Rode kaart

Sinds enkele jaartjes voetbal ik in de zaal. Althans, ik doe iets wat voor voetbal door zou moeten gaan, maar ik heb er plezier in en dat is het belangrijkste. En op een niveau dat ergens ver onder de diepe krochten van de kelderklasse ligt is het best te doen.

Afgelopen week mocht ik weer en we hadden een tegenstander waarvan we vonden dat ze op z'n zachtst gezegd te pakken moesten zijn. Het betrof een team met voornamelijk studenten die ogenschijnlijk eerst bedacht hadden dat ze een voetbalteam wilden starten en vervolgens zich zijn gaan afvragen of ze wel konden voetballen. Het is overigens wel bij uitstek het leukste team van de competitie. Zo bleek een seizoen eerder, toen het gezelschap na de zoveelste nederlaag met dubbele cijfers luid proostend het 200e tegendoelpunt vierde. Onder het mom: Een mijlpaal is een mijlpaal. En toegegeven, het is een prestatie.

Ik weet redelijk wat ik wel kan, maar ook best wat ik niet kan. Winnen met 21-0 heb ik bijvoorbeeld nog nooit gekund.

Met dat in het achterhoofd leek het ons team een goed idee om 'hoog druk te zetten' er 'vol op te klappen' en 21-0 werd als een realistisch doel vastgesteld. Ik had mijn twijfels. Al betroffen die vooral mijzelf. Ik weet redelijk wat ik wel kan, maar ook best wat ik niet kan. Winnen met 21-0 heb ik bijvoorbeeld nog nooit gekund.

Het liep ook daadwerkelijk anders.

De exacte tijdlijn ben ik kwijt en Optasports houdt in onze competitie weinig bij, maar na een minuut of zeven scoorde het studententeam (dat lijkt een wat denigrerende naam, maar zo is het allerminst bedoeld. Ik ben ook erg benieuwd wat hun omschrijving voor ons elftal is) de 0-1. Niet veel later werd het 0-2. Op dat moment weet je twee dingen zeker: Het wordt geen 21-0 en erop klappen danwel hoog druk zetten klinkt makkelijker dan het is.

Maar het werd nog erger. Niet lang na de 0-2 verspeelde ik de bal op het middenveld. Mijn tegenstander was vliegensvlug weg en stormde op het doel af. Uw moet weten dat in mijn hoofd de uitslag 21-0 moest zijn en in een fractie van een seconde besefte ik mij dat we steeds harder op 0-21 aan het afsteven waren. Mijn tegenspeler was nog een meter of 15 van de goal verwijderd.

Gedwongen door de situatie zag ik geen andere keus. Ik greep mijn tegenstander aan de achterkant van zijn shirt. Hij probeerde zich los te wurmen en dat leek te lukken. Nog steviger vatte ik mijn hand om de gladde stof. Hij liep nog altijd door. Sterker dan ik dacht. Toen besefte ik dat ik voor eeuwig het lulletje rozenwater zou zijn als ik met heel mijn 90+ kilo's aan zijn shirt gehangen zou hebben en hij toch nog gescoord zou hebben. Vol overgave begon ik aan zijn shirt te hangen. Twee tellen later gaf hij het op, bitste meer dan terecht dat het een ***streek van mij was en een schelle fluit echode door de zaal. 

Mij was altijd één ding verzekerd. De kans dat je bij zaalvoetbal een rode kaart krijgt is kleiner dan dat De Telegraaf een positief verhaal over Erik ten Hag schrijft, dus echt zorgen maakte ik mij niet. Tot ik het vriendelijk, maar toch triomfantelijke gezicht van de dienstdoende scheidsrechter zag. Hij vroeg mij welke straf er volgens hem op een doorgebroken speler stond. Het leek mij niet het moment om hem te corrigeren en hem uit te leggen dat het vooral om het neerhalen van die man ging, maar dat was ook bepaald niet nodig. Triomfantelijk had inmiddels plaats gemaakt voor trots en ik keek inmiddels naar een mooi rood gekleurd kaartje. 

Zonder morren verliet ik het veld, want ik kon natuurlijk niet beweren dat het onterecht was, en ging op de bank zitten. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Voordat ik verder ga moet u weten dat we bepaald niet hoog spelen. Waar denkt u voor het eerst aan bij een laag niveau? De Kelderklasse? Niveau Bal op 't Dak 77? Atletico Ananas? Ga daar nog drie klassen onder zitten en u heeft mijn niveau te pakken. En daarbij wil ik het opnemen voor een aantal teamgenoten die dat niveau al lang ontstegen zijn.

De kans dat je bij zaalvoetbal een rode kaart krijgt is kleiner dan dat De Telegraaf een positief verhaal over Erik ten Hag schrijft, dus echt zorgen maakte ik mij niet

Maar goed, het geluk wil dat er nog steeds mensen zijn die zich beschikbaar stellen om op dit niveau te fluiten én dat nemen ze soms buitengewoon serieus. Zo werd ik gelijk gesommeerd te douchen en de omgeving rondom het voetbalveld te verlaten. Niks op de bank zitten! Dat eerste lukte, het laatste werd wat lastig. Want toen ik in mijn nette pakkie probeerde in de kantine te komen moest ik alweer bij de scheidsrechter komen.

'Luister eens. Als ik dit rapporteer dan krijg je vier duels en een flinke geldboete'. Onwillekeurig dacht ik aan overtredingen die recent gemaakt zijn door bijvoorbeeld Steven Berghuis of de kopstoot van de keeper van Sparta die ook vier duels kreeg. 'Maar ik zou kunnen zeggen dat we het niet rapporteren'. Blijkbaar kijk ik te veel Peaky Blinders, want ik dacht even dat hij geld wilde, maar dat was niet het geval. Hij nam het gewoon heel serieus. 

'Maar als jij nu zegt dat je een enkelblessure had en daarom eruit moest dan hebben we het nergens meer over.' Het klonk mij als een prima plan. 'We overleggen het nog even met de tegenstander', vervolgde hij. 

'Wat vind jij? Moeten we deze jongen rapporteren of laten we het erbij?'

"Nee joh. Is prima zo", antwoorde het slachtoffer van een paar minuten eerder.

'Goed. Maar dan doen we net of hij een enkelblessure heeft. Anders kom ik er niet mee weg'

"Nou, maak er dan een serieuze blessure van. Een paar gebroken ribben ofzo"

'Nou, een enkel is toch..'

"Of een paar ingewanden die eruit lagen"

'Ach, maar we kunnen toch gewoon zeggen dat we zijn enke...'

"Ja, joh. Prima. Enkelblessure. Altijd vervelend"

Lachend ging de jongen het veld weer in.

Ook dat was geregeld. De scheidsrechter wilde enkel nog dat ik mij niet meer vertoonde die dag rondom het veld. Ik besloot in de kantine te gaan zitten en te kijken hoe mijn teamgenoten het ervan af zouden brengen. Maar, geloof het of niet, ook daar kwam ik mijn inmiddels favoriete scheidsrechter weer tegen. 'Ja, ik kijk nog even of er bestuursleden aanwezig zijn. Want dan ben ik de sjaak'. Bestuursleden bleken er niet te zijn. 'Ga lekker bij de jongens op de bank zitten, man. Toch veel gezelliger.'

Verbijsterd ben ik toen maar weer aan de rand van het veld, waar ik mij nog geen vijf minuten eerder niet meer mocht vertonen, op de bank gaan zitten. Aldaar zag ik mijn ploeggenoten winnen. Een keurige 8-6 zege. Voor zowel ons als de tegenstander de beste cijfers tot dusver.

Eind goed, al goed. Al was de eindconclusie dat 21-0 er makkelijk in had gezeten. Maar ja. Als je al vroeg in het duel een rode kaart krijgt wordt het toch lastig.