Vandaag is de laatste individuele afstand voor de schaatsers en de laatste medailles moeten komen van de 3 K's. Kai Verbij, Kjeld Nuis en ook Koen Verweij staan aan de start van de 1000 meter.
Ik gun iedereen natuurlijk van harte een gouden medaille, vooral als ze onze eigen driekleur verdedigen, maar ook vandaag kan ik niet anders dan een voorkeur hebben.
Vier jaar geleden miste hij op de 1500 meter een gouden plak op drieduizendste seconde. Probeert u eens iets willekeurigs te doen in drieduizendste seconde. Lukt het? Nee, het kan ook niet. In drieduizendste seconde kun je niks van betekenis doen. Behalve dan een gouden plak in een zilveren veranderen (Of zilver in goud, als je Zbigniew Brodka heet.)
Vervolgens lijkt hij vier jaar lang van de schaatsbodem verdwenen, maar dan opeens plaatst hij zich toch weer voor de Olympische Spelen. Alleen valt hij hopeloos door de mand. Eerst op de 1500 meter, waar hij dit jaar wel hééél veel duizendsten tekort komt voor een medaille en vervolgens moest hij, nadat zijn ploeggenoten hem letterlijk over de eindstreep moesten duwen, ook nog zijn plek afstaan in de Nederlandse equipe van de ploegenachtervolging.
Het zit Koen Verweij niet mee, maar vandaag op de 1000 meter zet hij dit alles recht en pakt hij zijn gouden medaille. Tenminste, dat hoop ik. Om maar weer een prachtig hoofdstuk toe te geven aan het toch al prachtige oranjeboek wat PyeongChang 2018 heet.
En ja, ik weet dat de kans op een Elfstedentocht even groot is, maar toch.
Hup Koen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten