Danny Blind neem ik een hoop kwalijk als bondscoach. Al moet ik dat wel een beetje in perspectief plaatsen. Vooral zijn voormalige baas Bert van Oostveen is schuldig, want die nam (vind ik) een totaal incapabele bondscoach aan.
Ik ga niet alle verwijten aan het adres van Blind nog maar weer eens oplepelen, maar er is één ding dat ik hem niet kwalijk neem. Het mislopen van Hakim Ziyech voor Oranje.
De kritiek daarop heb ik nooit echt begrepen. Hakim Ziyech is niet dom, die heeft al snel in de gaten gehad dat er voor zowel Nederland als Marokko ooit een uitnodiging voor hem in het verschiet zou liggen en ook dat er in beide elftallen potentieel een basisplek in zou moeten zitten.
Natuurlijk ga je ook altijd in gesprek voor het sportieve aspect, maar als Ziyech écht voor Nederland had willen spelen dan had hij daar echt wel voor gekozen. Blind werd echter gefileerd voor het kiezen van een finaal verkeerde aanpak en het laten lopen van een bovengemiddeld talent voor het Nederlands elftal.
Ajacied Mazraoui besloot op zijn beurt afgelopen week de knoop door te hakken. Bondscoach Ronald Koeman had al een goed gesprek met hem gehad en Herve Renard, de Marokkaanse bondscoach, haalde het tactische foefje uit om hem voor het afgelopen WK in de voorselectie op te nemen (en gelooft u mij: Hij wist dat hij nooit mee zou gaan naar Rusland).
De keus voor het land waarvan je de voetballende eer (en meer) gaat verdedigen is echter vooral één met het hart en veel minder één met het sportieve verstand. Je gaat spelen met en voor de landgenoten waarmee je jezelf verbonden voelt, het volkslied zingen van het land waar jij je thuis voelt en de kleuren verdedigen van het land waarvan je vroeger hoopte dat het grootse successen zou halen.
Niet beïnvloeden dus. Gewoon laten kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten