Gisteren schreef ik al over de opmerkelijke gebeurtenissen tijdens het voetbal kijken op de camping. Er gebeurde echter nog iets wat het vernelden waard was.
Tijdens de wedstrijd, het WK-duel tussen Spanje en Portugal, kwamen twee jongens binnen. Ze verschuilden zich in een hoekje. Ze fluisterden en gniffelden.
En ze keken voetbal. Weliswaar afwisselend met wat interactie op telefoon en tablet, maar dat is nu eenmaal in deze tijd.
Met open mond keken de broers van een jaar of 10 en 12 naar de doelpunten van de helden Diego Costa en Cristiano Ronaldo. Af en toe keken ze ook verschrikt naar de ingang. Het werd steeds moeilijker te raden wat deze twee jongens aan het doen waren.
Stiekem voetbal kijken.
Dat bleek ook niet veel later toen moeder eindelijk het campingcafeetje binnenliep. De broers hadden een blik die het midden hield tussen angstig en ondeugens. Moeder was boos. Terecht. Ze was de jongens tenslotte al een klein uurtje aan het zoeken vermoed ik.
Gelukkig voor de jongens kwam papa al snel. 'Waar waren jullie nou?!' De jongens zeiden dat ze voetbal wilden kijken. 'Oh', zei vader en hij keek op get scherm. Quasistreng vervolgde hij: 'Een half uurtje nog (vermoedelijk niet toevallig de resterende duur van de wedstrijd) en dan naar de tent en naar bed!'
Case closed. Moeder bleef enigszins verbouwereerd achter.
Stiekem voetbal kijken. Een van die zonden die door een vader eigenlijk alleen maar met de mantel der liefde bedekt kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten