Stefan winnaar PyeongChangPoule #57

Met groot plezier heb ik de afgelopen twee weken dagelijks een blog geschreven over de Winterspelen. Als je 365 dagen moet vullen is zo'n evenement een behoorlijke duw in de rug. Er gebeurd namelijk dagelijks wel iets in wat je aan het beeldscherm kan toevertrouwen

Meest gelezen artikel was het artikel over de schaatsdominantie en het leukst om te schrijven vond ik Kramer 2022 en Olympische Verhalen. Gemiddeld lag het aantal bezoekers 50% hoger dan normaal, maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat men dagelijks de tussenstand van de PyeongChang Poule wilde checken.

En daar wil ik het dan ook over hebben nu. Want we hebben een winnaar. Stefan Meijerink, fanatiek deelnemer aan elke quiz of prijsvraag die dit blog uitschrijft, heeft de PyeongChang Poule gewonnnen. Nadat de dames Silvia en Renske sterk uit de startblokken kwamen, pakte Stefan het initiatief en ging soeverein naar 21 punten. Zoals u hieronder kunt zien een ruime overwinning.

Weekoverzicht 8: Nog een keer Olympische Winterspelen

Week 8 van 2018 stond in het teken van de laatste week van de Olympische Winterspelen. Het lukte weer om elke dag de lezers te verblijden met een blogje. En daarom een weekoverzichtje:

#50 Olympische herinnering (2)
Het vijftigste blogje stond in het teken van een Olympische herinnering. Een vallende Erben Wennemars. 

#51 Shorttrack 
Laat ze wat mij betreft 100 medailles winnen voor Team NL, maar ik vind shorttrack een rare sport. Als een boek waarvan het plot alle kanten op gaat. 

#52 Tien medaillefeitjes
De eerste Nederlandse medaille, de eerste gouden medaille, wanneer voor het laatst geen medailles, de meest succesvolle Olympiër. U vindt het allemaal in dit artikel. 

#53 Shorttrackgekte
Al eerder deze week schreef ik over de mafheid bij shorttrack. Woensdag werd dit dubbel onderstreept door de Houdini-act van de shorttrackdames.

#54 Koen Verweij
Ik hoopte op een gouden medaille voor Koen Verweij op de 1000 meter. Nu weten we dat hij niet in de buurt kwam. Eigenlijk bij het plaatsen van het artikel ook al.

#55 Olympische Verhalen
Over vier jaar hebben we weer Olympische Spelen en spreken we over de herinneringen die nu gecreëerd worden. Welke? Ik lepelde er vast een paar op. 

#56 PyeongChang
We verlaten PyeongChang bijna en dus nog heel even een paar feitjes over deze stad, waar over een paar dagen niemand het meer over zal hebben.

PyeongChang #56

Vandaag verlaten we PyeongChang. Wij allemaal als televiziekijkers, de atleten, de media en iedereen die de afgelopen twee weken in de ban was van de Olympische Winterspelen.

PyeongChang ken ik echt alleen maar als plek van de Olympische Winterspelen, dus ik ben toch nog maar even in de historie van PyeongChang gedoken.

Dat valt niet mee, want als je PyeongChang googlet, dan krijg je eerst 7.210.399 hits over de Olympische Spelen alvorens je iets over PyeongChang zelf vindt.

Maar goed, dan heb je ook wat. 4 weetjes over PyeongChang:

• De vrije vertaling van PyeongChang luidt: 'Vrede en Voorspoed'
• Zij die niet zo gespecialiseerd zijn in de Korealeer willen PyeongChang nog wel eens verwarren met PyongYang, de hoofdstad van Noord-Korea. Het is een van de redenen dat PyeongChang regelmatig met een hoofdletter C wordt geschreven.
• Volgens Wikipedia had PyeongChang in 2013 bij de laatste meting 43.666 inwoners
• De Woleongsa is een heilige en religieuze plek en de meest bekende bezienswaardigheid in PyeongChang

De vraag is natuurlijk hoeveel mensen de Woleongsa ooit gaan bekijken. PyeongChang mag dan wel bekend zijn geworden de afgelopen twee weken met vrolijk wintersport, maar Arjan Lubach verwoordde het ergens de afgelopen twee weken mooi:

Het is alsof je een bioscoop bouwt waarin je twee weken lang de allerbeste en nieuwste film laat zien. Na twee weken stop je daarmee en vind je het vreemd dat niemand meer naar je bioscoop komt.

PyeongChang zullen we vermoedelijk allemaal niet snel heen gaan, maar net als Sochi hebben we er twee weken enorm veel plezier van mogen hebben!

Olympische verhalen #55

Het allermooiste aan de Olympische Spelen zijn de verhalen. Dat is een zin die ik de afgelopen twee weken zo ongeveer 731 keer voorbij heb horen komen.

Het klopt ook.

Voorafgaand aan de Olympische Spelen hadden we het over de valpartij van Erben Wennemars, de wissel van Kramer, de twee sweeps in Sochi, het eerste sneeuwgoud van Sauerbreij, Koen Verweij die op 4/1000 Olympisch goud mist en zo kunnen we nog wel even doorgaan. 

En daar worden na de editie van 2018 zeker weten weer een paar aan toegevoegd.

Wat te denken van:

De houdinitruc van de Shorttrackdames
Al uitgeschakeld zijn voor welke kleur medaille dan ook. Een B-finale rijden in een wereldrecord, twee tegenstanders in de A-finale gediskwalificeerd zien worden en dan dus Olympisch brons pakken. En dat is alles in de laatste rit van Jorien ter Mors, de eerste vrouw die medailles won op twee verschillende Olympische Winterspelen disciplines.

Maar ook:

De twee gouden van Kjeld
In 2010 en 2014 was hij feitelijk medaillemateriaal, maar wist hij de Olympische Spelen niet te halen. In 2018 wel. En hoe! Twee keer goud. Eenmaal op de 1000 meter en op de 1500 meter. 

Wüst beste Olympiër ooit
Ireen Wüst pakte medailles. En dat was nodig om de beste Olympiër ooit te worden. En natuurlijk: Vier Olympische Spelen betekende voor haar vier keer goud. 

En niet te vergeten:
Opnieuw een val van Wennemars, maar nu op de fiets
Sven Kramer die een vinger bij Verweij in zijn achterste stopt
Het eerste Shorttrackgoud
Het meisje dat met snowboard en al omver waaide
De hoorcolleges van Drs. Bart Veldkamp
De Olympiër van Tonga die met ontbloot bovenlijf verscheen tijdens de opening.

Maar vooral:

Het nooit gewaardeerde zilver van Jorrit Bergsma
Welkom bij Andere Tijden Sport. Voor deze editie gaan we terug naar een verhaal die zijn oorsprong lijkt te vinden op de Olympische Spelen van 2010. Waar Kramer zijn Olympisch Goud op de 10 kilometer misloopt door een foute wissel. Dat verhaal kent u. Vier jaar later, in Sochi, verliest Kramer, die het door heel het land gegund lijkt te krijgen, van Jorrit Bergsma. Het gaat op dit moment altijd over het zilver van Kramer, zelden over het goud van Bergsma. Weer vier jaar later in PyeongChang zakt Kramer finaal door zijn hoeven en wordt zesde op de 10 kilometer. Bergsma houdt de Nederlandse eer hoog met een zilveren medaille. Nederland lijkt echter in rouw. Weer is het niet de zilveren Bergsma, maar de falende Kramer die alle aandacht krijgt. Zelfs Ted-Jan Bloemen, weliswaar Nederlander maar uitkomend voor Canada en winnaar van het goud, wordt steviger bewierookt dan Bergsma. Andere Tijden Sport gaat terug in de tijd. 

Koen Verweij #54

Vandaag is de laatste individuele afstand voor de schaatsers en de laatste medailles moeten komen van de 3 K's. Kai Verbij, Kjeld Nuis en ook Koen Verweij staan aan de start van de 1000 meter.

Ik gun iedereen natuurlijk van harte een gouden medaille, vooral als ze onze eigen driekleur verdedigen, maar ook vandaag kan ik niet anders dan een voorkeur hebben.

Vier jaar geleden miste hij op de 1500 meter een gouden plak op drieduizendste seconde. Probeert u eens iets willekeurigs te doen in drieduizendste seconde. Lukt het? Nee, het kan ook niet. In drieduizendste seconde kun je niks van betekenis doen. Behalve dan een gouden plak in een zilveren veranderen (Of zilver in goud, als je Zbigniew Brodka heet.)

Vervolgens lijkt hij vier jaar lang van de schaatsbodem verdwenen, maar dan opeens plaatst hij zich toch weer voor de Olympische Spelen. Alleen valt hij hopeloos door de mand. Eerst op de 1500 meter, waar hij dit jaar wel hééél veel duizendsten tekort komt voor een medaille en vervolgens moest hij, nadat zijn ploeggenoten hem letterlijk over de eindstreep moesten duwen, ook nog zijn plek afstaan in de Nederlandse equipe van de ploegenachtervolging.

Het zit Koen Verweij niet mee, maar vandaag op de 1000 meter zet hij dit alles recht en pakt hij zijn gouden medaille. Tenminste, dat hoop ik. Om maar weer een prachtig hoofdstuk toe te geven aan het toch al prachtige oranjeboek wat PyeongChang 2018 heet.

En ja, ik weet dat de kans op een Elfstedentocht even groot is, maar toch. 

Hup Koen!

Shorttrackgekte #53

Een paar dagen geleden schreef ik het al. Hoewel het er best normaal uitziet is shorttrack echt een knotsgekke sport.

Dat werd dinsdag maar weer eens opnieuw kracht bijgezet. Hoe groot was de teleurstelling van de dames toen ze de relayfinale moesten missen? Heel groot!

Maar.... Geen zorgen! 

In de zogenaamde B-finale werd Nederland eerste en daarmee dus eigenlijk vijfde van de competitie. De nummer vijf van deze competitie, dus Nederland, schaatste wel even een wereldrecord in die B-finale.

Vervolgens worden er van de vier finalisten twee gediskwalificeerd. U raadt het al. Als de nummer drie en vier van de ranglijst wegvallen, wie wordt er dan nummer drie? Juist! De nummer vijf!

En dus haalde het Nederlandse dames shorttrack team toch een bronzen medaille. En om het nog gekker te maken: De bronzen medaille stond op het podium met een wereldrecord. De nummer drie van de wereld was dus eigenlijk de beste.

Weet u: Toen ik gisteravond thuis op de bank zat ging de telefoon en heel even maakte mijn hart een sprongetje, want heel even dacht ik dat ik misschien een shorttrack medaille gewonnen had.

Dat bleek niet zo, maar wat mij betreft sturen ze de wedstrijdleiding van deze sport naar de FIFA. Grote kans dat we het Nederlands elftal dan misschien toch nog op het WK voetbal deze zomer mogen zien schitteren...

10 Nederlandse medaillefeitjes #52

De medaillespiegel krijgt langzaam, maar zeker, vorm. Nog even wat Nederlandse medaillefeitjes op een rijtje. 

• De eerste Nederlandse medaillewinnaar op de Olympische Winterspelen was Kees Broekman. In 1952 won Broekman zilver in Oslo op de 5000 kilometer langebaan.
• We haalden dat jaar drie zilveren medailles en werden daarmee negende op de medaillespiegel
• De eerste gouden medaille werd 12 jaar later in Innsbruck gewonnen. Sjoukje Dijkstra won goud voor Nederland. Op een onderdeel waarvan we nu niet meer kunnen voorstellen dat we er ooit nog een medaille gaan winnen: Kunstschaatsen.
• Tegenwoordig vliegen de gouden Olympische langebaanschaatsmedailles ons om de oren, maar ooit was iemand de eerste. Haar naam? Carry Geijssen (Jep, wederom een dame). Het eerste Nederlandse schaatsgoud ging naar de geboren Amsterdamse op de 1000 meter. 
• In 1984 won Nederland ondanks de aanwezigheid van onder meer Ard Schenk, Hilbert van der Duijm en Ria Visser in de gelederen voor het laatst geen medailles.
• In 1972 werd Nederland vierde op de medaillespiegel. Dit is tot op heden niet geëvenaard. In 1972 waren daar negen medailles voor nodig. In 2014 haalde Nederland 24 medailles, maar moest het 'genoegen' nemen met een vijfde stek op de medaillespiegel
• Ook na deze Spelen zullen we nog altijd op slechts één sneeuwmedaille staan. Wie herinnert het zich niet: Nicolien Sauerbreij in 2010. 
• Ireen Wüst is de beste Nederlandse Olympiër ooit met vijf gouden plakken, vier zilveren en een bronzen. Dat aantal kan ze de komende dagen nog iets uitbreiden.
• Ooit won iemand het eerste goud op het onderdeel kunstschaatsen, op het onderdeel langebaanschaatsen en zelfs met het snowboarden. Op veel onderdelen zullen we waarschijnlijk nooit in de buurt komen van een medaille, maar wat het shortrack moet toch lukken. Lukt het de komende dagen nog?
• Natuurlijk wonnen er ook een aantal (semi) Nederlanders medailles voor andere landen. Zo won Bart Veldkamp in het verleden medailles voor België en herinneren we dit jaar natuurlijk Ted-Jan Bloemen voor Canada. Maar ook Marcel Hirscher (Goud voor Oostenrijk bij het skiën) past mooi in dit rijtje.

Shorttrack #51

Nu we dit jaar een aantal serieuze medaillekansen hebben op het shorttracken heb ik de moeite genomen om er eens wat vaker naar te kijken. 

Er komen nogal wat sporten voorbij tijdens de Olympische Winterspelen die weinig actie bevatten. Curling zit natuurlijk niet veel actie in. Kunstschaatsen is knap, maar het eerste moment dat er een dame door het dak vliegt moet nog komen en zelfs op het door ons zo omarmde langebaanschaatsen hoeven we niet op vuurwerk te rekenen.

Bij shorttrack zit dat een stuk beter. Duwen, trekken, botsen, knallen, ellebogen, schouders, schwalbes, echt alles zit erin. Shorttrack zit boordevol actie. 

Toch?

Maar ik weet het niet bij die sport. Ik ben blij met elke medaille voor Nederland en het liefst heb ik ook op het shorttrack op elk podium een sweep, maar de sport kan mij niet bekoren. 

Vanaf de start duwt en trekt het wat. Dan rijdt die weer op kop en dan weer een ander. Aan het eind wisselt men nog 100 keer van plek en uiteindelijk komt er eentje als eerste de streep over. Op dat moment heb ik echt geen idee meer wat er nu allemaal gebeurd is. Gelukkig kom je er vrij snel achter wie er op 1,2,3 en 4 geëindigd is.

Maar dan komt het. Want dan komen er 744 penalty's, 231 tijdstraffen en minimaal 2 diskwalificaties. Zo blijft het tot het eind spannend wie er gewonnen heeft. 

Het is een beetje als een boek waar in het plot alle kanten op schiet en 23 keer veranderd. Op een gegeven moment geloof je het wel en is het simpelweg niet meeslepend meer. Het boek gaat vervelen.

Wat dat betreft is langebaanschaatsen meer het boek dat lekker rustig weg leest en langzaam opbouwt naar een hopelijk schitterend plot. Leest toch een stuk prettiger. Dan maar wat minder vuurwerk.

Olympische herinnering (2) #50

Vorige week schreef ik al dat mijn herinneringen aan de olympische Winterspelen vreemd genoeg vooral de wat meer tragische momenten zijn. 

Met de sprints op het programma vandaag moet ik altijd gelijk weer denken aan Nagano 1998. Ik was elf jaar oud. U waarschijnlijk even oud of wat ouder en dus zal u weten waar ik het over heb.

De uitzendschema's waren vergelijkbaar met die van nu. Het gebeurde tijdens de Olympische Winterspelen destijds ook vooral in de ochtend. Als ik dus op school zat. 

Tussen de middag gingen we dus de samenvattingen kijken. Iedere dag. Er waren aardig wat medailles, maar lang niet zoveel als nu. Op een dag gingen we de 500 meter sprint kijken. Met Erben Wennemars.

Waar ik nu ook nog altijd een hekel aan heb gebeurde toen ook. Iemand wilde heel graag vertellen wat er gebeurd was en toen we dat wisten te voorkomen moest er een hint gegeven worden. 'Het was vooral heel zielig'. Daar kun je alle kanten mee op, maar niet veel goede.

Het was ook zielig. Erben Wennemars, zover ik weet kanshebber op een medaille destijds werd onderuit geschaatst. In mijn beleving door een Japanner. Dit klopte niet, want toen ik het pas geleden nog eens terugkeek bleek het de Noor Grunde Njos te zijn. Die in werkelijk niks, maar dan ook niks op een Japanner lijkt. Herinneringen vertroebelen natuurlijk.

Wennemars liep een ernstige blessure aan zijn arm op en kwam niet meer in actie. Maar creëerde wel een van de verhalen die de Olympische Spelen zo mooi maken.

10 tweets over de Olympische Spelen #49

Als ik door mijn timeline van Twitter scroll kom ik een heleboel serieuze, saaie en domme dingen tegen. Maar ook: een heleboel grappige dingen. Droge humor, cynische humor en natte humor. Het komt allemaal voorbij. Tien willekeurige en grappige (al valt over smaak natuurlijk te twisten) tweets over de Olympische Winterspelen.

1. Zijn er al Kramervragen gesteld?
Kramer miste de gouden medaille op de tien kilometer en dat leidde tot deze woordgrap.

2. Frappant: Nog geen dag naar Valentijnsdag is niemand meer blij met Bloemen
Ted-Jan Bloemen versloeg Kramer op die bewuste 10.000 kilometer. De achternaam Bloemen leidt tot een stortvloed aan grappen. Dit is er één van.

3. Als Sven Kramer en Naomi van As nu eens zes kinderen krijgen. Pakken we over 20 jaar goud bij het ijshockey.
De grap is al vaker gemaakt, maar mag natuurlijk niet ontbreken op deze Olympische Winterspelen. Ik ga hen niet uitleggen. U snapt hem allang.

4. Opnieuw goud? Ik kan er best aan Svennen.
Acht jaar geleden was Svencouver een mooie hype. Met PeongChang is dat wat lastiger. Dit is een mooie tussenoplossing (overigens geplaatst naar de 5000 meter, toen Sven Kramer wel goud pakte)

5. In tegenstelling tot Sven heeft Wennemars hem wel aardig geraakt..
Sven Kramer vertelde dat hij zijn slagen niet echt wist te raken, niet veel later verschijnt Erben Wennemars met kapotte neus en voorhoofd bij NOS Studio Sportwinter

6. Ik weet hoe we Bloemen moeten aanpakken bij de Mass Start op het schaatsen. Schuin afsnijden!
Nog een grapje over Bloemen. Omdat hij toch echt leuk is.

7. 

En dan nu rechterski op wit. #os2018 pic.twitter.com/eBQfuI0754

— Paul Peeters (@palpeet) February 11, 2018

8. 

Opnieuw goud voor Lenny Kravitz op het onderdeel reuzesjaalom. #OS2018 pic.twitter.com/a6yeoFiHmL

— Evert Kwok (@evertkwok) February 11, 2018

9. Na 30 jaar zit het weer Es'mee
Vindingrijk grapje nadat Esmee Visser na 30 jaar eindelijk weer eens voor Nederlands goud zorgt op de 5000 meter.

10. Werken die jongens er 8 jaar naar toe. Winnen een gouden medaille en zeggen dan: Ik kan het niet geloven #waarbenjedanmeebeziggeweest
Tsja.....

Schaatsdominantie? #48

De Olympische Spelen zijn dik een week onderweg en we kunnen één ding met zekerheid vaststellen. Als Nederlanders hebben wij de beste schaatsers van de wereld. We domineren het Olympisch schaatstoernooi Er kan geen podium opgebouwd worden of er staat een Nederlandse schaatser op te springen. En daar zijn we heel blij mee. Toch?

Ja, over het algemeen wel. Maar ik stoor mij suf aan die stemmen die roepen dat het nooit een serieuze sport kan zijn als een land als Nederland zo dominant is. Wat een onzin. Ik zie Japanners, Koreanen, Amerikanen, Italianen, Duitsers, Noren en wat voor nationaliteiten al niet meer schaatsen. En die zullen vast wel hun best doen.

Gelukkig las ik vlak voordat de Spelen begonnen het Algemeen Dagblad waarin een onderzoek van een Amerikaanse historicus wordt aangehaald. Uit dit onderzoek wordt duidelijk dat sinds de start van de Winterspelen in 1924 liefst 20% van de schaatsmedailles naar Nederland ging. Maar wat wordt ook duidelijk? Op vrijwel elke discipline is er wel een land dat de betreffende discipline meer domineert dan dat Nederland het schaatsen domineert. Zo pakte de VS bijna 33% van alle snowboardmedailles en noteren de Noren bijna een gelijk percentage op de Noordse combinatie. En over echte dominantie gesproken: Duitsland pakte 62,1% van alle medailles die ooit uitgereikt zijn bij het rodelen.

Bron: Algemeen Dagblad

Zo verwent zijn we dus ook weer niet bij het schaatsen. Wat we niet kunnen ontkennen is natuurlijk dat we natuurlijk al sinds Sochi oppermachtig zijn op vele afstanden, terwijl het ook dit jaar weer behoorlijk dezelfde kant op gaat.

Heerlijk toch? Spanje won in 2008, 2010 en 2012 drie grote intercontinentale titels op rij in het voetbal. Dat zouden we toch ook graag willen als Nederlanders? 

Laten we maar even massaal gaan genieten van al dit succes. Er komt vast ooit een Olympische Winterspelen waarbij we ons naar twee weken afvragen of we überhaupt nog een medaille gaan pakken. 

Domineren dus die sport. Gouden medailles willen we. Zoveel mogelijk. 

Kramer 2022 #47

Peking, Februari 2022

En dan dames en heren zien wij in de baan de grote meester. De man van wie wij allemaal vier jaar geleden zeker wisten dat zijn laatste kans om op deze afstand, op de 10.000 kilometer van de Olympische Spelen, een gouden plak te pakken verkeken was. Hij zei het zelf, het was een brug te ver. Maar dat was het op dat moment. Want opeens kwam hij een paar maanden geleden toch aan de start van het Olympisch Kwalificatie Toernooi én opeens schaatste de nestor alle jonkies eruit én opeens was er na de Spelen van 2006, 2010, 2014 en 2018 toch nog een herkansing voor Sven Kramer, waarin hij nu in de laatste rit van start mag gaan. Wordt het jongensboek dan toch nog compleet? 

En we zijn weg...... Goede opening voor Kramer...... Nou, nou, dat is ver onder het schema van de te kloppen tijd, hoor. Kan dit echt? Is dit mogelijk?........ Nee toch? Nee toch? Weer een rondetijd ruim onder de 30. En de hele schaatshal wordt gek, terwijl ik in mijn ooghoeken Jillert Annema letterlijk schuimbekkend door de boarding zie gaan.... Nog 5 ronden en niet alleen de te kloppen tijd gaat eraan, zelfs het wereldrecord lijkt te sneuvelen....... Nog drie rondjes, jongen. Koppie erbij houden. Niet in de verkeerde baan stappen.... En dat is de bel en als er niks geks gebeurd is Kramer nog één ronde verwijderd van zijn lang, gekoesterde droom, misschien is obsessie een beter woord...... En dan komt hij binnen op 12.29.22. Een wereldrecord. Giphart, Kluun, Spielberg, pak uw pen erbij, want zo'n scenario schrijft u nooit weer, zelfs niet al zal u de fantasie volledig de vrije loop laten.....

Sven Kramer, 35 jaar en Olympisch Kampioen op de 10.000 kilometer. Eindelijk. Hij moest erop wachten tot 2022. Hij moest er voor naar China. Maar hij heeft hem binnen. Mijn naam was Herbert Dijkstra, namens de NOS. Een fijne avond nog.

De dag van Kramer #46

Van de Olympische Winterspelen kan ik 14 dagen lang optimaal genieten, maar als er één dag zou zijn die ik rood omcirkeld in de agenda zou zetten, dan is het deze dag.

15 februari 2018.

Vandaag moet het gebeuren voor Sven Kramer. Eindelijk dient hij de kroon op zijn werk te zetten.

Het behoeft verder geen uitleg denk ik. Wie een beetje de sportkaterns heeft gelezen de afgelopen jaren weet dat de 10 kilometer als een rode draad door zijn carriére loopt.

Acht jaar geleden de dramatische wissel, vier jaar geleden een opspelende rugblessure en een sterke Jorrit Bergsma. 

Hoe groots de carriére van Kramer ook is, hij maakt er geen geheim van: Als er vandaag geen gouden plak behaald wordt is dat een smetje op zijn rijke carriére.

Kom op Sven, vandaag goud. Dan later nog even tijdens de ploegenachtervolging Blokhuijsen en Verweij op tijd over de finish duwen en daarna nog even de massastart in je zak steken.

En daarna? Stoppen op het hoogtepunt natuurlijk.

Olympische herinnering (1) #45

Het is een beetje gek, maar waar de eerste herinneringen waar ik op kom als het om Zomerspelen gaat vooral de leuke dingen zijn, doemen tijdens de Winterspelen vooral de wat negatievere dingen op.

Geen idee hoe dat kan, want bijvoorbeeld de sweep in 2014 of bijvoorbeeld het eerste sneeuwgoud van Nicolien Sauerbreij vier jaar eerder zijn toch veel leukere herinneringen.

Maar als je mij vraagt waar je het eerst aan denkt bij de Olympische Winterspelen ontkom ik er blijkbaar niet aan:

De Wissel

Een 'waar was je toen...'-moment. Ik was op wintersport. Hoe toepasselijk. Kwam terug van het ápres-skiën en hoorde op het journaal in het hotel wat er gebeurd was in Vancouver. Pas de volgende ochtend aan het ontbijt kwam de impact binnen bij het sportieve supportershart. Je voelde de pijn mee.

De afgelopen week hadden we thuis onverwachts een Youtube avondje en het thema was onbewust Olympische Winterspelen geworden. We hebben De Wissel in een uur tijd in ongeveer twintig verschillende filmpjes teruggekeken.

De onmacht van Kemkers, het ongeloof bij de commentatoren, de woede van Kramer die nog geen uur later de vaderlandse pers kalm te woord stond, de blijdschap bij de Zuid-Koreaan die nooit meer rekening hield met een gouden plak. Och man, je voelde gewoon de sportieve pijn weer.

Voor zij die de afgelopen acht jaar onder een niet-Olympische steen geleefd hebben. Coach Gerard Kemkers stuurde Sven Kramer, die op dit moment zelfs als hij achteruit zou schaatsen goud gewonnen zou hebben, de verkeerde baan in tijdens de Olympische tien kilometerrit. Kramer werd gediskwalificeerd en het goud ging naar een Zuid-Koreaan die volgens een artikel in het AD allang vergeten is dat hij zijn eremetaal te danken heeft aan een (on)gelukkige samenloop van omstandigheden.

Vier jaar geleden lukte het Kramer niet om in Sochi deze pijn een beetje te verzachten en alsnog een gouden plak te winnen op de 10 kilometer. Jorrit Bergsma bleek op dat moment sterker.

Morgen is de laatste kans en ik hoop dat het nu mag lukken.

Koreaanse Vlag #44

Iedereen heeft hem al een paar keer voorbij zien komen en het is best een interessant vlaggetje. Ik ben bijvoorbeeld gek op ons rood-wit-blauw, maar de Koreaanse vlag ziet er toch wat creatiever uit.

En u had het misschien niet, maar ik was toch even benieuwd naar de betekenissen van deze vlag. Dus heb ik het maar even uitgezocht (met dank aan wikipedia en Taekwon)

Zoals u ziet is de Koreaanse vlag wit, heeft het in het midden een rood-blauw Yin-Yang teken en heeft het in elke hoek tekens bestaande uit zwarte strepen die Tigrammen genoemd worden.

De vlag werd in 1997 voor het laatst aangepast maar stamt al uit 1882.

De Koreanen noemen hun vlag TaeGuk-Ki. Betekent zoiets als de Vlag van de Grote Extremen.

De witte achtergrond moet vrede symboliseren. De rode helft van de Yin-Yang moet het positieve symboliseren en de blauwe helft het negatieve. Zo is er dus balans.

De Vier Tigrammen geven het volgende weer:

Het Tigram linksonder vertegenwoordigt vuur
Die linksboven de Hemel
Rechtsboven Water
En natuurlijk rechtsonder Aarde.

Wat ook grappig is: De Tigrammen tegen over elkaar zijn steeds elkaars tegenpolen. Niet raar natuurlijk met een vlag die balans zoekt en tegenstellingen heeft.

Op deze vlag kun je heel diep ingaan. Ik las op internet (en dan is het waar) dat de Nederlandse vlag staat voor het volk (rood), kerk (wit) en de adel (blauw).

De Koreanen hebben hun vlag een behoorlijk diepere betekenis gegeven.

Speld 2.0 (2) #43

Bondscoach Ronald Koeman is tot dusver tevreden met de behaalde resultaten op de Olympische Winterspelen tot dusver. Ook de KNVB is in zijn nopjes met de prestaties van de nieuwe bondscoach.

Dat zegt KNVB-directeur Eric Gudde tegenover dit medium. 'Jarenlang hebben we gezwalkt op het hoogste niveau, maar Koeman zit er nog geen week en de prijzen vliegen ons om de oren.'

Nederland wist al vijf medailles te veroveren sinds de start van de Spelen en dat is boven verwachting. Koeman is redelijk nuchter onder alle lof die hem ten deel valt. 'Ik sta nu eenmaal bekend om het feit dat ik mijn mensen altijd op de plek laat starten waar ik denk dat ze het best uit de verf komen. Zo liet ik Ireen Wust en Carlijn Achtereekte keurig starten achter de startlijn en startte Sven Kramer gister ook op de juiste positie'.

De komende dagen zal blijken of Koeman inderdaad de beslissende factor is in het Oranjeteam. Zeker op donderdag, als bij de 10.000 kilometer het wisselbeleid cruciaal zal zijn. De afgelopen jaren, en zeker 8 jaar geleden in Vancouver, moest Sven Kramer het wisselbeleid van de toenmalige coach bekopen met het missen van een gouden medaille. Koeman staat echter om bekend dat zijn wissels een positieve invloed hebben op het wedstrijdverloop.

Koeman verwacht echter niet dat hem dit zal overkomen. 'Ik ben vaak gewisseld van baan de afgelopen jaren en weet dus hoe dit in zijn werk gaat'.

Na het missen van enkele grote toernooien weet Nederland dus eindelijk weer een rol te spelen op het internationale speelveld. Het is naïef te denken dat dit niet samenvalt met het recente aanstellen van Ronald Koeman op de belangrijkste Nederlandse trainerspositie.

Sweep #42

Vier jaar geleden domineerde Nederland het Olympisch schaatstoernooi in Sochi. Ik kan mij zo voorstellen dat de halve schaatswereld zich toen even achter de ijskoude oortjes gekrabd heeft. 

Want? Wat is er dan zo bijzonder aan dat ijs in Nederland? Bevriest dat anders als het ijs in Japan? Ligt het aan de schaatspakken? Zijn die beter dan die van de Amerikanen? Waarom moest Nederland bijna een extra vliegtuig bestellen om alle Nederlandse schaatsmedailles thuis te krijgen? En ja, Nederland heeft dan wel een schaatscultuur, maar wanneer wordt daar nu nog echt op natuurijs geschaatst? En die Elfstedentocht maken we toch ook nooit meer mee?

Daar moest men zich toch tegen gaan wapenen de komende jaren?

De Russen hadden weliswaar een geniaal plan bedacht. Al bleek dat niet helemaal volgens regeltjes te zijn. En het hielp blijkbaar ook niet echt.

En dus opende gisteren iedereen vol goede moed het Olympisch Schaatstoernooi van de Olympische Spelen 2018. Iedereen in goede mood. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nederland zet zelfs laag in. 15 medailles. Dat zou prima zijn, maar is zeker niet overmatig ambitieus.

En toen volgde er een sweep. Drie Nederlanders op het podium.

Natuurlijk moeten er nog vele ritten gereden worden, maar het kon wel eens zijn dat de internationale schaatsgoeroes zich dit jaar weer achter de oren moeten krabben. 

Pyeongchang Poule #41

En het is zover!

Gisteren is de Olympische Vlam ontstoken in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang. En dat betekent dat de Olympische Winterspelen zijn begonnen. 

Het WK Voetbal, de Tour de France, Olympische Zomerspelen en ook de Winterspelen. Het zijn die evenementen waarbij ik het liefst 's ochtends mijn trainingsbroekje aan zou doen en van 's ochtends tot 's avonds op de bank zou willen gaan zitten met koffie/thee/bier. 

Maar dat staan de vakantiedagen niet toe natuurlijk. 

Hoe dan ook we gaan drie weken genieten van Sven Kramer, Sjinkie Knegt, Jorien Ter Mors, Kimberley Bos (Skeleton, we doen mee!), Cheryl Maas en vele anderen.

Dit blog zal dus ook veel (maar niet alleen) in het teken staan van deze Olympische Winterspelen. Stay tuned!

En natuurlijk: De PyeongChang Poule. U kent natuurlijk de RioPoule nog. Elke dag vindt u op mijn Facebookpagina een (benaderings)vraag in de trant van: Welke tijd rijdt Sven Kramer vandaag of Hoeveel doelpunten vandaag in de IJshockeyfinale? Degene die het dichtstbij zit krijgt een gouden medaille (drie punten), en er wordt ook zilver (2 punten) en brons (1 punt) weggegeven. 

Wie wordt ijskoud de beste?

Duimen voor Goud (3): Acht dingen die een leek zijn opgevallen

Zo, nadat we acht gouden medailles in ontvangst hebben mogen nemen, Mart Smeets negenhonderddrieënzeventig keer bewierookt is door zijn (ex-)collega's en de premier van Japan verkleed als Super Mario het Maracana heeft betreden kunnen we zeggen: Het zit erop!

Ruim twee weken lang overspoeld worden met sport kijken. Het is natuurlijk alsof je in een warm bad zit. Toch lig je weleens languit op de bank (mijn favoriete houding als ik sport kijk) en bedenk je opeens: Wat vreemd?

1. Wielrennen is een bijzonder rare teamsport
Misschien dat ik mij vergis, maar wielrennen is volgens mij de enige sport op de Olympische Spelen die als team gespeeld wordt, maar waarvan maar één persoon een medaille krijgt. Alsof alleen Ellen Hoog nu recht heeft op een zilveren plak bij het hockey omdat zij de winnende treffer in de shootout's van de halve finale maakte.

2. In de hockeyreglementen zit een bug
Over hockey gesproken, daar zag ik iets wat ik eigenlijk al jaren een vreemde regel vindt. Als de bal in het doelgebied van de tegenstander op de voet van een tegenstander komt krijg je een strafcorner. Een strafcorner is een unieke kans om te scoren. Resultaat is dat men in het doelgebied van de tegenstander niet op zoek gaat naar de goal, wat eigenlijk wel een beetje het doel van het spelletje is, maar op zoek naar de voet van de tegenstander. Alsof je bij voetbal niet op doel gaat schieten, maar de bal tegen de hand van de tegenstander probeert te krijgen. Moet toch anders kunnen.

3. Wat doet voetbal op de Olympische Spelen?
De Eredivisie, normaal gesproken vaste prik bij ons op de TV, vond ik een hinderlijke onderbreking van mijn sportavonden tijdens de Olympische Spelen. Ook keek ik liever naar een finale op de rekstok als een voorrondewedstrijd van de Champions League. Maar wat doet voetbal op de Olympische Spelen? Ik bedoel: Het is een beetje vreemd. Van elke sport komen, zover mij bekend, de allerbeste sporters op de Olympische Spelen in actie. Maar bij voetbal niet. Daar mag je maximaal 23 jaar oud zijn. Wat de mannen betreft. Vreemde regel. Lekker stoppen met dat voetbal. Geef de andere sporten maar mooi eens de ruimte.

4. Baanrenners hebben geen remmen
Anders hadden ze wel baanremmers geheten... Nee, die is flauw. Toen ik de baanrenners op hoge snelheid over de baan zag rijden vroeg ik mij opeens af: Wat als ze willen remmen? Nou, dat gaat dus niet. Ik heb het op Twitter gecheckt (en wat op Twitter staat is altijd waar) en baanfietsen hebben geen remmen. Hopelijk wordt er niet gestreakt of iets dergelijks tijdens dit soort evenementen. 

5. TeamNL is een beetje InvidualistNL
We komen als team en we gaan ook weer weg als t.... Oh nee. Het zit iets anders. Als je niks wint willen we dat je zo snel mogelijk uit Rio opgeduveld bent. Feestje aan het eind? Echt niet! Eerst een medaille winnen. En anders neem je de eerste en de beste loservlucht terug naar Nederland. Daar is ook wel Heineken te krijgen. Dat deed Yuri van Gelder toch anders. Hoewel een vroegtijdige vlucht naar huis hem niet bespaard bleef vierde hij zijn feestje gewoon voordat hij überhaupt een medaille kon verliezen. Overigens zag ik tijdens de finale van bokser Nouchka Fontijn wel een volledig TeamNL in het publiek om haar te steunen. Maar ja, wat moet je anders in een uitgedund Olympisch Oranjedorp.

6. We overschatten ons eigen landje
Nederland eindigt op de elfde plek wat betreft de medaillespiegel. Nummer elf van de wereld dus. Boven ons staan vooral landen als Japan, Australië en natuurlijk de veelvragen Rusland, China en de VS. Om maar even wat te noemen: Portugal heeft één schamele bronzen medaille. Turkije, Spanje, Brazilië... Het zijn toch niet de minste sportlanden, maar allemaal onder Nederland geëinigd. Mede ingegeven door de verwachtingspatronenmachine van de NOS en het IOC concluderen we nu dat we het niet al te best gedaan hebben. Chef de Mission Maurits Hendriks voorop. Hij is 'teleurgesteld'. Maar ook wel trots. Tja...

7. Churandy Martina was blij
Geen Breaking News, want de sprinter is vermoedelijk ook blij als hij ooit met twee gebroken benen een atletiekstadion uitgedragen wordt, maar wel een leuk bruggetje ten opzichte van het voorgaande topic. Maak Churandy Martina chef de mission na zijn carrière en niemand zal meer 'teleurgesteld' zijn.

8. Een liesblessure kan je negenhonderdste seconde kosten
Dafne Schippers was minder blij. En ze zal niet snel een wielrenner worden. Hoe groot de teleurstelling soms ook is, een wielrenner staat de pers altijd op keurige wijze te woord. Schippers heeft die kwaliteit duidelijk niet, maar dat zullen we haar niet kwalijk nemen. Wat ik wel grappig vond. Schippers liep de 100 meter in 10,90 seconden. Haar persoonlijk record is 10,81 seconden. Zo gezegd haalde ze haar 'normale' niveau niet door een liesblessure. Amehoela. Probeer maar eens iets in negen/honderdste van een seconde te doen. Wat je ook gaat doen, je zal het in dat korte tijdsbestek niet afmaken. Als ik een liesblessure heb doe ik drie minuten langer over honderd meter lopen. Ik ben geen dokter, geen specialist, geen trainer, maar weet wel: De liesblessure heeft Dafne niet het goud gekost. Maar ze is wel een Olympische held.

Eigenlijk zou ik nog wel even door kunnen gaan, maar dan wordt het wellicht wat langdraderig. Zelfs zonder Nederlands elftal op het EK was het een bijzonder leuke sportzomer. We gaan het zwarte gat gebruiken om dat allemaal eens lekker te verwerken.

Is jullie nog iets opgevallen?

Richard de Groot wint Riopoule 2016

Met dank aan Floris!

Het was al even bekend, maar nu mag het van de daken geschreeuwd worden. Nadat de laatste medailles zondagavond uitgedeeld werden mocht Richard de Groot eindelijk zeggen dat hij de winnaar is van de eerste Riopoule ooit gehouden. 

Al de eerste dag hengelde Richard medailles binnen en de eerste zes dagen hield hij dat stug vol. Als ware hij de Verenigde Staten van deze Riopoule zagen we hem al snel als nummer één op de medaillespiegel en hoewel ervaren mannen als Floris de Jonge en Arjan Hoeksma hun tanden er stevig in hadden staan bleef hij soeverein aan kop.

Goud leverde in de Riopoule drie punten op, zilver twee en brons één punt. Volgens dat principe haalde Richard 22 punten. Floris de Jonge was nummer twee, hij haalde evenveel punten als Arjan, maar pakte meer gouden medailles. Leuk om te vermelden is nog dat Renske Schut de hoogst geplaatste vrouw was met 12 punten. Twee echtparen waren actief in het medailleklassement. Floris was Silvia de baas en Stefan eindigde boven Gea. De broedertwist van de Wijkstra's werd gewonnen door Rikes.