Het leukste aan voetbal blijft denk ik dat het aan toevalligheden aan elkaar blijft hangen. Zonder er wetenschappelijk onderzoek naar gedaan te hebben voel ik aan alles dat dit net iets meer is dan bij andere sporten. Toen Sven Kramer eenmaal voor schaatsen gekozen had of Usain Bolt voor sprinten was er naar mijn idee weinig toeval meer nodig om deze toen nog toekomstige grootheden tot de grootste van hun sport te maken.
Bij voetbal ligt dat toch anders heb ik het idee. De finaleplaats van Feyenoord in de Conference League is daar ook een mooi voorbeeld van. In de Pak Schaal Podcast* kwam het verhaal nog eens op dat Feyenoord als een van de weinige Nederlandse clubs tegen het introduceren van een extra Europees toernooi zou zijn geweest. De zittende macht van de stadionclub had als belangrijkste argument: 'Wie zit er nu op te wachten'? Het succes wat Feyenoord nu beleefd had wat de zittende gezagvoerders omstreeks 2017/2018 betreft helemaal niet plaatsgevonden (Overigens heeft Feyenoord dit bij monde van oud-directeur Jan de Jonge inmiddels al ontkracht, maar dat is voor het verhaal wel erg jammer, dus google dat vooral niet)
Als je meegaat in het Rotterdamse enthousiasme durf ik met relatieve zekerheid te zeggen dat Feyenoord als eerste Nederlandse club als eerste het Eurovisie Songfestival wist te winnen
Eenmaal geplaatst had het zomaar kunnen zijn dat Feyenoord zijn Waterloo van de allereerste editie van de Conference League, waarvan we dus stug blijven volhouden dat ze hier eigenlijk helemaal niet aan mee wilden doen, al op 29 juli 2021 had gevonden. Een week eerder beet Feyenoord zijn tanden stuk in Pristina tegen FC Drita (0-0) en na een uur keek Feyenoord in de eigen Kuip tegen een 1-2 achterstand aan. Was dit zo gebleven dan had Feyenoord waarschijnlijk de Conference League alsnog hoogst persoonlijk opgeheven, maar Guus Til maakte twee treffers (waarvan één in de dying seconds) en het sprookje wat onder de noemer 'Road to Tirana' zou leiden langs steden als Praag, Belgrado en Marseille was geboren.
Een van de belangrijkste pionnen in dit sprookje betreft een spits die op de transferdeadlineday in augustus 2021 twee contracten voor zich had liggen. Een in het Spaans uit Malaga en één in het Nederlands uit Zwolle. Ik stel mij zo voor dat Dessers onder één van de twee bijna een handtekening wilde zetten, de inktvulling van de pen leeg bleek te zijn en terwijl de Spaanse en Zwolse delegatie driftig de laatjes en kastjes op de kop aan het zetten waren op zoek naar een pen ging de telefoon nog maar eens. In het scherm verscheen een 010-nummer en de man aan de telefoon had een Deens accent, stelde zich voor als Frank Arnesen en nodigde Dessers zo snel mogelijk uit in Rotterdam-Zuid. Enkele maanden later wordt er middels een crowdfunding actie naar miljoenen gezocht voor Dessers en mag hij op 25 mei samen met zijn ploegmaten tegen AS Roma invulling geven aan het laatste hoofdstuk van dit voetbalsprookje.
Voor de finale verwacht ik een heerlijke voorpret, want er zijn een aantal heerlijke dwarsverbanden. Zo speelt Rick Karsdorp, een van de sterkhouders van Feyenoord in het kampioensjaar 2017, bij tegenstander AS Roma. Ik vraag mij af hoe vaak er een speler een Europese Finale heeft gespeeld met een tattoo die direct verwijst naar de tegenstander (Karsdorp heeft na verluidt de Kuip op zijn lijf vereeuwigd). Het laatste duel tussen de twee finalisten was een Europa League duel in 2015, waar nu nog steeds over gesproken wordt. De Andere Tijden Sport aflevering waar ik ooit om vroeg ontbreekt helaas nog wel.
Het mooiste dwarsverband is misschien nog wel dat Feyenoord waarschijnlijk weer de eerste is. Zo won Feyenoord in 1970 als eerste Nederlandse club de Europa Cup 1 (wat later zou leiden tot het commerciële gedrocht Champions League) en in 1974 als eerste Nederlandse club de Europa Cup III (Nu bekend als Europa League). Als je meegaat in het Rotterdamse enthousiasme durf ik met relatieve zekerheid te zeggen dat Feyenoord als eerste Nederlandse club als eerste het Eurovisie Songfestival wist te winnen, het Filmfestival van Cannes al ruim voor Ajax en PSV een prooi van de Stadionclub was en dat ze ook nog als eerste Nederlandse club tot president werden verkozen van de Verenigde Staten.
Het enige zorgelijke en mij dwarszittende dwarsverbandje is de trainer van de tegenstander. Toen de laatste Nederlandse club een Europese finale speelde was Mourinho, net als over tweeënhalve week, de coach van de opponent. Ajax had in 2017 een wervelende campagne gehad en relatief sterke ploegen als Kopenhagen, Schalke 04 en Olympique Lyon aan de zegekar gebonden. Dit ging grotendeels gepaard met wervelend voetbal, maar als iemand wervelend voetbal effectief dood kan leggen dan is het Jose Mourinho wel.
Op de finaleplaats van Feyenoord valt überhaupt niks af te dingen, maar zonder toeval en een toefje geluk vaart niemand wel. Een toernooi dat bijna niet had bestaan, een tegenstander uit de diepste krochten van het Europese voetbal waar je bijna over struikelt en een spits die eigenlijk tegen degradatie had moeten strijden in een stadion dat luistert naar het Mac3Park-Stadion.
Je kan mij een hoop vertellen, maar dan gaat dat laatste zetje ook wel lukken.
*Ja, dat is inderdaad een Ajax Podcast. In deze podcast gaat het dan ook veel over Ajax, maar gek genoeg ook vaak over Feyenoord. De man achter de schermen is namelijk Feyenoorder en wordt met regelmaat in het gesprek betrokken en dan is het niet verbazend dat opeens Feyenoord het leidend voorwerp van deze podcast is. Persoonlijk vind ik dat wel vermakelijk, maar ik ken wat Ajaxsupporters die ongetwijfeld schuimbekkend hun tanden in hun autostuur zetten als het al tien minuten niet meer over Ajax gaat, maar over Feyenoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten