
Voor de cynici die in de eerste alinea beschreven worden: Ik ga u nu al teleurstellen. Aan het eind van dit stukje tekst zult u woorden van dezelfde strekking als de voorgaande jaren vinden. Wederom schieten superlatieven tekort wat betreft de afgelopen Kampweek.

Het was geweldig dus. Omdat we ongeveer 250 kinderen een onvergetelijke week hebben kunnen bezorgen. Wederom op onze eigen karakteristieke en unieke manier.
Vandaar ook het kippenvel als je kinderen bij het weggaan een traantje ziet wegvegen, of als twee stralende ogen je aankijken en zeggen: 'Dit was echt superleuk'
Natuurlijk was er in deze setting een pracht van een paleis aanwezig, een spijkerbed en een echte buikdanseres met een nog echtere slang. Maar boven alles was er een echt vliegend tapijt aanwezig. Fantastisch. En nog mooier: Er waren 250 kinderen in het bos, enkele tientallen mentoren om deze te begeleiden en in de eigen organisatie zit er ook nog een mannetje of zestig.
En dan mag u raden wie er op dat vliegend tapijt mocht. Inderdaad. Degene die bij het woord pretpark al spontaan een paniekaanval krijg en die bij een rondje rodelen een kruisje slaat wanneer er een oud vrouwtje die voor de eerste keer rodelt voor hem zit. Precies, die persoon mocht op een vliegend tapijt een paar meter boven de grond zweven. En die persoon dat was ik.
Als iemand mij ooit gezegd had dat ik ooit met een van scheepshoorn gemaakte fluit op een vliegend tapijt zou zitten dan had ik die persoon ritueel voor gek verklaard
Het vliegend tapijt was dit jaar hét voorbeeld van wat Nationaal Kamp doet. We nemen niet genoegen met een paleis of een spijkerbed, maar zoeken de grens op van het mogelijke met beperkte middelen. Want naast het vliegend tapijt was er een klimmuur, boogschietbaan, vuurstookhoek en wat al niet meer. Daarnaast kom je met leeftijdsgenoten in aanraking wonend tussen Terschelling en Terneuzen. Noem mij één schoolkamp waar dit ook gebeurd.
Vandaar ook het kippenvel als je kinderen bij het weggaan een traantje ziet wegvegen, of als twee stralende ogen je aankijken en zeggen: 'Dit was echt superleuk'. En dat ouders op Facebook vertellen dat hun kinderen niet uitverteld raken over de avonturen die ze hebben beleefd.
Gelukkig had ik u er al voor gewaarschuwd: Het einde van dit blogje is niet zo spannend. Het was weer een geweldige week en iedereen die hier ook maar een klein beetje aan bijgedragen heeft verdiend een geweldige pluim. We gaan op naar Kamp nummertje 60!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten