maandag 15 augustus 2016

Duimen voor Goud (2): Juichen voor de verkeerde baan

Op Hendrie Writes wordt er geduimd voor tijdens de Olympische SpelenWe zijn nu een hele ruime week bezig en je moet af en toe uitkijken dat je niet in de azijnzeikerij van ons landje meegaat. Natuurlijk hadden we meer medailles kunnen hebben, maar ook minder en nummer twaalf van de wereld op de medaillespiegel is natuurlijk best oké*. 

Elke medaille is een oorverdovend applaus waard, maar voor die van goud klap je natuurlijk nog net iets harder. Voor die van Anna van der Breggen bijvoorbeeld. Angst en woede toen Annemiek van Vleuten een gruwelijke val maakte. Angst omdat je zelfs als televisiekijker voelde dat het weleens helemaal mis kon zijn. Woede omdat je zeker goud door je chauvinistische vingers zag glippen. Totdat Anna van der Breggen aan de laatste meters begon en ik mezelf en vrouwlief betrapte op luidkeels aanmoedigen. Het eerste goud was binnen.

Een Deense vlag? Nu mag ik als echtgenoot van een vrouw met Deense roots best juichen voor Pernille Blume, maar dit was toch niet helemaal de bedoeling

En zoals bekend bleef het daar niet bij. Ilse Paulis en Maaike Head haalden stiekem goud toen ik even niet keek, maar ik ben daarna nog hard voor ze gaan juichen. Ellis Ligtlee verraste daarna op de wielerbaan, Dorian van Rijsselberge excelleerde op z'n surfplank en vandaag zorgde Sharon van Rouwendaal dat we in elk geval niet naar huis gaan zonder zwemmedaille. Want op de 10 kilometer open water pakte zij, nadat ze in tegenstelling tot op het WK eerder dit jaar langs de goede kant van de boei zwom, een gouden medaille.

En natuurlijk het goud van Ranomi Kromowidjojo. Het goud van Ranomi Kromowidjojo zegt u? Ja, al duurde dat niet zo lang. Ik zal het uitleggen.

Eerder schreef ik al dat de allergrootste helden van de Olympische Spelen 's nachts geboren worden. Als je dan 's nachts en Ranomi Kromowidjojo op het programma hebt staan én sprintkoningin Daphne Schippers dan ga je kijken. Eerst Ranomi in de finale én daarna Daphne als slotstuk. Een mooie nacht.

Met een speelveld die vooral donker gekleurde dames kent is het vrijwel onmogelijk om een blonde in oranje geklede dame niet goed te herkennen

Ranomi sprong van het blok en we zagen haar op kop liggen. Ze ging hartstikke goed. Met gebalde vasten en luidkeels juichend zagen we onze Oranjeheldin naar de overkant zwemmen. Als eerste tikte ze de kant van het zwembad aan. Feest! We proosten de glazen! In de baan van Ranomi zou de NOS de Nederlandse vlag laten zien, maar er verscheen... Een Deense vlag! Een Deense vlag? Nu mag ik als echtgenoot van een vrouw met Deense roots best juichen voor Pernille Blume, maar dit was toch niet helemaal de bedoeling. Naast mij hoor ik iemand zeggen dat we de verkeerde baan aan het volgen waren. Ranomi was als vijfde gefinisht. Grmbl...

Dan Daphne Schippers. Ook zij schoot uit de startblokken, maar al snel werd duidelijk dat zij niet als eerste zou finishen. Geruststellend laten we elkaar weten dat we de verkeerde baan volgen, kan niet anders. Maar u raadt het al. Met een speelveld die vooral donker gekleurde dames kent is het vrijwel onmogelijk om een blonde in oranje geklede dame niet goed te herkennen. Daphne kwam niet op het podium.

Het had dus niet veel gescheeld of wij hadden Nederland een zesde medaille toegekend. En dus blijven we op vijf gouden, twee zilveren en drie bronzen medailles. Toch? Nee! Tijdens het typen van dit stukje tekst zie ik met een schuin oog een historische gebeurtenis. Sanne Wevers bezorgd ons het eerste turngoud ooit. Op balk. En ik weet het honderd procent zeker: We hebben niet naar de verkeerde balk gekeken.

*Gelukkig zijn er altijd mensen die je even weer terug in de realiteit drukken. Dit blogje moet ik daarom dan ook even aanraden.

 

Geen opmerkingen: