In een wedstrijd volgens het knockout-systeem moet nu
eenmaal een beslissing vallen. Zoals bij iedereen bekend valt die beslissing
niet altijd binnen de negentig minuten en ook niet als er vervolgens nog een
verlenging van 30 minuten aangeplakt wordt. Strafschoppen moeten dan de
beslissing brengen. Vaak een bloedstollend schouwspel waarbij er vaak aan het
eind van de rit dikke tranen gehuild worden. Want er zal altijd één strafschop
de beslissende zijn die gemist wordt.
We gaan hier niet de hele historie van elke strafschoppenserie
doornemen die zich in de historie van het WK afgespeeld hebben. Al is het nog
wel het vermelden waard dat Nederland op het WK slechts een keer een
penaltyserie moest nemen. Niet op het minste moment, want het betrof de halve
finale van het WK in 1998. De Braziliaanse doelman Claudio Taffarel lag twee
keer in de weg. Het vervolg was dat ons land zich in rouw dompelde en in het
bijzonder de falende spelers Phillip Cocu en Ronald de Boer.
Missen tijdens een halve finale is één, maar de beslissende
strafschoppen missen in de finale is nog net een stap erger. In de rijke
historie van het Wereldkampioenschap Voetbal moest de beslissing van de finale
tweemaal geforceerd worden na strafschoppen. In 1994 kwamen Brazilië en Italië
er samen niet uit in de reguliere speeltijd en de verlenging (0-0), terwijl in
2006 Frankrijk en opnieuw Italië de spannende loterij als enige uitweg op hun
pad vonden na 120 minuten (1-1).
Vijf spelers hebben de twistbare eer om te kunnen zeggen dat
ze ooit een strafschop in de beslissende reeks van een WK-finale misten. In
1994 zag de Italiaan Franco Baresi de eerste strafschop gestopt, maar zag
vervolgens dat zijn doelman Gianluca Pagliuca de voor Brazilië door Marcio dos
Santos ingeschoten strafschop keren. Toen Albertini (Italië), Romario
(Brazilië), Evani (Italië) en Branco (Brazilië) achtereenvolgens wel doel
troffen was het de beurt aan Daniele Massaro namens Italië. Claudio Taffarel
(inderdaad dezelfde naam als de man die vier jaar later tegen Nederland ook in
de weg lag) pakte de bal van Massaro. Dunga was de man die Brazilië op
voorsprong kon zetten en deze liet dat niet na. Roberto Baggio, de absolute
uitblinker van Italië tijdens het toernooi, moest scoren om voor Italië nog de
laatste strohalm te grijpen, maar schoot over en maakte Brazilië wereldkampioen.
In 2006 waren de schutters iets trefzekerder. Fabien
Barthez, die namens Frankrijk keepte en de voor Italië keepende Gianluca Buffon
hadden niet het killerinstinct van Taffarel. Slechts een misser werd er
genoteerd. De tweede strafschop voor Frankrijk werd geschoten door David
Trezeguet. Deze schoot zijn strafschop onderkant lat. Trezeguet, en met hem
heel voetbalminnend Frankrijk, keken nog even hoopvol naar de scheids,- en
grensrechter maar deze waren gedecideerd: Geen doelpunt. Een terechte
beslissing overigens. Namens Frankrijk scoorden Wiltord, Abidal en Sagnol wel,
maar Italie was vlekkeloos. Pirlo, Materazzi, de Rossi, Del Piero en Grosso
waren alle vijf trefzeker.
Op de vraag: Wat
hebben Marcio dos Santos, Franco Baresi, Daniele Massaro, Roberto Baggio en
David Trezequet met elkaar gemeen? Was het goede antwoord: Ze misten allemaal
een strafschop in de penaltyreeks van een WK-finale.
De vraag is goed
beantwoord door: Andre Korporaal en Floris de Jonge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten