Toch is het een leuk verhaal en te zonde om niet te gebruiken. Het was namelijk 2003 en voor het behalen van mijn VMBO-diploma kreeg ik een kaartje voor een concert van Andre Hazes in de Amsterdam Arena. Supertof, want ik was en ben fan van de muziek van Hazes.
Met twee vrienden ging ik gezellig die kant op. Met de trein, want als zestienjarige jongens was de auto nog geen optie. Op het veld van de Arena kwamen we in de frontlinie te staan. De Golden Circle heette het volgens mij. Dichterbij kon niet. Geen idee hoe we dat voor elkaar kregen. Het ging volgens mij vanzelf.
We werden er zelfs uitgepikt voor een interview. Op de vraag Wat vind je het mooiste nummer van Andre Hazes? antwoordde ik: 'Zij geloof in mij'. Op de waaromvraag sprak ik vervolgens de legendarische woorden: 'Ja, hij zingt dat zo mooi, hè.' Het is op de DVD (25 jaar Hazes, live in de Amsterdam Arena) terug te vinden.
Het duurde lang voordat Hazes opkwam. Dat herinner ik mij nog. Sugar Lee Hooper trad op en ook een zekere DJ Cor. Deze moesten echter de boel lang rekken. Later hoorde ik in de media dat Hazes nerveus was en het lang duurde voordat hij klaar was het podium te betreden. Het concert was mooi en ik ben blij dat ik het meegemaakt heb. Al was het beste er bij Hazes ook toen al wel een beetje af.
Het mooiste van het verhaal moet dan nog komen. We waren zoals gezegd met de trein en wisten dat de laatste trein rond elven richting Zwolle zou gaan. We wisten ook dat het concert niet voor elven afgelopen was. We leefden in de naïeve gedachte dat óf het concert nog wel eerder afgelopen zou zijn óf we ergens nog wel een trein naar Zwolle zouden vinden. Mooi hè?
Nadat Hazes het laatste rondje had gezongen spoedden we ons naar Amsterdam Centraal. Waar we er al snel achter kwamen dat we niet veel verder dan Utrecht zouden komen. De keus was dus makkelijk. We bleven in Amsterdam en namen de opties door: Het nachtleven in gaan, wachten in een 'Baantjerkroeg' tot de eerste trein weer ging of bijvoorbeeld moeders bellen om ons op te halen. Een dakloze tipte ons dat we op z'n minst moesten zorgen dat we op Schiphol kwamen: 'Heb je in ieder geval een dak boven je hoofd'.
Het is raadzaam op te merken dat ondergetekende het bijzonder spannend vond, er graag over vertelt op feesten en partijen, maar duidelijk niet gewend was 's nachts door Amsterdam te banjeren. Dat had ik toen niet zo door, maar ik begreep later van m'n matties dat ik behoorlijk onrustig was.
Inmiddels hoorde ik één van mijn vrienden een taxichauffeur uitleggen dat we naar Zwolle moesten. De taxichauffer kende Zwolle niet, maar wel Amersfoort. 'Daar is het iets voorbij'. Oké, stap dan maar in. € 100,00 als ik mij goed herinner van Amsterdam Centraal naar Zwolle. De man had één voorwaarde. Jim, een vriend van hem, moest naar Almere (lag volgens ons ook in de buurt) en reed mee. Jim was een oude man die voorin mocht zitten. Wij zaten achterin.
Eenmaal in de taxi pakte de man een microfoon, deed de lichten aan en zette Michael Jackson op. Hij galmde door de microfoon: Ladies and gentlemen, please fasten your seatbelts. Welcome to the Disco Taxi. We keken ondertussen naar de clip van Thriller en Billy Jean. Af en toe pakte de chauffeur een microfoon om er een hippe kreet doorheen te roepen.
Ergens bij Nijkerk kreeg de chauffeur het vermoeden dat Zwolle niet heel dicht bij Amersfoort lag. Bij Harderwijk kreeg hij dat vermoeden langzaam bevestigd en bij Nunspeet wist hij het zeker. Niet veel later reden we met de taxibus die een goed uur eerder bruisend Amsterdam had verlaten een op dat moment volledig dode binnenstad van Zwolle in. Jim werd wakker en bleek Engels te praten en een mooi gevoel voor cynisme te hebben. 'Oh bloody hell boys. I can't understand. What the hell are you doing in Amsterdam when this is your place? I can't believe this'.
De chauffeur kreeg zijn geld en vervolgde zijn weg naar Almere. Wij gingen naar huis. Hazes had ons leven verrijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten