Nu we dit jaar een aantal serieuze medaillekansen hebben op het shorttracken heb ik de moeite genomen om er eens wat vaker naar te kijken. Er komen nogal wat sporten voorbij tijdens de Olympische Winterspelen die weinig actie bevatten. Curling zit natuurlijk niet veel actie in. Kunstschaatsen is knap, maar het eerste moment dat er een dame door het dak vliegt moet nog komen en zelfs op het door ons zo omarmde langebaanschaatsen hoeven we niet op vuurwerk te rekenen.
Bij shorttrack zit dat een stuk beter. Duwen, trekken, botsen, knallen, ellebogen, schouders, schwalbes, echt alles zit erin. Shorttrack zit boordevol actie.
Toch?
Maar ik weet het niet bij die sport. Ik ben blij met elke medaille voor Nederland en het liefst heb ik ook op het shorttrack op elk podium een sweep, maar de sport kan mij niet bekoren.
Vanaf de start duwt en trekt het wat. Dan rijdt die weer op kop en dan weer een ander. Aan het eind wisselt men nog 100 keer van plek en uiteindelijk komt er eentje als eerste de streep over. Op dat moment heb ik echt geen idee meer wat er nu allemaal gebeurd is. Gelukkig kom je er vrij snel achter wie er op 1,2,3 en 4 geëindigd is.
Maar dan komt het. Want dan komen er 744 penalty's, 231 tijdstraffen en minimaal 2 diskwalificaties. Zo blijft het tot het eind spannend wie er gewonnen heeft.
Het is een beetje als een boek waar in het plot alle kanten op schiet en 23 keer veranderd. Op een gegeven moment geloof je het wel en is het simpelweg niet meeslepend meer. Het boek gaat vervelen.
Wat dat betreft is langebaanschaatsen meer het boek dat lekker rustig weg leest en langzaam opbouwt naar een hopelijk schitterend plot. Leest toch een stuk prettiger. Dan maar wat minder vuurwerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten