We zijn nog maar één dag onderweg en
het is nu alweer fantastisch. Het vierde en tegelijk ook het laatste
deel van mijn sportzomer is gisteren spectaculair aangevangen. Mensen
als Bradley Wiggins, J.K. Rowling, David Beckham en Paul McCartney
waren samen met Cruella Devil en Mary Poppins uitgenodigd om de
Olympische Spelen te openen in Londense stijl. Een geweldig
schouwspel waarin we ogen en oren tekort kwamen.. Bij de opkomst van
de landen zakten deze ogen dicht bij de letter “J”. Wel gingen ze
nog heel even open bij de letter “N” toen Jack van Gelder zijn
stemgeluid een toon hoger aansloeg, omdat Nederland het stadion in
kwam lopen. Nog voor de Olympische vlam ontstoken werd besloot ik
mijn bed op te zoeken, maar in de herhaling de volgende ochtend zag
ik dat zelfs het vuur ontsteken op spectaculaire wijze uitgevoerd
werd.
"Jeroen Mooren..... Nee, voor deze Olympische Spelen had ik die naam nog niet eerder gehoord.
En dus ging vanochtend de TV, laptop en
tablet op niks anders als de Spelen. Met de Rabobank #Ziningoud app
en het liveverslag van de NOS ben ik er helemaal klaar voor. Genieten
van de grote sterren en hopen dat Nederland nog wat verrast en wat
medailles naar binnen harkt.
Het bijzondere aan de Olympische Spelen
is dat ik opeens heel enthousiast ben over sporten die ik doorgaans
totaal oninteressant vindt. Als ik in het sportkatern van de krant de
koppen snel en daarin berichten vind die over Epke Zonderland of
Ranomi Kromiwi.... Kromiwowid..... Krimowiwa.... nou ja, die over
Epke Zonderland of Marleen Veldhuis gaan trekken deze nooit mijn
aandacht. Maar vandaag moet ik bekennen dat ik onder de indruk was
van Zonderland aan de rekstok en ik ook vurig hoopte dat bij de
judoka's niet de blauwe vlag voor de Israëlier Arshansky de lucht in
ging, maar die van Jeroen Mooren. Jeroen Mooren... Nee, voor deze
Olympische Spelen had ik die naam nog niet eerder gehoord.
Maar de grootste bevestiging van het
feit dat ik tijdens een evenement als de Spelen wel meeleef met de
Nederlandse sporters kreeg ik tijdens het zwemmen. De 4 x 100 meter
estafette van de Nederlandse dames, ook wel Golden Girls genoemd.
Tijdens de onwaarschijnlijk spannende strijd, waarin Nederland een
fikse achterstand opliep, maar zich leek terug te knokken, raakte
mijn biertje in rap tempo leeg. Misschien wel sneller als tijdens een
duel van het Nederlands elftal van het afgelopen, totaal niet
spannende, Europees Kampioenschap. Deels werd mijn flesje lichter
door het snellere consumeren, waar mijn lichaam blijkbaar tijdens
zenuwslopende momenten om gaat vragen. En deels werd dit ook
veroorzaakt door het enthousiasme die duidelijk invloed heeft op mijn
motoriek en af en toe wat bier vanuit het flesje op de grond liet
spatten.
"Deels werd dit ook veroorzaakt door het enthousiasme die duidelijk invloed heeft op mijn motoriek en af en toe wat bier vanuit het flesje op de grond liet spatten"
De uitslag is bekend. De dames zwommen
naar zilver en bezorgden Nederland haar eerste medaille tijdens deze
spelen. Op zich iets om trots op te zijn, maar daar het
verwachtingspatroon alleen een gouden medaille toeliet overheerst de
teleurstelling. Overigens niet bij mij. Immers, deze sportzomer
kregen we al zoveel teleurstellingen voor de kiezen dat we blij mogen
zijn met elk incidenteel succesje. Thumbs up dus voor Marleen
Veldhuis, Inge Dekker, Femke Heemskerk en Ranomi Kromowidjojo (Dat was 'em). Dat er
nog maar veel mogen volgen.
We blijven duimen......
**In de herinnering**
Elke “Duimen
voor Goud” aandacht voor één van mijn herinneringen aan de
Olympische Spelen. De eerste Spelen die ik bewust meemaakte was die
in 1996. Niet veel weet ik er meer van, maar één beeld herinner ik
mij nog. De juichende Nederlanders nadat een Italiaanse volleyballer
de bal buiten het net om sloeg. Het betekende de 17-15 en daarmee de
overwinning voor het Nederlandse volleybalteam en dus de gouden
medaille. Zie hiernaast nog een keer de beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten