitlegjes hoe bijvoorbeeld je brein werkt of hoe je bepaalde zaken in het leven kan beïnvloeden. Mindfucks dus.

Met plezier heb ik het gelezen. Niet dat ik er als mens veel mee op ga schieten, want ik ben bang dat ik een hoop alweer vergeten ben nu. Goocheltrucs zijn aan mij niet besteedt, er is een bepaalde vingervlugheid voor nodig die mij ontbreekt. Althans, in elk geval op het vlak van goochelen.

Wel is het interessant hoe je zelfs steen, papier, schaar of kop of munt kan beïnvloeden. Gedachten lezen is ook makkelijker te veinzen dan je denkt. Optische illusies? Je kan ze creëren. En het werkt vaak veel makkelijker dan je denkt.

En op de koop toe hebben de schrijvers ook nog een erg leuke humor. Dat wil zeggen: Die bijdehante vorm van humor die ik heel leuk vind en die je ook in het TV-Programma tegenkomt.

Nog geen idee voor Kerst? Ik zou hem nog even vragen als ik u was. En dat is geen poging om u te beïnvloeden, maar gewoon een welgemeende tip.

Team Eendracht #352

Iedereen lijkt er inmiddels weleens mee te maken te hebben gehad. Zelf, in de directe kring van betrokken of toch op z'n minst daar net buiten. Het gaat over de ziekte die tegenwoordig zo'n harde en nare  klank heeft dat we het maar omschrijven als het K-woord.

Het inmiddels bekende fenomeen Alpe d'Huzes laat jaarlijks mensen tot grote hoogte stijgen en een forse bijdrage doen om de ziekte tegen te gaan en toevallig ken ik een groepje helden die onder de noemer Team Eendracht de berg wil gaan zal gaan trotseren de komende zomer. 

De persoonlijke verhalen achter de motivatie om dit te doen kunnen de betrokkenen u veel beter en ook mooier vertellen als dat ik dat hier kan doen, maar niemand zal twijfelen aan het feit dat elke euro tegen de beruchte sluipziekte kan helpen en dat vooral daarom gefietst zal worden. U begrijpt waar dit artikel naar toe gaat: Doe toch ook een bijdrage. 

Vergeet daarbij niet dat zelfs kleine en hele kleine beetjes kunnen helpen. Veel kleine beetjes groeien voor je het weet naar een grote hoeveelheden en hopelijk komt er een moment dat iemand kan zeggen dat er door zo'n grote hoeveelheid ergens voor iemand het verschil gemaakt is. 

Het kan best zijn dat u uw goede doel al gekozen heeft, maar mocht dit niet zo zijn. Er is een mooi doel beschikbaar.
Dus doneer en voor de fietsers: Succes! Make that mountain yours!

Biggest Liar Competition #351

Het is altijd knap vervelend als iemand niet eerlijk tegen je is of om het wat harder uit te drukken: Als iemand tegen je liegt. Eerlijk duurt het langst, liegen loont zich nooit. Toch?

Recent kwam ik iets geks op het spoor. Er bestaat een competitie voor de beste leugenaar. Wie had dat gedacht? Even voor de duidelijkheid: Ik doe er niet aan mee, zou er ook heel slecht in zijn en buiten dat: U zou geen woord meer geloven van alles wat hier en elders op dit blog geschreven staat.

De competitie wordt elk jaar in november georganiseerd in Cumbria, een plekje in Noord-Engeland. Officieel om een oude publord te herdenken die in de 19e eeuw leefde en bekend stond om zijn Tall Tales. Verhalen met buitengewone elementen waarvan je eigenlijk niet precies weet of het wel of niet waar is. 

Even kort in de geschiedenis duikend komen er een hoop onzin verhalen voorbij die op een avond vast erg vermakelijk zullen zijn, zolang iemand de Guinness maar blijft bijschenken. Al bleef één verhaal mij erg goed bij. Iemand won de contest met een speech bestaande uit één zin: 'Ik heb nog nooit in mijn leven een leugen vertelt.'

Overigens lijkt het mij geen prijs om op verjaardagen mee met de eer te gaan strijken. Want zou u iemand geloven die u vertelt dat hij gekroond is tot beste leugenaar van de wereld?

Kerstbomen tellen #350

Vroeger, toen ik nog een klein hummeltje was, zaten we op zondagen vaak al snel 1 à 2 uur in de auto. We reden dan naar het schippersinternaat om uiteindelijk daar te blijven om doordeweeks naar school te kunnen.

De uurtjes in de auto zijn natuurlijk maar zelden de meest inspirerende, maar werden ingevuld met onder meer muziek luisteren en slapen. 

In decemberdagen kwam daar een dimensie bij. Het onovertroffen Kerstbomen tellen. Dat ging heel simpel. We stapten in de auto op bestemming A en telden tot aan bestemming B het aantal kerstbomen. Daarna deden we daar niks meer mee, maar we waren in elk geval vermaakt tot aan de eindbestemming.

We reden vaak door Duitsland en daar kon je vaak eind november al beginnen. Het aantal kerstbomen in Duitsland lag ook vele malen hoger als in Nederland herinner ik mij. Natuurlijk waren er wel wat regels. Want telden Kerststerren nu wel of niet? En moeten ze buiten staan of tellen die binnen ook? En kijk asjeblieft goed, want een lantaarnpaal die honderden meters verderop een licht schijnsel geeft is geen Kerstboom. Zo makkelijk is het natuurlijk ook weer niet.

En ze vulden we de decemberuurtjes in de auto met Kerstmuziek en kerstbomen tellen. Ach, over kerst vallen zoveel leuke verhalen en herinneringen te vertellen. Deze mag natuurlijk niet ontbreken.

Een mooi Kerstliedje #349

Laatst werd mij gevraagd wat ik nu eigenlijk het leukste Kerstliedje vindt. Al snel gaan je gedachten naar de klassiekers. Wham, Queen, Band Aid, Mariah Carey. Dat werk. Niet zo origineel, maar feitelijk natuurlijk de meest mooie en tijdloze Kerstmuziek. 

Recent waren we in Londen in een HardRock Cafe. Een plek waar je niet zo snel Kerstliedjes verwacht te horen. Al word je soms natuurlijk verrast. Ik hoorde kerstklokjes tijdens een liedje. En opeens hoorde ik de woorden Christmas Time.

Nieuwsgierig keek ik op de grote schermen hoe het liedje heette en ik heb hem later opgezocht om het eens rustig terug te luisteren. Niet dat het hét allerleukste Kerstliedje aller tijden is, maar het is weer eens wat nieuws en wat anders. Het wint misschien de contest van 2018.

The Pogues met Fairytale of New York. Best aardig toch?

Kerstboom #348

U weet het misschien wel niet, maar dit blog kent een paar klassiekers. Niet dat ze jaarlijks terug te lezen zijn in de dagbladen en ook Google toont ze niet bovenaan, maar in mijn eigen wereldje weet ik precies welke verhalen het goed doen. Het zijn de verhalen waarover mensen tegen je beginnen te praten die je niet op Facebook hebt. Tijdens de Tour de France hebben we bijvoorbeeld het verhaal van de Spijkergooier, tijdens vakanties gooi ik af en toe nog Omdat het Cannes erin en met Kerst hebben we de klassieker Kerstlampjes. 

Ach, zo'n Kerstboom kopen is toch altijd weer een hele happening. Natuurlijk moet ik allang kiezen voor een plastic variant. Maar daar ben ik dan weer te traditioneel voor. Een kerstboom adopteren zou ik eigenlijk moeten doen. Doe ik ook eens wat goeds voor het milieu.

Vorig jaar kocht ik een kerstboom met kluit. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat we nog al laat waren en de Albert Heijn (notabene!) verkocht nog twee bomen. Een zonder kluit en zonder naalden. En een met kluit en met naalden. Dat is niet handig, maar naalden zien wij als een redelijk essentieel deel van een mooie Kerstboom.

Thuis kwamen we erachter dat we geen potten hadden en dat de kluit toch echt niet in de standaard past. Met mijn figuurzaag (een andere optie had ik niet) probeerde ik de stam net boven de kluit door te zagen.

Ja, dat probeerde ik echt.
Met de heggenschaar lukte het ook niet.

Gelukkig had de buurman een betere optie. Hij had een boomzaag, maar wel ééntje aan een lange stok. Hij is namelijk om takken van bomen te halen. Ik stond dus in mijn woning een Kerstboom door te zagen die twee meter verderop lag. Ondertussen probeerde vrouwlief servies, spiegels, de muur en haar eigen lijf en leden te beschermen. 

Uiteindelijk stond er een Kerstboom. Gelukkig stond het huis er ook nog.

De Kerstlampjes, normaal gesproken toch de jaarlijkse graadmeter van de stand van het huwelijk, waren daarna kinderspel. Tot ze in de knoop gingen. En er een lampje stuk ging. En... Ach, ik zal u de rest besparen.

Dit jaar vonden we een boom zonder kluit en met naalden. De Kerstlampjes waren kinderspel. Als het tegenzit dacht ik gewoon even een jaartje terug.

Aan weer een klassiek verhaal.

WK-Darts (2) #347

Huh? Een tweede blog van het WK-Darts? Heb ik de eerste dan gemist? Ik hoor het u denken. Geen zorgen. U moet een behoorlijk geheugen hebben wilt u het zich herinneren. 

In het eerste blogje van deze sessie 365 dagen bloggen kondigde ik de uitdaging aan, maar al het tweede blogje ging over het WK-Darts. Inderdaad, die van vorig jaar.

Het lijkt de dag van gisteren. U weet het vast nog net als ik. Rookie Rob Cross gooide Phil Taylor met harde hand van de baan. De koning die afscheid had willen nemen in stijl ging met het staart tussen de benen het podium af.

Zelf hoopte ik op nog één keer superioriteit van Taylor. Het mocht niet zo zijn. De debutant die de koning versloeg. Weer een mooi sportverhaal erbij.

Vandaag begint de nieuwe editie van het WK-darts en ook dit jaar heb ik weer een uitgesproken voorkeur. Al is de kans minimaal. Raymond van Barneveld zal na dit jaar nog één jaar darten. De eerste Nederlandse dartlegende hangt zijn flights aan de wilgen. 

Het is dan wel niet zijn laatste toernooi, maar echt florissant gaat het de laatste jaren niet met Barney. Ik hoop dat de Hagenees nog één keer alle deelnemers de achterkant van zijn flights en shafts laat zien.

Weet u wat. Ik voorspel het gewoon. Barney wint het WK-darts. Punt.