Een poster van Minnie Mouse heb ik niet aan de muur en ook geen muurschildering van Goofy, mijn huis staat niet vol met miniatuurbeelden van De Zeven Dwergen, met carnaval ga ik niet verkleed als Pocahontas en de kinderen zijn niet vernoemd naar Donald en Katrien, maar Disney kan best een guilty pleasure genoemd worden.
Dat komt eigenlijk om twee redenen. Het verhaal achter het bedrijf en het merk bijvoorbeeld. Zo heb ik weleens wat gelezen over de marketingstrategie. Ik heb er te weinig verstand van om er over uit te wijden, maar lees er eens een boek over. Er is bijzonder goed over nagedacht. Verder is het natuurlijk altijd een goed verhaal dat Walt Disney himself ooit ergens ontslagen werd omdat hij niet creatief genoeg zou zijn en kan ik mij altijd vermaken met de eastern eggs die Disney zo links en rechts verstopt heeft.
Naast het merk zijn de producten van Disney natuurlijk waanzinnig. Ik ben opgegroeid met Disneyfilms. De Leeuwenkoning, Klokkenluider van de Notre Dame, Pocahontas en al die anderen. En met de Donald Duck natuurlijk. Het weekblad. Een beeld van Pluto had ik op mijn bureau staan.
In Londen passeerden we een winkel die puur en alleen in het teken van Disney stond. Een winkel met een bijna magische uitstraling. Zeker in de kerstsferen van Oxford Street. Natuurlijk zijn we even naar binnen geweest. We hebben niks gekocht, maar ik kan mij niet voorstellen dat je als kind er doorheen kan lopen zonder dat je mond openvalt van verbazing.
Al ben je er eigenlijk nooit te oud voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten