maandag 30 juli 2012

Duimen voor Goud: De sleutels van Wembley

Na de grote evenementen als het Europees Voetbalkampioenschap, Wimbledon en de Tour de France zijn we aanbeland bij de Olympische Spelen. Voor velen de grote afsluiter van een mooie sportzomer, maar tevens ook de kans voor Nederland op eerherstel, want voorgenoemde evenementen werden niet met het gewenste succes tot een einde gebracht. En dus gaan we ervoor in Londen. En duimen we met z'n allen voor goud.


Het duimen lijkt nu al geholpen te hebben.. Nadat de Golden Girls van de zwemestaffe in 2008 zaterdag werden gedegradeerd tot Silver Girls van 2012 was het voor wielrenster Marianne Vos wel raak. Goud in de wegwedstrijd op zondag. Het eerste goud is binnen en het smaakt naar meer. Veel meer. Gelukkig maken we onze favorietenrollen redelijk waar, maar weten we nog niet te verrassen. Vandaag lag er een kans voor Dex Elmond om wederom een medaille binnen te halen. Helaas strandde hij op plek vier. Zuur voor de Nederlandse thuisjuicher, maar natuurlijk nog zuurder voor de judoka zelf.

Meestal juichen we natuurlijk voor de Nederlanders, maar ik heb vandaag ook gejuicht voor iemand uit een heel ander land. Ruta Meilutyte is nog maar 15 jaar, maar kan zwemmen als een volwassen afgetrainde vrouw. Op de 100 meter borstcrawl nam zij het vandaag op tegen wereldkampioen Rebecca Soni en stiekem was ik voor de piepjonge underdog. Meilutyte bleef de wereldkampioene voor met acht honderdste seconde. De olympische Spelen staan vaak bol met verrassingen en dit was weer zo'n historisch sportmoment.

Duimen voor Goud. Niet alleen voor de gouden medailles, maar ook voor de gouden momenten. Vandaag kwam ik in gedachten even zo'n moment tegen. Ooit raakte ik mijn huissleutels kwijt. Dit had destijds grote negatieve gevolgen voor onze inboedel en daarna heb ik vast besloten nooit meer van huis te gaan zonder te weten waar mijn huissleutels zijn. Ook vlak voordat ik ga slapen check ik even of de sleutels binnen zijn en niet per ongeluk nog in de deur zitten. Maar nadat ik een bericht las dat de sleutels van Wembley zoek waren zag ik weer even een rol voor mijzelf.

'Hallo'
"Hi schat, met mij. Ben je thuis?"
'Ja, hoezo?'
"Kun jij even kijken of de sleutels met dat gele sleutelhangertje op de tafel liggen?"
'Jawel, wat dan?'
"Nou, gewoon...."
'Oké'

'Ik kan ze niet vinden, weet je zeker dat je ze niet bij je hebt?'
"Nee, ik..."
'Heb je in je tas gekeken'
"Ja, daar z....."
'Binnenzak van je jas?'
"Ja, ook maar daar z......"
'Hoow, gezeur altijd met jou. Ik heb ze al, ze lagen in de tuin'


"Kun je ze asjeblieft komen brengen?"
'Ja, daar heb ik geen tijd voor, hoor'
"Ik smeek het je, asjeblieft"
'Nee, moet je ze maar niet vergeten'
"Maar schat, ik....."
'Ja, ik moet weg en ga ophangen. Als je ze zoekt en hang ze aan het haakje'


Nog drie keer hoor ik de telefoon tuut zeggen en dan draai ik mij om en zie ik ze staan. 40.000 uitzinnige voetbalsupporters staan klaar om het stadion te betreden. Of ik nou wel of niet de sleutel bij de hand heb.......

En dus gaat het mij niet nog eens overkomen dat ik mijn sleutels niet in het vizier heb.

**In de herinnering**
Vier jaar geleden tijdens de spelen in Peking zat ik op een zaterdagmiddag niets vermoedend atletiek te kijken. De commentator had het over een koningsnummer en een zekere Usain Bolt was de favoriet. Nooit van gehoord, maar de titel koningsnummer deed mij besluiten toch maar even te kijken. Het moest tenslotte dan wel iets bijzonders zijn. De overmacht waarmee Bolt de sprint won was indrukwekkend. De manier van juichen minstens even spectaculair. Dit jaar kijk ik weer uit naar het koningsnummer. Kijk hiernaast het moment nog even na.


Geen opmerkingen: