'Misschien stopt hij hem wel', probeerde ik nog voorzichtig. Het bleek een kansloze missie. "Natuurlijk niet", bromde opa. De negenjarige ik moest het afleggen tegen mijn als voetbalkijker doorgewinterde opa. Edwin van der Sar zou vele jaren later wat geluksmomenten kennen als het om strafschoppen gaat. In 1996 was daar nog geen sprake van. Alan Shearer schoot de bal, die niet veel eerder door Gerd Grabher op de stip was gelegd (Danny Blind legde met een onhandige actie Paul Ince neer, die overigens wel een uiterst handige actie maakte) onberispelijk langs Van der Sar, die er overigens niet eens heel ver naast zat. Een vervelende voetbalavond zou volgen.
De negenjarige ik beleefd dit alles in 1996 en had overigens behoorlijk wat kunstgrepen moeten uithalen om de wedstrijd überhaupt te kunnen zien. Daarbij moet ik even uitleggen dat ik doordeweeks op een schippersinternaat verbleef. Daar was niks mis mee en het woord internaat klinkt in dit voorbeeld veel strenger dan het was, maar het was ook weer niet zo dat 9-jarigen tot laat in de avond voetbalwedstrijden mochten kijken.
Al leerde ik er elk tegendoelpunt wel een woord bij wat ik, laten we zeggen, nog niet kende en het midden hield tussen mopperen en licht vloeken.
Kunstgrepen dus. Nederland speelde op maandag tegen Schotland de eerste groepswedstrijd en zou donderdag tegen Zwitserland de tweede spelen. Twee duels in één week. De zondag ervoor was ik uiteraard wat 'ziekig' en ik mocht een week aan boord blijven bij pa en ma. Zeker dus dat ik voetbal kon kijken. Op maandagmiddag zag ik dus 'ziek op de bank' Oranje met 0-0 gelijk spelen tegen de Schotten. Op donderdag, toen het uiteraard wel weer beter ging maar uitzieken noodzakelijk was, herstelde Oranje zich licht met een 2-0 zege op Zwitserland. Hete laatste duel tegen thuisland Engeland zou cruciaal worden om een ronde verder te komen. Maar ja, die was dinsdagavond in de nieuwe week. En nog een keer spijbelen werd toch ingewikkeld, zeker als u in het achterhoofd houdt dat ik deze truc ook al eerder dat voetbaljaar moest toepassen, toen Ajax de degens met Panathinaikos kruisten in de halve finale van de CL (als u wilt weten hoe ik de finale tegen Juventus beleefd heb: Klik hier).
En dan stond er ook nog een avondvierdaagse gepland in die week. Het kon niet op. De negenjarige ik bleek creatief. Want na een week ziek kon ik toch niet een avondvierdaagse gaan lopen. En kon ik dinsdagavond dan niet een nachtje bij opa en oma logeren. En voetbal kijken? Zo geschiedde.
Waar ik kunstgrepen moest uithalen gold dat ook voor Oranje. De 0-0 tegen Schotland was een valse start en na de zege op Zwitserland kwam de bekende tweespalt binnen Oranje aan het licht wat we inmiddels kennen als de kabel. Edgar Davids moest naar huis omdat hij vond dat notabene bondscoach Guus Hiddink zijn hoofd uit de achterwerken van onder meer Danny Blind moest halen. Onder die omstandigheden was er echter een hele aardige uitgangspositie gecreëerd. Tegen Engeland zou niet verliezen een de volgende ronde betekenen (een salonremise behoorde tot de opties) en een nederlaag hoefde ook niet catastrofaal te zijn, als de score niet uitzonderlijk hoog zou uitpakken en de Zwitsers of de Schotten in hun onderlinge strijd geen al te hoge zege zou boeken. Zo simpel was het.
Shearer opende de score en op wat Nederlandse speldenprikjes na hadden de Engelsen een heerlijke middag en wisten we al snel: Dit wordt geen salonremise.
Om die reden lag de negenjarige ik met relatief veel vertrouwen languit op de bank te kijken naar mijn eerste kennismaking met spelers als Alan Shearer en Paul Gascoigne. Als al geschreven werd het geen pretje en als voetbalfan van minimaal mijn leeftijd herinnert u het zich. Shearer opende de score en op wat Nederlandse speldenprikjes na hadden de Engelsen een heerlijke middag en wisten we al snel: Dit wordt geen salonremise.
Geen enkele Oranjeklant leek zijn dag te hebben en na zestig minuten stond het 4-0 voor de Engelsen. Alan Shearer en Teddy Sheringham stonden beide tweemaal op het scorebord. Ik had de uitschakeling tegen Brazilië bewust meegemaakt in 1994 en ook de nederlaag van Ajax in de Champions Leaguefinale eerder in 1996. Maar ik denk dat ik op dat moment voor het eerst kennis maakte met een totale voetbalvernedering. Opa leek wat meer ervaring te hebben met slechte Oranjeduels, al leerde ik er elk tegendoelpunt wel een woord bij wat ik, laten we zeggen, nog niet kende en het midden hield tussen mopperen en licht vloeken.
Na de 4-0 was niet alleen opa er klaar mee, maar ook de Engelse stoomwalsmachine nam gas terug. Dat was maar goed ook, want 4-0 was de stand waarbij Oranje de eerste de beste vlucht naar huis kon nemen. Schotland stond namelijk op een 1-0 voorsprong tegen de Zwitsers. Of de Zwitsers moesten een helpende hand toe gaan steken of Oranje moest langzaam zelf iets gaan doen om de boel om te draaien. De Schotten moest in ieder geval niet gaan scoren.
Gelukkig was er Patrick Kluivert en juist hij mocht in de 72e minuut invallen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom hij niet in de basis starten overigens. Kluivert was een jaar eerder beslissend geweest in de Champions League Finale en had Oranje hoogstpersoonlijk naar Engeland geschoten in een playoff met de Ieren. Ook in de laatste minuten van het voorgaande duel met Zwitserland liet hij zin klasse zien. Nu zaten we al een driekwart duel naar Jordi Cruijff en Peter Hoekstra te kijken.
De rest is bekend. Kluivert werd weergaloos bediend door Dennis Bergkamp en schoot de Engelse doelman David Seaman feilloos door de stokken: 1-4. Het bleek genoeg, want de Schotten scoorden niet meer tegen de Zwitsers en Oranje hield, voor zover je dat nog zo noemen mag, de rest van de wedstrijd stand. 'We' ging door met een doelsaldo van -1, exact hetzelfde als de Schotten hadden, maar de Nederlanders gingen kwalificeerden zich op gemaakte doelpunten (3 stuks, tegenover slechts 1 voor de Schotten). Negenjarige ik blij en opa toch uiteindelijk ook een soort van blij.
Een paar dagen later wachtte Frankrijk. Mijn kunstgrepen waren op. Ik had niet voldoende argumenten om ook nog een weekendkamp te omzeilen om de kwartfinale te bekijken. Met een fm-radio volgde ik met wat vrienden de stemmen van Jack van Gelder en Arno Vermeulen. Tot diep in de avond overigens, want het liep uit op strafschoppen. De geschiedenis is bekend. Clarence Seedorf mistte de enige strafschop van de avond wat eliminatie betekende. Balen, maar ergens maar goed ook, want ik was door mijn kunstgrepen heen...
*Alan Shearer en Teddy Sheringham waren de 2e en de 3e speler die tegen Oranje tweemaal scoorden in één duel op een EK-Eindronde. Henrik Larsen, was vier jaar eerder de eerste die dit presteerde. Pas in 2012 voegden Mario Gomez (namens Duitsland) en Cristiano Ronaldo (namens Portugal) zich bij dit gezelschap. Klaus Allofs zou hier ook bij gehoord hebben, ware het niet dat de Duitser in 1980 dit level al had uitgespeeld door drie keer te scoren in een EK-eindronde tegen Oranje. Maar dat wist u allang.
Het antwoord op de vraag: Welke speler verstopt zich achter het vraagteken was: Alan Shearer.
De vraag is goed beantwoord door: Bennie Kiers
Klik hier voor de EK-Koortsquiz Pagina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten