Het leek nog zo ver weg. Ergens half september planden
wij onze bruiloft en kwamen uit op een datum die goed twee maanden verder lag.
Nu weet ik heus dat er stellen zijn die hun bruiloft makkelijk twee jaar
vooruit plannen, maar voor ons gevoel leek twee maanden al mijlenver weg.
Afgelopen vrijdag was het echter al zo ver. Uiteraard een onvergetelijke dag. Omdat ik beter speech op papier als op de dansvloer ook vanaf hier nogmaals bedankt voor alles wat de dag onvergetelijk maakte.
Hoe snel die tijd ging bleek in de week voorafgaand aan
de bruiloft. De ambtenaar van de sturgelijke band moest nog op visite
komen en begon toch wel een beetje aan te geven dat een goede speech toch wel
enkele dagen in beslag neemt. Erger waren de twee uitnodigingen die vier dagen
voor de heugelijke dag nog lagen te wachten tot ze in de brievenbus gemikt werden. Dat wil zeggen: Tot ze door ons in de brievenbus gemikt werden. Gelukkig bestaan er echter spreekwoorden in de categorie lest best, de laatste zullen de eerste zijn en Wie het laatste lacht. Kwam alles toch op z’n pootjes terecht.
Als je tien jaar bij elkaar bent komt het onderwerp
trouwen wel enkele keren voorbij en dat was bij ons natuurlijk niet anders. Het
onderwerp bleef bij ons een beetje sudderen. Dat kwam voor een van ons misschien wel
goed uit, maar bij elke buiging om mijn veter te strikken of als ik Gerdie haar
naam iets serieuzer als normaal uitsprak werden twee donkerbruine ogen tegenover
mij groot en stonden in no time vol verwachting. Nu pas heb ik door dat een huwelijk vanaf
de eerste dag onvermijdelijk was (Kleine tip: Zeg nooit dat je het nóóit gaat doen). En toen begin september een enkele
centimeters lang staafje van het merk Clearblue een nieuwe mijlpaal aankondigde
in ons leven ging het sudderende onderwerp harder sissen dan ooit. En dus
stelde ik Gerdie de vraag waarop het antwoord, om even een beeld voor u te
creëren, ongeveer net zo verrassend was als die op de vraag of Cristiano
Ronaldo gaat scoren in zijn eerstvolgende wedstrijd voor Real Madrid.
Hoewel trouwen dus, in tegenstelling tot mijn kersverse
vrouw, niet bepaald op de bovenste plaatsen van mijn to-do-list stond gebied de
eerlijkheid mij te zeggen dat ik het in de voorbereiding elke dag een beetje
leuker ben gaan vinden. Misschien niet zo zeer de trouwtraditie en de rituelen
die daar aan vast zitten, maar vooral ook hoe iedereen om je heen zo zijn best
doet om er bij te zijn en er wat moois van te maken. Toch iets wat ik van te voren schromelijk onderschat heb en waar ik van te voren blijkbaar niet over nagedacht heb.
Men gaat speciaal naar de winkel en koopt kleren om op
onze dag mooi voor de dag te komen. Vaders en moeders bereiden prachtige
speeches voor om voor te dragen op onze
dag. Bedrijfsvoeringen van menig Zwolse binnenvaartondernemer stond enkele
weken volledig op zijn kop om onze dag niet te hoeven missen. Vrienden en familie benutten hun creativiteit om
ons prachtige cadeaus te overhandigen. Speciaal voor onze dag komt men niet
alleen vanuit Zwolle en omstreken, maar zelfs vanuit Denemarken wordt er
grootse moeite gedaan om er toch bij te zijn. Iemand landt zelfs op Schiphol,
springt in de auto en trotseert de slaap en de snelweg om nog een goed uur mee
te pakken van onze bezegeling. Ons. Ik
bedoel maar. Om nog maar te zwijgen van de geweldige vrijgezellenfeesten die we
aangeboden kregen (Ik zou er wel wat over willen schrijven, maar bij de éne
mocht ik fysiek niet aanwezig zijn en bij de ander was ik zelf geestelijk al
vrij snel afwezig. Dat ik dáár fysiek wel acte de presence had gegeven was de volgende ochtend met watervaste stift op mijn gespierde torso en atletische rug te lezen).
En dus volgde er een onvergetelijke dag met een wat ons betreft onvergetelijk feest. Niet groot, maar toch nog groter als gepland en daarom
precies goed voor ons. Een dag met familie waarop zelfs de novemberzon volop
scheen. Waarop Gerdie eindelijk haar gedroomde ja-woord mocht zeggen in een
prachtig witte jurk. En natuurlijk zei ik ook volmondig ja met hetzelfde
plezier. En ’s avonds natuurlijk bier. En vrienden. En muziek. Ed Sheeran.
Thinking out Loud. Alle ingrediënten dus voor een onvergetelijke dag en avond.
Toen ik aan het eind van de avond met goede bedoelingen de microfoon in mijn handen kreeg gedrukt door de DJ was ik heel even mijn tekst kwijt. Speechen had ik nog niet eerder gedaan en het zal me ook wel niet vaak meer gevraagd worden. De ambtenaar had inderdaad gelijk. Een beetje speech schudt je niet zomaar uit je mouw. Hardop dacht ik (zoals Ed Sheeran die dag meerdere keren had ingefluisterd): ‘Bedankt, het was hartverwarmend.’ Voor een speech wat kort, maar als samenvatting voor de dag en avond voldoende. Iedereen super bedankt voor de bijdrage aan onze mooie trouwdag. We waren speechless, het was hartverwarmend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten