Sportschoolgeklungel (1)

Gelukkig is het niet elk jaar prijs, maar eens in de zoveel tijd zie ik de eerste januari ook als het perfecte markeringspunt om eens wat meer aan sport te gaan doen. Het is overdreven om er gelijk het etiket 'goed voornemen' op te plakken, maar het heeft er wel erg veel van weg. En wat blijkt: De sportschool is blijkbaar een avontuur. Het eerste deel van een drieluik.

Sportschool sponsoren
Natuurlijk maak ik mij al wel eens vaker schuldig aan sporten. Zo wordt er regelmatig tientallen kilometers gefietst en ook regelmatig een potje squash gespeeld. Helemaal vreemd is sporten gelukkig dus niet voor mij. Maar ergens had ik mijzelf toch weer wijs weten te maken dat het een goed idee was om weer eens de fitness op te pakken.

Op te pakken inderdaad. Want enkele jaren geleden was ik even enthousiast begonnen bij een sportschool. De eerste maand was ik een regelmatig gebruiker. De tweede maand een minder regelmatige gebruiker en ongeveer na de derde maand een sporadische gebruiker. Het duurde dan ook niet lang of ik was niet heel veel meer dan een sponsor van de betreffende sportschool die zich dat dan ook meer dan een jaar lang heeft laten welgevallen.

Als zo vaak zag ik mijzelf alweer voor de spiegel staan met een sixpack. 

Januarisporters
Toch ben ik blijkbaar de doelgroep voor dit soort scholen, want toen ik bij de dichtstbijzijnde een winterabonnementje zag verschijnen ging ik snel overstag. Als zo vaak zag ik mijzelf alweer voor de spiegel staan met een sixpack. 

Om dus niet te eindigen als Jaap in dit fictieve verhaaltje van twee weken geleden vatte ik de koe bij de hoorns en schreef mij in. Beetje cardio, beetje krachttraining en misschien zelfs wel een groepslesje boksen. Dat is toch altijd mooi: Nog voordat ik ook maar een halter in mijn handen heb gehad zijn de plannen eindeloos. 

Het eerste avondje sporten was goed te doen. In rustig tempo maak ik kennis met alle toestellen en wordt er een programma samengesteld. Naast mij staan nog een paar bekenden. 'Ook een winterabonnementje?', vraag ik. Het antwoord is bevestigend. Dezelfde doelgroep als mij. Laten we het maar 'januarisporters' noemen.

Eerste sportschoolblessure
Een paar dagen later loop ik mijn eerste sportschoolblessure op. Natuurlijk klinkt een gescheurde spier, verrekte hamstring of voor mijn part een gebroken pols een stuk interessanter. Maar ik heb een bloeduitstorting. Ook over een bloeduitstorting zou je een stoer verhaal kunnen ophalen, maar ik kies toch maar voor de waarheid. 

Toen ik mijn warming-up op de fiets klaar had liep ik nonchalant naar het eerste toestel. Een toestel genaamd legpress. Kort gezegd doe je op dit apparaat zittend wat oefeningen die de beenspieren versterken. Of zouden moeten versterken. Nooit op de zaken vooruit lopen natuurlijk. 

Dus ik nam plaats op het toestel maar kwam er al snel achter dat ik zo ongeveer met mijn benen in mijn nek kwam te zitten. Achter mij hoorde ik wat gegniffel. Blijkbaar zaten er wat ervaren sportschoolyuppies op een crosstrainer zich kostelijk te vermaken door alleen al naar mij te kijken en razend benieuwd waren hoe ik mijn knieën weer achter mijn oren weg zou krijgen. Alsof ik het dagelijks deed stond ik weer op, want de zitting van het toestel moest natuurlijk versteld worden.

Hoewel mijn innerlijk het uitgilde alsof mijn arm compleet in brand stond zag men aan de buitenkant ongeveer dezelfde blik als die van Hillary Clinton toen ze de Amerikaanse verkiezingsuitslag zag

Maar hoe doe je dat? Dat vroeg ik mij natuurlijk af, maar u snapte dat ik dat niet liet blijken. Dus trok ik op de gok aan het eerste beste pinnetje dat ik zag. Er gebeurde niks. Ik drukte vervolgens op een knopje. Er gebeurde wel wat, maar niet met de zitting. Ik bleef hier en daar rammelen aan knopjes, pennetjes en pinnetjes en voor je het wist schoot de zitting naar achteren. Precies op de juiste plek! Opgelost.

Er was eigenlijk maar één ding niet goed gegaan bij het verstellen van de zitting. Mijn arm was op één of andere manier tussen de zitting en een paar andere onderdelen van het toestel gekomen. De sportschoolyuppies achter mij hadden dat ook gezien en begonnen steeds harder te gniffelen. Hoewel mijn innerlijk het uitgilde alsof mijn arm compleet in brand stond zag men aan de buitenkant ongeveer dezelfde blik als die van Hillary Clinton toen ze de Amerikaanse verkiezingsuitslag zag. En gelukkig wist ik mijn arm weer los te krijgen. 

U als vaste lezer van dit blog mag weten dat mijn blessure ontstond toen ik een toestel in de juiste stand wilde zetten, maar voor de buitenwacht houd ik het toch liever op een sportblessure. Gelukkig stond het mij niet in de weg om mijn sportparcours af te maken.

En nu doorpakken. Hoop ik
Het is nu natuurlijk de vraag welke kant het nu uiteindelijk op gaat. Ziet u mij over enkele weken niet meer op de legpress of liggend op een yoga bal dan kan het zijn dat ik óf ergens voor een spiegel mijn sixpack sta te bewonderen óf thuis vanaf de bank zit te klagen dat ik weer eens naar de sportschool moet, terwijl ik een klein blauwrood plekje op mijn bovenarm driftig als excuus gebruik dat ik die dag echt niet kan sporten.

In dat laatste geval wil ik u vragen om namens mij bij de sportschool een verzoek te doen om dan toch in elk geval in ruil voor mijn sponsoring een reclamebord op te hangen.