Al snel veranderde ik mijn plan van aanpak. Dat wil zeggen dat ik overal ging solliciteren. Zo probeerde ik elke supermarkt, klopte aan bij alle schoonmaakbedrijven, horecagelegenheden en uiteindelijk zelfs bij de McDonalds. 'Daar zul je altijd worden aangenomen', werd mij verzekerd. Ik vroeg niet eens naar het loon bij het sollicitatiegesprek. Toch werd ik na twee weken opgebeld met de mededeling dat ook hier een mooi plekje voor mij was in het kandidatenbestand, maar niet op de werkvloer.
Eigenlijk had ik de moed al een beetje opgegeven, maar toen was daar toch plotseling vanuit het niets een vacature. Ik kon plakker worden. Twee minuten binnen en ik was aangenomen. Mijn eerste werkgever droeg de naam Scapino. Even om misverstanden te voorkomen wil ik vermelden dat het hier niet gaat om het ballet, maar om de schoenenzaak.
De moeder was van mening dat zij 35,5 gezien had bij het opmeten. Dit vond ik ook goed. De klant is koning, nietwaar?
De opdracht was vrij simpel. Je pakte een schoen, prikte de naald van het antidiefstal-label in de naad en als het geheel goed vast zat legde je de schoenen in de schoenendoos. Niet al te ingewikkeld dus. Verder moest je aan het eind van de dag nog wel de schoenen in de schappen 'neuzen'. Een mooie benaming voor de schoenen zo opstellen dat er één schoen naar voren steekt, zodat de klant deze kan bekijken.
Dat er verschil zat tussen 'plakkers' en verkopers wist ik toen nog niet. Als ik zelf als klant in een winkel sta en ik heb een vraag dan stel ik die tenslotte ook altijd aan de eerste de beste werkgeklede persoon die ik tegenkom. Dus toen iemand mij vroeg of ik wilde helpen met de schoenen van haar zoontje dacht ik dat dit eigenlijk gewoon in mijn takenpakket zat. Ik liet direct de antidiefstal-labels voor wat het was en zette het zoontje op een stoel.
'Zo, gaan we eerst even je schoenmaat meten. 34,5. Nou, dat is mooi. Die maat hebben we'
De moeder was van mening dat zij 35,5 gezien had bij het opmeten. Dit vond ik ook goed. De klant is koning, nietwaar?
'Welke schoen vind je mooi? Die! Goede keus. Ik draag hem zelf niet, maar heb dan ook geen maat 35,5. Haha!
Ik lachte heel hard, het zoontje wist zich geen houding te geven en de moeder had niet door dat het een grap was.
Ondertussen liep de bedrijfsleider langs. Keek mij verbaasd aan en verslikte zich bijna in zijn koffie.
Dat is het voordeel van schoenen verkopen. Je verkoopt er altijd twee tegelijk.
Het zoontje had inmiddels de schoen aan en ik probeerde mij te herinneren wat een schoenverkoper ook altijd weer doet.
'Loop maar even naar die deur en terug. Ja, goed zo. Zit hij lekker? Niet te strak?'
Opeens wist ik het. Dit was het moment om op de teen van het zoontje te drukken.
'Hmmm. Volgens mij zit hij wel goed, hoor.'
Eerlijk gezegd had ik geen enkel idee of de teen van het zoontje op de goede plek zat. Ik bedoel, ten opzichte van de voet natuurlijk wel, maar ten opzichte van de schoen heb ik echt geen idee. Hoe dan ook. De moeder vroeg nog een keertje of hij de schoen lekker vond zitten en of hij de schoen echt mooi vond. Toen hij dit weer bevestigde gingen ze richting kassa. De meesterverkoper Hendrie 'Al Bundy' had zijn eerste schoen verkocht. Of twee natuurlijk. Dat is het voordeel van schoenen verkopen. Je verkoopt er altijd twee tegelijk.
'Kom eens', sprak de bedrijfsleider toen hij (met nieuwe koffie) voorbij liep. 'Wil je dat nooit meer doen? Daar hebben we verkopers voor.'
Beduusd pakte ik het antidiefstal-label weer op en prikte de naald door de naad van de zoveelste schoen. Twee weken later nam ik ontslag. Niet omdat ik boos was omdat ik geen schoenen meer mocht verkopen. Ook niet omdat de Dolcis of Invito mij een beter contract aanbod. Ik veranderde van opleiding, ging varen en sloot mijn carriére als 'plakker' af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten