Het 59e Nationaal Kamp: Superlatieven, Vliegende Tapijten en Kippenvel

Cynische mensen kunnen de klok erop gelijk zetten. Het is begin juni en dus zal er wel weer snel een blogartikel online komen waarin staat dat het Nationaal Kamp in Hattem weer 'onvergetelijk' of 'geweldig' was. De afgelopen week was het weer zover en werd het 59e Kamp georganiseerd.

Voor de mensen die geen idee hebben van het begrip 'Nationaal Kamp':  Kijkt u eens op nationaalkamp.nl. Lees alles even door, laat het vervolgens goed op u inwerken en vermenigvuldig het warme gevoel wat u erbij krijgt met de factor drie of hoger. Dan weet u ongeveer hoe een organisator of deelnemer van dit spektakel zich voelt.

Voor de cynici die in de eerste alinea beschreven worden: Ik ga u nu al teleurstellen. Aan het eind van dit stukje tekst zult u woorden van dezelfde strekking als de voorgaande jaren vinden. Wederom schieten superlatieven tekort wat betreft de afgelopen Kampweek.

Alleen al de weersomstandigheden waren perfect. Niet eerder waren de weergoden ons zo gunstig gezind. Want het bleef droog. Er is letterlijk geen druppel gevallen. En het was ook niet te warm. Want 30 graden Celsius is heerlijk, hoor. Vooral als je aan de Middelandse Zee zit met een koude cocktail en je voetjes lekker in het water. Maar niet als je op een open veld allerlei activiteiten moet doen. Dan is een graadje of 20+ meer als voldoende.

Het was geweldig dus. Omdat we ongeveer 250 kinderen een onvergetelijke week hebben kunnen bezorgen. Wederom op onze eigen karakteristieke en unieke manier. 

Vandaar ook het kippenvel als je kinderen bij het weggaan een traantje ziet wegvegen, of als twee stralende ogen je aankijken en zeggen: 'Dit was echt superleuk'

Met de complete verhaallijn zal ik u niet vermoeien, maar we waanden ons afgelopen week in Hattamabad, waar een slechte grootvizier de Sultan moest vervangen en alle sloebers in de stad tot werken dwong om daarmee meer geld en nog meer macht te vergaren. Een mooi klusje voor de aanwezige kinderen om daar eens een stokje voor te steken.

Natuurlijk was er in deze setting een pracht van een paleis aanwezig, een spijkerbed en een echte buikdanseres met een nog echtere slang. Maar boven alles was er een echt vliegend tapijt aanwezig. Fantastisch. En nog mooier: Er waren 250 kinderen in het bos, enkele tientallen mentoren om deze te begeleiden en in de eigen organisatie zit er ook nog een mannetje of zestig.

En dan mag u raden wie er op dat vliegend tapijt mocht. Inderdaad. Degene die bij het woord pretpark al spontaan een paniekaanval krijg en die bij een rondje rodelen een kruisje slaat wanneer er een oud vrouwtje die voor de eerste keer rodelt voor hem zit. Precies, die persoon mocht op een vliegend tapijt een paar meter boven de grond zweven. En die persoon dat was ik.

Als iemand mij ooit gezegd had dat ik ooit met een van scheepshoorn gemaakte fluit op een vliegend tapijt zou zitten dan had ik die persoon ritueel voor gek verklaard

Want ik speelde Malle Baba. De Fakir. U weet misschien nog wel van het verhaal vorig jaar hoe het verdelen van de rollen gaat. Bij de rolverdeling wordt er een gekke rol en een megamal pakje uitgekozen en dat is dan de rol die ik mag ik dan spelen. Het liefst met zo min mogelijk tekst. En een fakir die speelt niet alleen op een fluit en zit op spijkerbedden. Nee, die gaan ook op een vliegend tapijt.

En dus zat ik niet veel later onder het mom van 'het is voor een goed doel' op een vliegend tapijt. Als iemand mij ooit gezegd had dat ik ooit met een van scheepshoorn gemaakte fluit op een vliegend tapijt zou zitten dan had ik die persoon ritueel voor gek verklaard. Maar het is toch gebeurd. Met knikkende knieën en parelend zweet op onder anderen het voorhoofd. Niet naar beneden kijken. 

Het vliegend tapijt was dit jaar hét voorbeeld van wat Nationaal Kamp doet. We nemen niet genoegen met een paleis of een spijkerbed, maar zoeken de grens op van het mogelijke met beperkte middelen. Want naast het vliegend tapijt was er een klimmuur, boogschietbaan, vuurstookhoek en wat al niet meer. Daarnaast kom je met leeftijdsgenoten in aanraking wonend tussen Terschelling en Terneuzen. Noem mij één schoolkamp waar dit ook gebeurd.

Vandaar ook het kippenvel als je kinderen bij het weggaan een traantje ziet wegvegen, of als twee stralende ogen je aankijken en zeggen: 'Dit was echt superleuk'.  En dat ouders op Facebook vertellen dat hun kinderen niet uitverteld raken over de avonturen die ze hebben beleefd.

Gelukkig had ik u er al voor gewaarschuwd: Het einde van dit blogje is niet zo spannend. Het was weer een geweldige week en iedereen die hier ook maar een klein beetje aan bijgedragen heeft verdiend een geweldige pluim. We gaan op naar Kamp nummertje 60!