Vaste routine
De grote winst is natuurlijk alleen al het feit dat ik nog niet klaar ben met het sporten. Nog steeds pak ik één tot twee keer per week netjes mijn sporttasje in om keurig op de crosstrainer te staan en aan de gewichten te hangen. Ik heb het gevoel dat het al jaren vaste routine is, maar de werkelijkheid is toch echt dat ik pas drie weken überhaupt lid ben.
Toen ik bedacht dat ik over mijn geklungel in de sportschool iets op papier moest zetten wist ik van twee dingen zeker dat ze op dit blog moesten. De eerste was natuurlijk mijn buitengewoon verkregen sportblessure waarover u twee weken geleden heeft kunnen lezen. De tweede deel ik nu met u.
Ik knikte, terwijl ik een bidon water in één teug leegzoog bij wijze van afblussen. 'Het zit erop voor vandaag.' Als hij het niet had gezegd, dan ik wel.
Als je voor het eerst op een sportschool bent dan wordt er zoals ik al eerder schreef een programmaatje voor je samengesteld. Vervolgens loop je samen met de instructeur een rondje door de zaal en instrueren ze je over de verschillende toestellen en oefeningen die in je programma verwerkt zitten. Toen ik mijn rondje door de zaal deed en we de toestellen met stoere namen als Leg Press, Chest Press, Pulley, Dumbells en weet ik veel wat allemaal niet hadden gehad kwamen we eindelijk bij iets wat, zoals het in elk geval klonk, ontspannend zou moeten zijn.
Planken op een yogabal
'We gaan nu even planken op een yogabal', zei de instructeur. Ik weet niet waarom, maar het klonk gewoon alsof het te doen moest zijn. Een ronde bal waar je dan een beetje half op moest liggen. Dat kon toch nooit moeilijker zijn dan tientallen kilo's vijftien keer naar voren drukken. Toen de instructeur het voor deed was ik nog zekerder van mijn zaak. Met bijna serene rust steunde hij met twee armen op de bal. Daarna was het mijn beurt. 'Half minuutje', zei de instructeur.
Nadat ik twee minuten geprobeerd had de yogabal onder controle te krijgen besloot de instructeur mij dan ook te helpen, zodat ik daadwerkelijk kon beginnen aan mijn plank. 'Het halve minuutje gaat pas in als je erop ligt', zei de grapjas ook nog. Tijdens de halve minuut planken kwam ik erachter dat het allesbehalve een ontspannende oefening is. Al na tien seconden leek het of mijn buikspieren in de fik stonden. 'En dat doe je voortaan drie keer achter elkaar. Bouwen we het langzaam op naar anderhalve minuut', zei de instructeur. Ik knikte, terwijl ik een bidon water in één teug leegzoog bij wijze van afblussen. 'Het zit erop voor vandaag.' Als hij het niet had gezegd, dan ik wel.
Belachelijke situatie
Kent u dat gevoel? Dat u weet dat u in een belachelijke situatie bent geraakt en dat u op het moment zelf daar al een beetje om moet lachen. Dat is gênant, he? Nog gênanter is dat je al van te voren lacht omdat je de belachelijke situatie waarin je terecht gaat komen al ver van te voren ziet aankomen en er toch in terecht raakt.
Het einde van de eerste keer dat ik volledig zelfstandig mijn oefeningen afwerkte in de fitnesszaal naderde en op het programma stond eigenlijk alleen nog de plank op de yogabal. Enigszins met tegenzin liep ik richting het hoekje yogaballen. Ik zag dat ik niet de enige was.
Naast de plek waar ik enigszins schuchter mijn yogabal heen had gerold stond een gespierd lichaam zich een soort van op te drukken op twee yogaballen. Zo moeilijk kon het dus niet zijn. En toen lachte ik dus. Omdat ik toen al wist dat het een blogwaardig tafereeltje ging worden.
Ballon en trendsetter
U kent het vast wel. Ooit heeft u eens een ballon proberen te laten knappen onder uw voet. U haalde u been omhoog en bereidde u zelf al voor op een grote knal. Als u voet landt op de ballon volgt er echter geen knal maar schiet de ballon weg. Terwijl u geen invloed heeft gehad waar naar toe.
Het zal toch niet zo zijn dan de gespierde jongen die fanatiek aan het opdrukken was nu zojuist een derde yogabal op zijn gespierde snufferd heeft gekregen?
Ik kende de versie van de ballon en nu ook de veel te goed vergelijkbare versie van de yogabal. Vol met geveinsd zelfvertrouwen dook ik op mijn yogabal. Geef hem geen kans te ontsnappen, moet ik gedacht hebben. Even dacht ik hem dan ook direct onder controle te hebben en direct te kunnen beginnen met mijn plank. Niets bleek minder waar. Ik voelde hem nog even wegglippen. Een halve tel later voel ik weinig anders als de koude vloer van de sportschool.
Oh nee, dacht ik. Het zal toch niet zo zijn dan de gespierde jongen die fanatiek aan het opdrukken was nu zojuist een derde yogabal op zijn gespierde snufferd heeft gekregen? Gelukkig niet. Als ik zijn kant op kijk zie ik, en ik chargeer licht, hem de ene yogabal op zijn vinger ronddraaien, terwijl hij de andere net stil legt in zijn nek. Ik heb zojuist zelfs een stil liggende yogabal op de grond niet onder controle gekregen. Ik chargeer niet als ik zeg dat hij redelijk verbaast kijkt naar een jongen die plat op de grond ligt met een paar meter achter hem een yogabal.
Heel kort hoop ik dat ik een trendsetter wordt en dat ik niet veel later de halve sportschool plat op de grond zie liggen met een yogabal enkele meters erachter. Maar aan de blik van de jongen zie ik al snel dat als hij al denkt dat het een oefening is hij al besloten heeft dat hij die oefening nooit van zijn leven gaat uitvoeren. Er zijn grenzen voor het bereiken van een killerbody. Dan nog liever een flinke dosis anabolen.
Aardige vrienden
Hoe de rest van de exercitie met de yogabal ging is eigenlijk moeilijk in woorden uit te leggen. U zal het eigenlijk gewoon moeten zien om het te snappen. Maar ik ben toch zo verschrikkelijk blij dat er geen beelden van zijn. Helemaal weten zal u het dus nooit, maar ik vrees dat u er wel een voorstelling van kan maken. Als ik het mij goed herinner heb ik zelfs even mijn tanden erin gezet om hem even stil te laten liggen. Maar hoofdzaak is: IKk heb drie keer een halve minuut op dat ding gelegen. De aanhouder wint.
Uiteindelijk zijn de yogabal en ik aardige vrienden met elkaar. Ik ben inmiddels opgeschakeld naar drie keer een sessie van een minuut en hoewel het nog niet zo ver is dat hij komt en braaf gaat zitten als ik op mijn vingers fluit, vliegt hij niet meer alle kanten op zo snel ik een avance naar hem maak.
U snapt dat ik daar erg blij om ben, al weet ik zeker dat er een hoop medesporters, de aanwezige sportinstructeurs of andere toevallige aanwezigen dat erg jammer vinden.
1 opmerking:
Dat denk ik inderdaad ook ; )
Een reactie posten