Al was de stem van Jack van Gelder niet al te moeilijk te volgen natuurlijk. Ik bedoel, of je hebt de decennia onder een echte of online steen geleefd of je bent wel bekend met het beruchte 'Dennis Bergkamp' fragment van Van Gelder. Ooit zag ik een reportage van hem waarin hij vertelde dat de mensen bij zijn radioverslagen de dingen precies zo zien als hij het verteld. Hoe minder specifiek, hoe groter het verschil.
In datzelfde programma zag ik hem overigens acteren als wannabe-musicalster. Sindsdien kan ik geen nummer van ABBA meer horen horen zonder dat ik Jack van Gelder er doorheen hoor brommen, maar ook Jack van Gelder zijn stem op de radio hoor ik niet meer zonder dat ik de Zweedse popgroep SOS hoor zingen.
De automobilist van de auto naast mij moet dan ook raar opgekeken hebben toen ik hem een bidon probeerde aan te geven.
Maar dat terzijde, dit blogje is nog niet begonnen of ik dwaal al af. Het is soms een beetje cliché en enkele liefhebbers beweren zelfs de TV-beelden te combineren met het radio-commentaar (wat eigenlijk praktisch niet mogelijk is, de radio loopt vrijwel altijd achter), maar de afgelopen weken mocht ik weer eens ervaren hoe spannend televisiecommentaar is. En wel bij het wielrennen!
Begrijpt u mij daarin niet verkeerd, het is namelijk niet zo dat ik vandaag de dag nog steeds op tijd naar bed gestuurd word. Het is wel zo dat de finale van menig etappe van de Tour de France dit jaar bij toeval al enkele keren plaats vond als ik over de A28 naar huis reed. En dus luisterde ik deze ritten vol spanning op de radio. De aanval van Gesink, de solo van Majka en eerder ook al de finish op de muur van Huy. De naam van de verslaggever weet ik even niet, maar hij en zijn NOS maken er iedere keer een superspannend verslag van.
Zeker bij de aanval van Gesink voelde het alsof ik zelf in een volgauto zat. De automobilist van de auto naast mij moet dan ook raar opgekeken hebben toen ik hem een bidon probeerde aan te geven. De tien meter afstand die ik op de andere auto's hield was dan wel weer extreem veilig. Toen ik vervolgens niet Parijs, maar Nunspeet en Epe op de borden zag staan kwam ik weer met beide benen op de grond.
Het commentaar van de verslaggever hield daar ook een handje aan mee, want Gesink was na zijn moedige avontuur weer ingerekend door zijn achtervolgers en eindigde op een keurige vierde plaats. Het bracht mij gelijk bij een van weinige gelijkenissen wat betreft het vaderlandse wielrennen en het vaderlandse voetbal. De buitenlandse top geeft de Nederlandse inbreng heel even wat hoop, maar als het erop aankomt staan we gewoon weer met lege handen en worden we vooral door de eigen pers bewierookt. Ajax weet er alles van, Gesink en Kelderman nu ook.
Maar op de radio kreeg ik potjandosie het gevoel dat we 200 meter voor het einde zaten en de achtervolging nog in geen velden of wegen te bekennen was
En dat is dus het grappige aan luisteren op de radio. Op televisie zag ik achteraf dat het heus wel zien aan te komen was dat Gesink en later in de week ook Kelderman niet de etappe zouden pakken. Maar op de radio kreeg ik potjandosie het gevoel dat we 200 meter voor het einde zaten en de achtervolging nog in geen velden of wegen te bekennen was. Zoals Jack van Gelder al opmerkte in de eerder gememoreerde reportage: Het is net wat je verteld word.
Nog één week Tour de France en dan zit het er weer op. We hopen er natuurlijk vurig op dat de strijd om het klassement nog spannend wordt én we duimen natuurlijk voor een Nederlands succesje in de vorm van een etappewinst. Daarna gaan de ogen voor velen weer op de voetbalwereld. Ik weet wat mij te doen staat dan. Half negen tanden poetsen, pyjama aan en onder de wol. Radio zachtjes aan en luisteren maar om kwart voor negen. Dan kan het zomaar een geweldig spannend voetbalseizoen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten