zondag 14 juli 2019

Juichen om de gele trui van Dylan

Zoals de vaste lezers wel weten ben ik geen wielrenliefhebber van het eerste uur. Daarmee bedoel ik uiteraard niet vanaf het eerste uur dat er gefietst wordt, maar wel vanaf mijn eigen eerste uur. Al zou ik dat wel geweest zijn, zelfs dan had ik mij niks herinnerd van de tot voor kort laatste gele trui van een Nederlander. Dat was in 1989.

Een beetje hetzelfde als bij het Nederlands elftal dus. Ik bestond al toen ze voor de eerste, laatste en enige keer het EK wonnen, maar daar weet ik natuurlijk niks meer van. Ik ben nu eenmaal van 1987.

Vaak, net als met voetbal overigens, waren we er behoorlijk dichtbij. Sinds 2012 volg ik het wielrennen een beetje en de Tour de France in het bijzonder. De eerste jaren waren mager voor de Nederlanders. Maar daarna begonnen de kenners mij dingen te beloven. Tom Dumoulin zou in 2015 de gele trui gaan winnen. Hij moest natuurlijk nog wel even fietsen, maar dat zou hij feitelijk ook gewoon alvast in de gele trui kunnen gaan doen. Het liep anders. Dumoulin werd vierde en geen rondemiss die er aan dacht hem met de gele trui te omhangen. 

Dolblij riep ik tegen alle totaal niet geïnteresseerde aanwezigen dat DYLAN VAN GROENEWEGEN, de Nederlandse kroonprins der kroonprinsen, de de eerste Nederlandse trui sinds 1989 had veroverd

Ondertussen waren er nog wat bescheiden kanshebbers, waarvan achteraf wel eens bleek dat de kans dat Pasen en Pinksteren op één dag zouden vallen groter was, en de afgelopen twee jaar was Dylan Groenewegen de nieuwe gele kroonprins. Zo ook dit jaar weer. 

Het grootste deel van een dagelijkse etappe op een werkdag volg ik bijvoorbeeld via de NuSport app via mijn telefoon om de finish vervolgens op weg naar huis via Radio Tour de France (klik) te luisteren. In het weekend lukt het ook nog eens om hele etappes te kijken. Vaak kabbelt dat een beetje voort en in de laatste kilometers ga je lekker zitten voor de apotheose.

Zo ook op zaterdag 6 juli. De openingsetappe had ik lekker thuis een beetje gekeken en voor de laatste kilometers begonnen gingen we nog even ergens op visite. Met de smoes dat mijn zoontje van bijna twee de laatste kilometers van de etappe wilde zien lukte het mij om de televisie aan te krijgen. Maar toen gebeurde het onvoorspelbare voorspelbare: In de laatste kilometer wil opeens iedereen iets van je. De een wil op dat moment vragen wat je nu precies van de patatzaak wilt, de hond begint opeens zenuwachtig naar iedereen te blaffen en dochterlief moet opeens naar het toilet.

Alleen in mijn ooghoek zag ik dus een Jumbo-Visma renner als eerste over de streep komen. In al die hectiek begon ik dus te juichen. Dolblij riep ik tegen alle totaal niet geïnteresseerde aanwezigen dat DYLAN VAN GROENEWEGEN, de Nederlandse kroonprins der kroonprinsen, de de eerste Nederlandse trui sinds 1989 had veroverd. Wauw!

Een tv-shot later zag ik diezelfde Dylan van Groenewegen op de grond liggen. Teleurgesteld. In de kreukels. In niks de uitstraling van een gele truidrager. 

Maar welke Jumbo-renner had dan de etappe gewonnen? Ik ben al niet een uitgesproken kenner als het om wielrennen gaat, maar dit was helemaal niet meer te snappen voor mij. Het bleek ene Teunissen te zijn. Mike Teunissen, Zal wel een Belg zijn dan. Toch? Het was toch ook te mooi om waar te zijn.

Maar het bleek wel waar. Niemand die het ooit voorspelde, ook niet in de Tourpoule (dit jaar met liveblog), maar Teunissen, alles behalve een Belg, is degene die wielrennend Nederland weer trots heeft gemaakt na 30 jaren zonder geel. Toen was ik 2. Hopelijk hoeft mijn (bijna) 2-jarige zoon, die hier over 30 jaar niets meer van weet, niet 30 jaar te wachten op eenzelfde prestatie.

Geen opmerkingen: