Wereldrecordhouder

Voor wie het gemist heeft zal het misschien een ontboezeming zijn, maar dit jaar was een meer dan bijzonder jaar. Nu zullen er mensen zijn die denken: Ja, nogal wiedes. Je bent getrouwd en daarnaast heb je ook nog het heugelijke nieuws van het verwachten van een kindje mogen ontvangen. Die mensen hebben inderdaad gelijk, maar dat neemt niet weg dat we erg moeten uitkijken dat we een andere gebeurtenis tekort doen. Het is namelijk zo dat ik dit jaar ook nog eens wereldrecordhouder geworden ben.

Een wereldrecord vestigen is niet niks. Sinds ik wereldrecordhouder ben heb ik mij voorgenomen het Guinness World Records Boek met Kerst te vragen voor onder de Kerstboom. Dan kom je, laten we zeggen, toch wat lotgenoten tegen waarmee je een dergelijke verandering in je leven kan delen. Er lagen zelfs twee exemplaren onder de boom. Of dát een wereldrecord is zullen we helaas nooit weten.

Sinds jaar en dag zorgt de vraag of iemand ergens het beste in is voor flink wat voer tot discussie. Dat is nu zo en dat was blijkbaar al zo in de jaren '50 toen Sir Hugh Beaver, directeur van de Guinness Brouwerij, besloot dat eventuele meningsverschillen in dit kader beslecht moesten kunnen worden. In samenwerking met feitenonderzoekers (genaamd de broers McWhirter) liet de brierbouwer boeken produceren onder de naam 'Guinness Book of Records'. Alle boeken werden cadeau gedaan aan een aantal van de 80.000 pubs in Groot-Brittannië.

Tot zover de voorgeschiedenis. We zijn inmiddels zestig edities verder en we discussiëren nog steeds over wie de snelste, langzaamste, grootste (is of heeft), kleinste of rijkste is. Nog steeds zijn we benieuwd hoever de grenzen van de mensheid reiken. Dankzij Guinness World Records en internet vinden we daar regelmatig het antwoord op.

Dat een wereldrecord vestigen niet niks is schreef ik zojuist al. Dat je met niks een wereldrecord kan vestigen is evengoed waar. Een kleine greep uit de gevestigde records de afgelopen jaren bewijst dat. Zo is er op 1 september 2013 een record gevestigd in Breda: 'De Grootste Bijeenkomst van Roodharigen.' Liefst 1672 recordhouders kloppen zichzelf hiervoor dagelijks op de borst. Mevrouw Chris Walton heeft ook een record op haar naam staan, maar haarzelf op de borst slaan lijkt een wat gevaarlijke bezigheid met vingernagels van bij elkaar opgeteld 7,30 meter. Voor een Mexicaan die in 2006 liefst 560 kilogram woog en daarmee alle andere recordpogingen nog steeds verplettert lijkt een klop op eigen borst weer wat minder moeilijk.

Zo zou ik nog even door kunnen gaan met het opsommen van allerlei interessante en minder interessante records. Sterker nog, ik zou alinea's kunnen volschrijven tot het een wereldrecord is. Dat zou ik doen als ik er niet al één gevestigd had. Op 12 november dit jaar kon de kurk van de fles. Samen met een grote groep andere fanatiekelingen gingen we tientallen keren op en neer. De eeste minuten gingen, daarna werd het zwaarder. Zij die bijna niet meer konden werden er doorheen gesleept door diegene die nog lucht in de longen en kraakbeen in de knieën over hadden. Met bloed, zweet en tranen verbraken wij zodoende het wereldrecord 'wave doen'. Liefst zeveneneenhalve minuut onafgebroken waven. Zelden was ik zo trots...

Het was voor de heren en dames van Guinness World Records geen vermelding waard in het grote boek. Toch is het zonde om onvermeld te laten. Om de houders van dit record niet even in het zonnetje te zetten is pure marteling. De wetenschap dat dit wereldrecord afgelopen jaar gebroken is mag niet uit gaan als een nachtkaars. Daar wil je niet aan denken. Daar moet u niet aan willen denken. Er is te hard gestreden om dat te laten gebeuren. Het moet daarom aan de grote klok gehangen worden. Bij deze!

Ook fantastisch om te lezen inzake het wereldrecord 'wave doen': Ze kunnen lullen wat ze willen, maar wij doen de langste wave (Sjoerd Mossou)

Lees ook:
Kerstlampjes
Ajax