
Je loopt al weken van te voren met een petje op je oren....
Weken? Begin juli 2012 werden de eerste kilometers gemaakt om bij elkaar te komen om een nieuw geschikt thema te bedenken en vorm te geven naar een geschikt verhaal. De eerste letters van het succesvolle kamp van juni 2013 werden bijna dus al een jaar eerder getypt. Het petje ontbrak wellicht toen nog, maar de goede zin die doorgaans onder deze petjes zit was al volop aanwezig.
Aan tafel, Whoohoo. Voor Pizza, Whoohoohoohoo
En dat thema werd dus, voor zij die het gemist hebben, Italië. In Sicilië, waar de familie Roni (met Pepe Roni en Marco Roni) een felle strijd aangaan met de maffiafamilie Scorrimorri om wie het beste pizzarestaurant heeft. Een reden om ongeveer 250 pizzabakkers uit te nodigen in Hatemo en de Scorrimorri's van het eiland te verjagen.
Bumba Baloo! Het circus komt eraan! Bumba Balie! Waar is die kleine clown?

Hagel en sneeuw, onweer, wind en regen...
Die hadden we dus niet. Moeder Natuur had een week lang een goede bui. Waar het op zaterdag nog bivakkeren was in de tent met 2 graden celsius, werden we maandag bij de aankomst van de kinderen getrakteerd op zon. En deze zon bleef tot vrijdag actief boven het Hattemse Bos. Geen korreltje hagel, geen vlokje sneeuw, geen zuchtje wind en geen spatje regen. Nederland kan trots zijn op de Hattemgezindheid van onze eigen Moeder Natuur!
We willen niet rechts en niet links en niet hoog, niet omlaag niet opzij. Geen enkel ding. Niet zus en niet zo en niet dit en niet dat. We willen alleen: HAPPENING!
![]() |
De Etna in de Leemkule |
![]() |
Sipke-Jan Bousema opende het Nationaal Kamp |
Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen. Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen. Oren, ogen, puntje van je neus......
Even een kleine grappige anekdote tussendoor. Wellicht alleen leuk voor de betrokkenen, maar toch. Om vanuit het niets tijdens het toneelspel op te duiken bevond ik mij opgevouwen achter een ijscokar op het podium. Nadeel is dat je er lang moet zitten, ook al ruim van tevoren als de kampliederen nog gezongen moeten worden. Toen werd het alom bekende 'Hoofd, schouders, knie en teen' ingezet. Ik had een prachtig zicht op de kampwachten en deze deden volop mee. En toen zag ik het. Bij het gedeelte 'Oren, ogen....' drukte een van de dames bij het eerste woordje op haar neus. Ze schrok van zichzelf, keek om zich heen en constateerde opgelucht dat niemand haar gezien had........ Hehehehehe.......
Ik heb toch zoiets geks, ik heb een pleecomplex, ik hou zo van die geur.......
![]() |
Eerst toegezongen, daarna met recht een biertje na afloop! |
Oh Nationaal Kamp, De tijd is snel voorbij gegaan, zodat we weer naar huis toegaan, maar volgend jaar zien wij elkaar bij Nationaal Kamp!
Maar aan alles komt een eind. Ook aan de geweldige kampweek die we weer mochten meemaken dit jaar. Ik raakte de tel kwijt, maar zeker meer als veertig van de 250 kinderen verlieten met vochtig tot betraande ogen het bos op vrijdagmiddag. Voor de kinderen een herinnering die ze nooit zullen vergeten, voor ons wederom een bevestiging dat we kinderen een onvergetelijke beleving in het bos kunnen bezorgen. Volgend jaar zijn we er inderdaad weer bij. Maar wat duurt een jaar soms lang....
Ook dit jaar weer mijn dank aan iedereen die het Nationaal Kamp een warm hart toedraagt en wie er aan bijgedragen heeft er weer een beregezellig evenement van te maken. Het was weer geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten