Toch besloot ik het erop te wagen. Heel simpel. Je bent in Londen, je bent voetbalfan en 1+1 is natuurlijk nog altijd 2. Wembley is toch het heiligdom voor de voetbalfan. Ook als je de kleedkamers, persruimte en spelerstunnel niet mag bezoeken. Want dat bleek het grote verschil te zijn tussen de twee tours.
'Of we de wedstrijd, tussen Tottenham Hotspur en Chelsea ook konden bezoeken', probeerde ik toen we aan de tour gingen beginnen. Een wedstrijd bezoeken op Wembley was natuurlijk het andere summum. Helaas. Je moet lid van zijn Tottenham Hotspur (die dit seizoen bij hoge uitzondering de bespeler van Wembley is daar het eigen nieuwe stadion nog niet voltooid is) om kaarten te bemachtigen. Het uitvak was uitverkocht.
U moet weten dat er twee Wembley's hebben bestaan. Die mooie iconische die tot 2000 open was en het nieuwe stadion dat vanaf 2007 geopend is. De eerste is gesloopt, inclusief de twee torens die dit stadion zo iconisch maakten. de tweede hebben wij dus mogen bezoeken.
Nieuwe stadions zijn noodzakelijk om mee te kunnen in de voetbalwereld. Maar het is niet per se beter. Dat weet Ajax sinds 1996 toen het De Meer voor de Amsterdam Arena verruilde. Feyenoord staat, vrees ik, eenzelfde lot te wachten als, ooit in 2075, het besluit genomen wordt om over te gaan op Feyenoord City. Het kan haast niet anders of de romantici die ooit het eerste Wembley hebben bezocht hetzelfde gevoel hebben bij het nieuwe Wembley.
Bijvoorbeeld het Heilige Gras. PSV mopperde er een paar weken geleden al over en ik heb het met eigen ogen te zien. Het heeft meer littekens dan de oksels van.. Vul zelf maar in. De reden laat zich simpel verklaren. Er wordt ook American Football gespeeld op dezelfde grasmat. Evenals dat er gebokst wordt in het stadion en er concerten worden gegeven. Op Heilig Gras moet gevoetbald worden, anders niet.
Toch sprak de gids dat tegen. Ook in het eerste stadion werden er volop andere activiteiten georganiseerd. Hondenrennen, hockey, paardenraces en zelfs is er eens een racebaan aangelegd. Een mooie anekdote is dat er tijdens het WK van 1966 een wedstrijd tussen Frankrijk en Uruguay verplaatst is. De wedstrijd was op vrijdagavond en dat was de avond dat de Britten traditioneel naar het hondenrennen gingen. En dus werd het WK-duel naar een andere locatie verplaatst. Kunt u het zich nu nog voorstellen?
En toch heeft het stadion immense indruk gemaakt en ben ik blij dat ik toch de minitour gedaan heb. Want het stadion is immens groot. Niet zo groot als Camp Nou en toch maakte het meer indruk. Het heeft een geweldige akoestiek (we hebben dat getest door met een man of tien 'Hello Wembley' te schreeuwen en de echo af te wachten) en hoewel het niet het klassieke stadion is waar je als voetbalromaticus op hoopt hebben ze toch wat voetbalsfeer weten mee te brengen. Het moderne cafe heeft de sfeer van een pub en ademt echt (voetbal)sfeer uit. Dat is knap en lang niet elk nieuw stadion is erin geslaagd.
Bobby Moore, de aanvoerder van het elftal dat het enige WK namens Engeland wist te winnen, wordt volop in het zonnetje gezet. En, waar ik echt vrolijk van wordt, in het minimuseumpje beneden tref je een deklat aan. Niet de minste. Het is de lat waar Geoff Hurst tegenaan schoot toen hij het omstreden (was hij nu wel of niet over de lijn?) doelpunt in de finale van het WK in 1966 maakte tegen West-Duitsland. Daar wordt de voetbalromanticus vrolijk van.
Hoewel ik twijfels had ben ik blij dat ik toch gegaan ben. Tijden veranderen en voetbalstadions veranderen mee. Het is jammer dat dit voor Wembley ook geldt. Toch is een goed gevoel voor nostalgie en een goede gids voldoende om toch even weer die voetbalsfeer te voelen. En te genieten van een imposant stadion. Zo is het ook. En ik blijf mij afvragen hoe zo'n stadion eruit ziet als hij volgepakt is met rivaliserende supporters.
Wat dat betreft is Wembley nog niet van mijn bucketlist af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten