Beeld en Geluid Museum

Toen ik een paar weken geleden dit artikel afsloot met de opmerking dat ik iets leuks ging doen met mijn Valentijn had u natuurlijk nog geen idee wat dat was. Met mijn Valentijn (om misverstanden te voorkomen: tevens mijn vrouw) ben ik naar het Beeld & Geluid Museum in Hilversum te gaan. Oké, misschien niet de plek waar romantiek, passie en liefde samen komen, maar wel absoluut de moeite om eens een kijkje te nemen. 

Stoer en sexy
Bij binnenkomst werden we welkom geheten door een uiterst vriendelijke vrouw die een korte introductie gaf over het reilen en zeilen in het museum. 'Aan het begin kunt u gelijk op de foto met een bekende Nederlander', vertelde ze terwijl ze wees naar de plek waar dit unieke moment zich zou kunnen voltrekken. Toen we in de richting keken waar ze naar wees keken we elkaar verbaasd aan. De twee mensen (ook in witte pakken) bij het fototoestel waren allesbehalve bekend. 'Virtueel natuurlijk', haastte de gastvrouw zich er aan toe te voegen. Opgelucht haalden we adem. Even waren we bang vervreemd te zijn van de Nederlandse televisie. 

DJ voor één dag. Ofwel een paar minuten.

Nadat we vriendelijk bedankt hadden voor de virtuele fotosessie met de bekende Nederlander naar keuze begonnen we onze 'experience' door decennia beeld en geluid. Nadat we besloten niet in de stemming te zijn voor de nieuwskamer (met vooral serieus nieuws) maakte we ons al snel op voor de eerste interactie van de dag. Opkomen als een presentator. Ik koos voor de manier 'stoer en sexy'. Een opkomst die volgens het museum gekenmerkt wordt door Peter-Jan Rens. Ik ken betere voorbeelden, maar dat terzijde.

Het fragment zal vermoedelijk ook nooit verder komen als de diepste krochten van het archief in huize Kiers

Mijn opkomst was overigens alles behalve stoer en ook zeker niet sexy. Ik kwam door de schuifdeuren, de computerstem kondigde 'het nieuwe talent van Hilversum aan' en daar was ik: Handen in de zakken, één keer kijken om mij heen of er niemand anders was en een tweede blik om te kijken of er ook een camera was. Daarna verdween ik vliegensvlug uit beeld. Het fragment (wat overigens keurig toegemaild wordt) zal vermoedelijk ook nooit verder komen als de diepste krochten van het archief in huize Kiers.

Bijna pauze
Dan vervolgt de experience zich. Er zijn vele mogelijkheden. Zo heb ik in korte tijd een mediatraining gevolgd (met beeldmateriaal dat eveneens pas over duizenden jaren door archeologen opgegraven mag worden), ben ik VJ geweest en zelfs een ware DJ. Je hebt een hoekje waarin je alle grote sterren kan zien (met een sterrekijker, ik bedoel maar, hoe creatief kan je zijn) en een hoekje waarin je afleveringen van All You Need is Love kan zien of alle ontknopingen van het grote assortiment aan Soaps dat Nederland rijk is. 

De broodjes waren vermoedelijk gebakken toen Toon Hermans één
van de vaderlandse televisiehelden was. De kaassoufle, kroket en frikandel
wisten dit overigens ruimschoots te compenseren.

Zoals het een echt televisieprogramma betaamt namen we ook even pauze tussendoor. De keuze was niet bepaald reuze, maar dat hoeft ook niet want een lunchpauze hoeft niet per definitie royaal te zijn. Dat de broodjes gebakken leken te zijn in het tijdperk dat Toon Hermans zijn hoogtijdagen kende was wel wat minder, maar het mocht de heugelijke dag natuurlijk niet schaden. 

Geen nieuws lezen, wel samenstellen
Na de pauze gingen bezochten we de bovenste verdieping. Hier kon je het nieuws voorlezen. Men had het mij van te voren verteld. Je kan gewoon een paar minuten nieuwslezer zijn als je dat wilt. Is dat wat? Ja, natuurlijk. Echter stonden er ontelbare kinderen in de rij die dezelfde gedachten hadden als 28-jarige ondergetekende. Om met mijn 1.90 meter en een netto gewicht van (net geen, ik blijf het zeggen) 100 kilo daartussen te gaan staan ging mij te ver. Nieuwslezer zat er voor mij niet in. Droom in duigen, carrière geknakt nog voordat hij begonnen was. 

Als troost heb ik nog wel het nieuws samen mogen stellen. Hoe ik dat deed dat kan u hier zien. Voordat u klikt wil ik u vertellen dat het niet de moeite waard is. Ik was zelfs het laatste nieuws vergeten. Althans, dat werd mij verteld door de eindredacteur. 

Dan maar naar het Klokhuis lab. Hier stelde ik het eten van de toekomst samen met een paar muisklikken. Als het goed is koos ik voor pizza uit een tube en een berg insecten. Geloof mij, dat was het beste wat er tussen stond. In de toekomst zijn er blijkbaar geen bigmacs en frikandellen speciaal meer (en dat is op zichzelf niet erg, maar totdat de toekomst begint zondig ik mij er stiekem toch nog af en toe aan).

Om met mijn 1.90 meter en een netto gewicht van (net geen, ik blijf het zeggen) 100 kilo daartussen te gaan staan ging mij te ver

Nadat ik ook nog een huis van de toekomst (Klikken hoor, dit huis wilt u ook!) had samengesteld en ook mijn fantasie los had gelaten op het voertuig van de toekomst (wel klikken, maar dit voertuig wilt u niet) was het weer tijd om naar onze eigentijdse auto te gaan en vervolgens naar ons eigentijdse huis.

Een grap op het eind
Buiten dachten we nog even de mogelijkheid te hebben om met een treintje het Mediapark te bezoeken. 'Wilde u mee met het treintje. Die rijdt vandaag niet meer, hoor. En het Mediapark kunt u niet te voet bezoeken, helaas. Het is vooral industrieel gebied. Ja, mevrouw. Als u moet bevallen gaan natuurlijk alle deuren open. Maar dat lijkt mij niet de beste optie voor u, haha.' De man lachte er gelukkig bij. Zijn laatste twee zinnen waren een grap.

Om een lang blog kort te maken: Het Beeld en Geluid Museum is de moeite waard. Ik ga ook nog een keer terug denk ik. Al is het alleen maar om toch nog een keer als een wulpse Peter-Jan Rens het podium te bespringen of alsnog het nieuws voor te lezen.