Kerstmis #359

Lang heb ik lopen dubben over wat ik vandaag, Eerste Kerstdag, zou moeten schrijven. Het lijkt bij uitstek de dag om een ultiem blogje te schrijven, maar ja, alles rondom Kerst brengt tegenwoordig natuurlijk ongekend hoge verwachtingen met zich mee.

Talloze leuke en warme herinneringen heb ik als het om Kerst gaat. Niet dat die herinneringen zich zo ontzettend onderscheiden van die u misschien heeft gehad, maar het is natuurlijk een voorrecht om elk jaar met familie en/of vrienden Kerst te mogen vieren. 

Enkele verhalen en herinneringen heb ik de afgelopen weken gedeeld op dit blog. Het kerstliedje van The Pogues en het aloude kerstbomen tellen bijvoorbeeld. Maar ook de wijze waarop ik een kerstboom neerzet en het gemis aan het versturen van kerstkaarten. 

Even had ik een plan om een ultiem kerstverhaal te schrijven. Maar zo makkelijk is dat nog niet. De tijd en ontbrak en daarnaast: Overtref de bestaande Kerstverhalen maar eens. The Grinch, a Christmas Caroll of de kerstmagie die Disney jaarlijks de wereld in slingert. Dat werk. Of niet te vergeten: Het bijbelverhaal zelf natuurlijk. Ook een aardig verhaal.

En daarom heb ik besloten mijn handen er niet aan te branden. En waarom zou u met kerst toch ook achter uw laptop, tablet of smartphone gaan zitten om dit verhaal te lezen? Ga lekker genieten van de gezelligheid, de kerstboom en het samenzijn met vrienden en familie.

Geen kerstverhaal dus, maar wel de vurige wens dat u, ik en iedereen een geweldige kerst heeft. Of dat nu met vrienden is of met familie. Of misschien gewoon alleen. Thuis of buitenshuis. Actief of lui. Het maakt niet uit. Voor iedereen een gelukkige kerst. Het zou een utopie zijn, maar het blijft een mooi streven.

Schrijf uw eigen geweldige kerstverhaal. Niet op papier, maar gewoon in het echt. Fijne Kerst!

Leve de Kerstkaart #358

Het is de dag voor Kerst. Kerstavond staat voor de deur. Het is tevens de dag dat de post voor de laatste keer voor de Kerst verstuurd wordt. Een mooi moment om de balans op te maken wat betreft het aantal Kerstkaarten.

Die is eigenlijk bedroevend dit jaar. Of iedereen is erg laat en er komt na de Kerst nog een stortvloed aan kaartjes bij of de kerstkaart is definitief aan het uitsterven.

Voorheen hadden we een lange slinger waar we talloze kerstkaarten aan hingen. Daarna plakten we op de kastdeur. Inmiddels voldoet een bescheiden prikbord. 

Natuurlijk reken ik de soort van persoonlijke kerstgroeten die op Facebook over mijn tijdlijn razen niet mee en ook de mails waarin ik één van de zevenhonderd BCC's ben zijn als kerstgroet toch eigenlijk niet capabel genoeg. 

Er is niks aan te doen. Je kan dingen halsstarrig blijven proberen vol te houden, maar zo werkt de maatschappij niet. Het feit dat er weinig kerstkaarten verstuurd worden betekent dat er weinig mensen nog behoefte aan hebben. Er over mopperen heeft geen zin.

Maar dat neemt niet weg dat ik het erg jammer vind. Er zal een moment komen dat wij de moeite nog niet nemen, maar vooralsnog hebben we nu al besloten dat u, als u bij de gelukkige ontvangers hoort, volgend jaar wederom een kerstkaart van ons kunt verwachten. Gewoon omdat we het leuk vinden en omdat het leuk is om een Kerstkaart te krijgen.

Leve de Kerstkaart.

Kerstbomen tellen #350

Vroeger, toen ik nog een klein hummeltje was, zaten we op zondagen vaak al snel 1 à 2 uur in de auto. We reden dan naar het schippersinternaat om uiteindelijk daar te blijven om doordeweeks naar school te kunnen.

De uurtjes in de auto zijn natuurlijk maar zelden de meest inspirerende, maar werden ingevuld met onder meer muziek luisteren en slapen. 

In decemberdagen kwam daar een dimensie bij. Het onovertroffen Kerstbomen tellen. Dat ging heel simpel. We stapten in de auto op bestemming A en telden tot aan bestemming B het aantal kerstbomen. Daarna deden we daar niks meer mee, maar we waren in elk geval vermaakt tot aan de eindbestemming.

We reden vaak door Duitsland en daar kon je vaak eind november al beginnen. Het aantal kerstbomen in Duitsland lag ook vele malen hoger als in Nederland herinner ik mij. Natuurlijk waren er wel wat regels. Want telden Kerststerren nu wel of niet? En moeten ze buiten staan of tellen die binnen ook? En kijk asjeblieft goed, want een lantaarnpaal die honderden meters verderop een licht schijnsel geeft is geen Kerstboom. Zo makkelijk is het natuurlijk ook weer niet.

En ze vulden we de decemberuurtjes in de auto met Kerstmuziek en kerstbomen tellen. Ach, over kerst vallen zoveel leuke verhalen en herinneringen te vertellen. Deze mag natuurlijk niet ontbreken.

Een mooi Kerstliedje #349

Laatst werd mij gevraagd wat ik nu eigenlijk het leukste Kerstliedje vindt. Al snel gaan je gedachten naar de klassiekers. Wham, Queen, Band Aid, Mariah Carey. Dat werk. Niet zo origineel, maar feitelijk natuurlijk de meest mooie en tijdloze Kerstmuziek. 

Recent waren we in Londen in een HardRock Cafe. Een plek waar je niet zo snel Kerstliedjes verwacht te horen. Al word je soms natuurlijk verrast. Ik hoorde kerstklokjes tijdens een liedje. En opeens hoorde ik de woorden Christmas Time.

Nieuwsgierig keek ik op de grote schermen hoe het liedje heette en ik heb hem later opgezocht om het eens rustig terug te luisteren. Niet dat het hét allerleukste Kerstliedje aller tijden is, maar het is weer eens wat nieuws en wat anders. Het wint misschien de contest van 2018.

The Pogues met Fairytale of New York. Best aardig toch?

Kerstboom #348

U weet het misschien wel niet, maar dit blog kent een paar klassiekers. Niet dat ze jaarlijks terug te lezen zijn in de dagbladen en ook Google toont ze niet bovenaan, maar in mijn eigen wereldje weet ik precies welke verhalen het goed doen. Het zijn de verhalen waarover mensen tegen je beginnen te praten die je niet op Facebook hebt. Tijdens de Tour de France hebben we bijvoorbeeld het verhaal van de Spijkergooier, tijdens vakanties gooi ik af en toe nog Omdat het Cannes erin en met Kerst hebben we de klassieker Kerstlampjes. 

Ach, zo'n Kerstboom kopen is toch altijd weer een hele happening. Natuurlijk moet ik allang kiezen voor een plastic variant. Maar daar ben ik dan weer te traditioneel voor. Een kerstboom adopteren zou ik eigenlijk moeten doen. Doe ik ook eens wat goeds voor het milieu.

Vorig jaar kocht ik een kerstboom met kluit. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat we nog al laat waren en de Albert Heijn (notabene!) verkocht nog twee bomen. Een zonder kluit en zonder naalden. En een met kluit en met naalden. Dat is niet handig, maar naalden zien wij als een redelijk essentieel deel van een mooie Kerstboom.

Thuis kwamen we erachter dat we geen potten hadden en dat de kluit toch echt niet in de standaard past. Met mijn figuurzaag (een andere optie had ik niet) probeerde ik de stam net boven de kluit door te zagen.

Ja, dat probeerde ik echt.
Met de heggenschaar lukte het ook niet.

Gelukkig had de buurman een betere optie. Hij had een boomzaag, maar wel ééntje aan een lange stok. Hij is namelijk om takken van bomen te halen. Ik stond dus in mijn woning een Kerstboom door te zagen die twee meter verderop lag. Ondertussen probeerde vrouwlief servies, spiegels, de muur en haar eigen lijf en leden te beschermen. 

Uiteindelijk stond er een Kerstboom. Gelukkig stond het huis er ook nog.

De Kerstlampjes, normaal gesproken toch de jaarlijkse graadmeter van de stand van het huwelijk, waren daarna kinderspel. Tot ze in de knoop gingen. En er een lampje stuk ging. En... Ach, ik zal u de rest besparen.

Dit jaar vonden we een boom zonder kluit en met naalden. De Kerstlampjes waren kinderspel. Als het tegenzit dacht ik gewoon even een jaartje terug.

Aan weer een klassiek verhaal.

Kerstlampjes

Pepernoten eten we pas als Sinterklaas binnen is en dus niet wanneer Albert Heijn in zijn vingers knipt. Traditiegetrouw als we zijn wachten we dan ook met het draaien van kerstliedjes tot een week nadat Sinterklaas weer koers gezet heeft naar Spanje. Hetzelfde geldt voor het plaatsen van de kerstboom. De kerstboom die sinds enkele jaren dan ook niet meer ruikt naar plastic, maar naar echte dennennaalden. Voordeel van de plastic versie was wel dat de lampjes zo ongeveer vastgeroest zaten. 

Een beetje cliché, maar dat het optuigen van een kerstboom een zware dobber is en met name het plaatsen van de lichtjes een serieuze test voor je relatie genoemd mag worden is voor ons niet nieuw. Toch moet ik zeggen dat het nog nooit voor een verhoogde temperatuur gezorgd heeft binnen deze vier muren. Om het nog eerlijker te zeggen: Ik ben maar zelden deelnemer geweest bij het plaatsen van de lampjes. Sinds de echte boom bij ons de intrede deed heb ik mij kunnen verschuilen achter voetbal, werk, vermoeidheid en een verhuizing.

Dit jaar, uiteraard een week na Sinterklaas. werd mij een uitgelezen vluchtroute geboden door Moeder Natuur. Om in mijn eigen termen te blijven praten: Ze velde mij met een gerichte elleboogstoot (griep) en trapte ook nog wat na (zware kuch). Vanaf de bank, wat voor een week mijn vaste plek was, aanschouwde ik hoe de lampjes in de boom geplaatst werden. Het ging alleraardigst. Ik bedacht mij dat het misschien ook wel een klusje was die alleen uitgevoerd moest worden. 

Toen mijn hulp toch nog even gevraagd werd trotseerde ik uiteraard even mijn koorts en bood mijn helpende hand. Er ontstond een knoopje hier, een weigerend lichtje daar en het waren nog onhandige dingen om vast te zetten ook. Alles op zichzelf geen grote redenen om de boom direct weer bij het grof vuil te zetten, maar als je al die redenen bij elkaar optelt kan het wel een bron van irritatie zijn voor degene die op dat moment al heel de avond bezig is de lampjes rechtop in de boom te krijgen. Mocht u de boom nog moeten zetten dan wil ik u er dan ook op wijzen dat dát moment ook niet hét moment is om één van de lampjes in je mond te duwen en dan te laten zien dat je neusgaten leuk verlicht zijn. 

Om de minderjarige lezers te ontzien slaan we een klein stukje over. Net toen we besloten hadden dat we kerst dit jaar van de agenda zouden halen bekeken we toevallig nog een keertje de boom. Het leek erop dat het toch ergens op begon te lijken. Vlug gingen we verder en plotseling hadden we de slag te pakken. Al snel zaten alle lampjes in de boom. 'Waar is het laatste pakje?', vroegen we aan elkaar. Conclusie was al snel dat alle tweehonderd lampjes in de boom zaten. Een boom die voor ons stond en nog steeds voor een derde deel niet verlicht was. 

Om u een nog langer en veel minder verhaal te besparen: Er zitten nog tachtig extra lampjes in de boom. En inmiddels ook ballen, engeltjes en muziekinstrumenten. Kerst staat dus ook weer gewoon op de agenda. Ik ben niet persé voor genetische manipulatie of alle andere kunstmatige beïnvloeding van de natuur, maar ik zou graag een lans breken voor hij of zij die een idee heeft om echte kerstbomen met lampjes uit de grond te laten groeien. Of is de jaarlijkse lampjestest een inmiddels in de Nederlandse cultuur verweven traditie geworden? In dat geval is de kans groot dat voorgaand verhaal volgend jaar alleen maar gekopieerd en geplakt hoeft te worden...