Feel Good Gerbera

Het lukt natuurlijk niet elk weekend. En misschien moet je daar ook blij om zijn, want je waardeert de volkomen vrije weekenden het meest als er af en toe een totaal volgestouwd weekend tussenzit. Zo'n weekend waarin pak 'm beet je tanden poetsen al een behoorlijke kunst is. Maar als er een lekkere vrije zaterdag is ga ik gezellig met dochterlief van anderhalf jaar oud naar het winkelcentrum.

Niet omdat ik zo vrolijk word van boodschappen doen. Integendeel zelfs. Manoeuvreren tussen de ouden van dagen of tikkertje spelende kinderen door en rijen bij de kassa die doen denken aan een gemiddelde maandagochtendspits. Situaties die ik als het even kan probeer te vermijden.

Nee, de zaterdag wordt pas echt leuk bij de bloemenkraam. Noem mij traditioneel, maar als het even kan haal ik zaterdag's een bloemetje voor vrouwlief. Leuk om te krijgen (schijnt) en ook leuk om te geven. Toen ik nog jong was en stoer wilde zijn vergezelde ik het kleurrijke presentje met de legendarische woorden: Alsjeblieft, voor alles wat ik dit weekend fout gedaan heb en nog fout ga doen. 
Nu gebruik ik die woorden alleen nog maar als ze echt noodzakelijk zijn.

Enfin, we (dochterlief en ik) gaan dus zaterdagmiddag als het even kan naar de bloemenkraam, zoeken een leuk fleurig bosje uit en nemen nog even het verzorgingsadvies aan (lauw water, schepje suiker of wat voor onzin al niet meer). En dan komen bij het leukste van de middag. De bloemenverkoper pakt een Gerbera voor dochterlief. Met grote ogen pakt ze de roze sierplant aan. De blik zegt alles: Voor mij?

Met grote ogen pakt ze de roze sierplant aan. De blik zegt alles: Voor mij?

Een plakje worst van de slager verdwijnt als sneeuw voor de zon. Om nog maar te zwijgen van het kaasblokje van de kaasboer of een koekje bij de bakker. Maar de Gerbera van de bloemenkraam krijgt de voorkeursbehandeling. Met het kleine handje strak om de steel en blik trotser dan Cristiano Ronaldo die net de Gouden Bal heeft gewonnen. Met die blik zet ik haar in het kinderzitje op de fiets en gaan we naar huis.

Onderweg, terwijl papa zucht en steunt met wat zware boodschappentassen, praat een klein kinderstemmetje vanuit het kinderzitje onverstaanbaar maar geestdriftig met de Gerbera. Onderweg komen we een hondje tegen. 'Poes', zegt het zachte stemmetje van dochterlief. Ze zal er later nog wel achter komen hoe ingewikkeld het leven is. Dat niet alles op vier poten automatisch een poes is, maar dat er nog minimaal honderd varianten zijn op te noemen.

Dan is ze wel even klaar met de Gerbera. 'As', zegt ze terwijl ze mij de Gerbera probeert te geven. Natuurlijk pak ik hem aan en stop hem in de boodschappentas. Nog geen twee seconden later klinkt het weer: 'As'. In de ogen van een anderhalf jarig kind zijn taalkundigen overbodig. 'As' staat onder anderen voor alsjeblieft, voor dank je wel en ook voor mag ik die hebben? En we begrijpen gewoon wat er bedoeld wordt. De Gerbera verdwijnt dus weer uit de boodschappentas en belandt gelijk weer in een handgreep waarvan je het vermoeden hebt dat het er die dag niet meer uit gaat komen.

In de ogen van een anderhalf jarig kind zijn taalkundigen overbodig. 'As' staat onder anderen voor alsjeblieft, voor dank je wel en ook voor mag ik die hebben?

Als de boodschappentassen weer uitgepakt in de trapkast liggen en ik de striemen van de hengsels weer uit mijn handen heb gemasseerd lees ik vaak even het krantje. De gemiddelde krant weet tegenwoordig zelfs de meest luchtige pagina te voorzien van een dosis ellende waar geen kruid tegen opgewassen lijkt. Behalve dan het vrolijke gezichtje dat om mij heen struint. Met nog steeds de Gerbera onaangetast in de hand. Een verschijning dat elke ergernis in de supermarkt en elk misselijkmakend krantenartikel in één klap neutraliseert. 

'As', zegt dochterlief terwijl ze mij de Gerbera opnieuw geeft. Naast taalkundigen zouden ook misselijkmakende krantenartikelen overbodig kunnen zijn bij de wetenschap dat we allemaal waarschijnlijk ooit blij werden van  een simpele Gerbera.