Zaterdag Gastblogdag: Sophie #293

Als je een oproep doet aan gastbloggers hoop je altijd van een aantal mensen dat ze iets insturen. Sommigen deden dat al, anderen verrasten vanuit het niets met leuke stukjes. Vandaag het gastblog van Sophie. Van Sophie weet ik dat ze erg leuk en grappig schrijft. Een van de weinigen waarom je soms hardop moet lachen als je er iets van leest. En dat weet ze dan vandaag ook nog te combineren met iets meer diepgang. Bijna filosofisch. What's in a name. Veel leesplezier!

Gezocht: mezelf, ben je die toevallig al tegen gekomen?

Eén van de weinige televisieprogramma’s die ik volg, is Expeditie Robinson. Bekende en minder bekende Nederlands worden gedropt op een eiland en moeten het daar met elkaar zien te rooien. Omdat er veel gemene spelletjes gespeeld worden, is het niet alleen fysiek heel zwaar, maar mentaal ook. Mensen lullen achter elkaars rug om, je kunt opeens van het eiland afgegooid worden… Het is überhaupt heel heftig om op zo’n plek te zitten met mensen die je helemaal niet kent, en tegen wie je dan ook nog eens aardig moet doen, want ja, het is handig om vriendjes te maken om vervolgens duistere plannen mee te smeden.

Maar er is één ding waar ik mijn wenkbrauwen altijd heel hoog van optrek. Dat die mensen dan op zo’n eiland zitten en vertellen dat ze “zichzelf echt zijn tegengekomen daar”. Of dat ze er naar toe gaan, omdat ze zichzelf juist echt eens willen tegenkomen. Dan denk ik van ‘hoe dan?’. Wat bedoelen ze daar nu mee? Je hoort het ALTIJD, bijna iedere aflevering. Zijn mensen tegenwoordig zo uit tune met zichzelf, dat ze niet meer weten wie ze nou echt zijn? Moeten ze per se naar een onbewoond eiland toe, heel hun leven gestript tot niets meer dan een paar kokosnoten, één zwembroek en een vuursteen, om te weten wie ze nu eigenlijk echt zijn? Dat is toch eigenlijk heel gek? Dat je je op zo’n moment pas realiseert wat je allemaal hebt in je leven?

Vanavond keek ik de aflevering van vorige week terug, en Donnie Roelvink (die me overigens positief meeviel; hallo vooroordeel, hallo mooiboy, hallo stereotype, hallo shame-on-me) was tijdens de zogenaamde Eilandraad weggestemd. Na de aflevering wordt altijd nagepraat, want ja, kijkcijfers, en daar vertelde ook hij dat hij zichzelf toch wel was tegengekomen op dat eiland. En op de vraag op welke manier dan precies, daar kon hij niet echt een duidelijk antwoord op geven. En nee, ik heb nog nooit iemand een duidelijk antwoord horen geven op die vraag! It’s a mystery! #mindisblown

Zelf heb ik namelijk totaal niet de behoefte om mezelf tegen te komen, want A: ik heb dus geen flauw idee wat het is, en B: ik denk dat ik mijzelf en mijn leven wel redelijk “door heb”, althans, op zo’n manier dat ik niet de behoefte heb om “naar mezelf op zoek te gaan”. En dat is dan ook meteen dooddoener nummer 2! Naar jezelf op zoek gaan? Wat is dát dan? Inmiddels ga ik aan mezelf twijfelen. Blijkbaar is iedereen op zoek naar zichzelf, terwijl ik gewoon heel tevreden ben en mezelf iedere dag realiseer dat ik helemaal niks te klagen mag hebben.

Toen ik afgelopen zomer tijdens mijn vakantie in Italië in zee lag te dobberen, op één van de mooiste plekjes, omgeven door gekleurde huisjes, rotswanden, visjes en oneindig veel zonneschijn, toen was ik intens gelukkig. En soms vinden mensen dat een beetje gek als ik dat vertel, want je was toch alleen op vakantie? Is dat misschien de reden dat ik niet weet hoe ik mezelf moet zoeken, omdat ik mezelf al gevonden heb? En daardoor mezelf ook niet tegenkom, omdat ik gewoon mezelf altijd al ben en er dus helemaal niets te zoeken valt, ofzo? Maar kan ik dat wel zo en public stellen, ben ik dan niet te verwend, te oppervlakkig, of arrogant, viesmakend blij met mijn leven? Geen idee, misschien wel…misschien niet… mensen zullen altijd wat te zeuren hebben. En dat doe ik ook echt wel eens, want de wereld en het leven zijn niet perfect en soms is zeiken gewoon even lekker.

Tijdens dit schrijven borrelt de indruk bij mij naar boven dat mensen tegenwoordig misschien niet tevreden genoeg zijn met wat ze hebben. Het moet altijd meer zijn. Meer likes op Instagram, leukere vrienden, grotere huizen, nieuwere fietsen, nog meer champagne (daar ben ik voor, love bubbels). Maar sta eens stil bij wat je wel hebt en geniet daar van, in plaats van te balen van wat je niet hebt. Erg Xenos van me, I know, hij kan zo op een tegeltje, maar stiekem zijn dat soms grote waarheden (behalve “Keep calm and drink coffee”. Koffie is goor, fuck koffie. Zie, van koffie word je helemaal niet kalm. NEE IK ROEP NIET!).

Misschien moeten die leden van Expeditie Robinson ook eens een keer in zee gaan dobberen, op één van de mooiste plekjes, omgeven door rotswanden en visjes en oneindig veel zonneschijn…Oh, maar wacht, dat doen ze bijna de hele dag op het eiland. Voor sommigen mensen is het misschien gewoon nooit genoeg, en die zullen dus altijd op zoek zijn naar meer, en vooral naar zichzelf, dus, blijkbaar.