Veertien jaar is voor
een labrador gewoon een lang leven. De meesten leggen het loodje als
ze 10 of 11 zijn. En dan zitten ze al op hun absolute max. Voor Ezrah
geldt eigenlijk dus hetzelfde. De koek was gewoon op. De koek van een leven die
voornamelijk bestond uit het ophalen van stokken, braaf opzitten,
pootjes geven en doodliggen. Dat laatste werd gisteren haar
allerlaatste kunstje.
Een makkelijker
leven voor een hond is eigenlijk niet voor te stellen. Je ligt de
hele dag aan boord in je mand met je kont tegen de kachel en als de
motor afstopt dan vlieg je je mand uit, want dan is er opeens een
vrij grote kans dat er bij een sluis of een laad,- en losplaats even
een wandeling aan de wal gemaakt gaat worden. Veel meer kwam er
feitelijk niet bij kijken.
Veertien jaar geleden
kocht mijn vader een bosje bloemen in Lobith bij een plaatselijke
bloemist en daar zagen we een advertentie. Of de lezer interesse had
in een Labrador. Na lang zeuren gingen we kijken en kozen we tussen
alle zwarte labradors de enige blonde uit. Zoals mannen dat horen te doen. We moesten alleen beloven
dat we Ezrah ook regelmatig zouden uitlaten. Iets wat we denk ik net
een maand vol gehouden hebben. Ook omdat Ezrah de eerste jaren vooral
mij uitliet in plaats van andersom.
En dus kwam Ezrah
met veel bombarie binnen in 1997. Voor kleine zusje Desirée was het
even wennen dat ze niet meer het enige blonde kleine meisje was die
volop aandacht kreeg van ouders en broers ('Slaapt die hond nu al
eens!'). Maar later kwam dat allemaal dubbel en dwars goed. Ezrah was
baldadig. Het kostte ons minimaal één paar sokken per week en een
pyamabroek per maand. Ook de woning moest het af en toe ontgelden.
Met als dieptepunt dat de gordijnen voor de ramen weggetrokken
werden. Het besluit stond vast. Ezrah moest terug naar de oude
eigenaresse. Deze nam echter nooit meer de telefoon op en leek van de
aardbodem verdwenen.....
Ezrah had haar
hele leven een engeltje op haar schouder. Zo viel ze tijdens het
bijdraaien eens tussen het schip en de wal. We konden nog net op tijd
afdraaien. Ze brak haar poot toen ze over het waterschotje sprong.
Het pootje bleef in het handvat haken. Gelukkig was de breuk nog
behandelbaar. Ze lag eens in het water toen we de sluis in moesten
varen. Een Duitse schipper die dezelfde sluis uitvoer zag het en waarschuwde ons. Daarmee redde hij Ezrah. Ook werd ze als puppy
aangevallen door een Dobermann (Deze houden er ook niet van dat je
in hun staart bijt) en dachten we ook nog even dat ze met oud en
nieuw in de vijver van mijn oom en tante verdronken was.
Gisteren was dat
Engeltje uitgeput. Nadat Ezrah voor de zoveelste keer darmen, maag en
blaas niet onder controle kon houden is de dierenarts er toch
uiteindelijk bijgehaald. Waar wij dachten dat we de beslissing
misschien te vroeg namen, gaf de dierenarts juist aan dat we zonder
het te weten misschien wel te lang gewacht hebben. Daarbij stelde ons gerust dat we 'ook geen hekel aan haar moeten krijgen.' Een kreet die we al van meerdere mensen hadden gehoord.Van binnen moest
Ezrah het zwaar hebben gehad en daarom lieten we Ezrah inslapen.
Terwijl ik dit schrijf klop ik de hondenharen nog van mijn trui. Hoewel het er dit jaar aan zat te komen is het toch even slikken op het moment dat het beestje het beslissende spuitje krijgt. Voor mij voorlopig geen huisdier. Je overleeft hem, als het goed is, toch altijd. Tenzij het een papegaai is natuurlijk. 'Een schildpad kan ook', voegde de meedenkende dierenarts nog toe.
2 opmerkingen:
Ahh... Wat kun je dit mooi!! Sterkte! Wat een mooie foto's! Xxx Rienke
Vervelend hoor, als je je huisdier moet laten inslapen. Sterkte ermee!
Een reactie posten