Vrouwlief heeft deze gebeurtenis al van haar bucketlist af kunnen schrijven. Twee keer zelfs. Moeders ook. Uit mijn hoofd heeft die zelfs al zeven kruisjes. Alsof het niets is.
Maar het is niet niks die Vierdaagse. Natuurlijk zijn er de stoere mannen en vrouwen die hem fluitend, achteruit, op slippers of op hun handen lopen. Of zij die over de finish komen en er nog even een dansje met bijvoorbeeld een paar militairen uit kunnen gooien.
Maar het is echt een topprestatie.
De eerste keer dat vrouwlief hem liep begon op de tweede dag de knie al op te spelen. Gelukkig heeft ze, naast al die andere kwaliteiten, wilskracht en doorzettingsvermogen hoog in het vaandel staan. Op de laatste dag kwam ze strompelend aan schoonmoeders arm de finish over. De vele bloemen die ze kreeg waren eigenlijk te zwaar om te dragen. Met plaatsvervangende trots sjouwde ik deze over de finish.
Na alle feestelijkheden kwamen we eindelijk thuis. De buurvrouw kwam geschrokken naar buiten toen ze de moeilijk lopende en met bloemen overladen buurvrouw uit de auto zag stappen.
'Heb je een ongeluk gehad? Heb je in het ziekenhuis gelegen?'
De knie bleef nog een tijdje dik. Je moet er wat voor over hebben.
Ik bedoel maar. Bloed, zweet en tranen. En een heleboel plezier. Gelukkig dat ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten