Het 56e Nationaal Kamp Hattem: Aan tafel, Bumba Baloo en de tijd is snel voorbij gegaan

Natuurlijk had het iets enthousiaster gestaan als ik dit verhaaltje al zaterdag of zondag geschreven had. En anders toch in elk geval maandag. Maar ook een organisator van het Nationaal Kamp heeft een druk leven buiten de dagen in Hattem. Zo werd ik geconfronteerd met twee verjaardagen en het boeken van een vakantie. Ik bedoel maar. Gelukkig begon vandaag het dagelijkse leven weer en was er weer tijd te over. Geintje natuurlijk. Maar onderstaand toch een klein verslag van weer een fantastisch Nationaal Kamp ingeleid door enkele alom bekende en minder bekende strofe's.

Je loopt al weken van te voren met een petje op je oren....
Weken? Begin juli 2012 werden de eerste kilometers gemaakt om bij elkaar te komen om een nieuw geschikt thema te bedenken en vorm te geven naar een geschikt verhaal. De eerste letters van het succesvolle kamp van juni 2013 werden bijna dus al een jaar eerder getypt. Het petje ontbrak wellicht toen nog, maar de goede zin die doorgaans onder deze petjes zit was al volop aanwezig.

Aan tafel, Whoohoo. Voor Pizza, Whoohoohoohoo
En dat thema werd dus, voor zij die het gemist hebben, Italië. In Sicilië, waar de familie Roni (met Pepe Roni en Marco Roni) een felle strijd aangaan met de maffiafamilie Scorrimorri om wie het beste pizzarestaurant heeft. Een reden om ongeveer 250 pizzabakkers uit te nodigen in Hatemo en de Scorrimorri's van het eiland te verjagen.

Bumba Baloo! Het circus komt eraan! Bumba Balie! Waar is die kleine clown?
Huh? Is dit ook een kampliedje hoor ik u denken? Nee, dit is geen kampliedje. Maar desondanks een veel gezongen liedje de afgelopen weken in Hatemo. Wie dit blog wat vaker leest of lid is van de Kampvriendenkoerier, is wel bekend dat ik als B-artiest jarenlang mijn best heb gedaan om eindelijk een plaats te bemachtigen op dat felbegeerde podium van het Amfitheater. De afgelopen jaren had ik mijn doel bereikt. Hiernaast ziet u een foto waarin ik de Mysterieuze IJscoman Signor Pistache vertolk. Tevens ziet u ook hoe deze magistrale vertolking direct weer ontkracht werd. Ziet u de vergelijking met Clown Bumba? Inderdaad, ik ook niet. 21 kampwachten, meer als 40 kampstafleden en ruim 250 kinderen zagen de vergelijking wel....

Hagel en sneeuw, onweer, wind en regen...
Die hadden we dus niet. Moeder Natuur had een week lang een goede bui. Waar het op zaterdag nog bivakkeren was in de tent met 2 graden celsius, werden we maandag bij de aankomst van de kinderen getrakteerd op zon. En deze zon bleef tot vrijdag actief boven het Hattemse Bos. Geen korreltje hagel, geen vlokje sneeuw, geen zuchtje wind en geen spatje regen. Nederland kan trots zijn op de Hattemgezindheid van onze eigen Moeder Natuur!

We willen niet rechts en niet links en niet hoog, niet omlaag niet opzij. Geen enkel ding. Niet zus en niet zo en niet dit en niet dat. We willen alleen: HAPPENING!

De Etna in de Leemkule

En happening dat kregen de uitzinnige kinderen ook dit jaar weer voorgeschoteld. Een opening met een magistrale glansrol van niemand minder dan Sipke-Jan Bousema, boogschieten in de lussentocht, een ware uitbarstende vulkaan in de Leemkule, een echte goochelaar bij het donderdagavondspektakel.... Het is slechts een greep uit het totale pakket uit het spectaculaire aanbod van kinderavonturen en belevenissen die er dit jaar weer werden aangeboden. Menig kind mocht dit jaar weer met volle teugen van al dit spektakel genieten.

Sipke-Jan Bousema opende het Nationaal
Kamp

Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen. Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen. Oren, ogen, puntje van je neus......
Even een kleine grappige anekdote tussendoor. Wellicht alleen leuk voor de betrokkenen, maar toch. Om vanuit het niets tijdens het toneelspel op te duiken bevond ik mij opgevouwen achter een ijscokar op het podium. Nadeel is dat je er lang moet zitten, ook al ruim van tevoren als de kampliederen nog gezongen moeten worden. Toen werd het alom bekende 'Hoofd, schouders, knie en teen' ingezet. Ik had een prachtig zicht op de kampwachten en deze deden volop mee. En toen zag ik het. Bij het gedeelte 'Oren, ogen....' drukte een van de dames bij het eerste woordje op haar neus. Ze schrok van zichzelf, keek om zich heen en constateerde opgelucht dat niemand haar gezien had........ Hehehehehe.......

Ik heb toch zoiets geks, ik heb een pleecomplex, ik hou zo van die geur.......

Eerst toegezongen, daarna met
recht een biertje na afloop!

'WC's schoonmaken, WC's schoonmaken, WC's schoonmaken, dingen sjouwen, en WC's schoonmaken!' Hoofdrolspeler Pepe Roni wist er wel raad mee toen de heren en dames kampwachten werden uitgenodigd op het podium en met luid applaus begroet werden door de kinderen en hun ouders die op visite waren. Pepe Roni gaf aan wat de kampwachten voornamelijk als taak hadden en terecht leverde dat natuurlijk luidkeels waardering op. In de vorm van het welbekende liedje Pleecomplex. Kinderen zongen uit volle borst mee. Als kampwacht geëerd worden met dit liedje op dit podium staat ongeveer gelijk aan een huldiging op het Leidseplein of de Coolsingel of bijvoorbeeld het krijgen van een lintje van de koning(in). Je moet het meegemaakt hebben en het is lang niet iedereen gegeven.

Oh Nationaal Kamp, De tijd is snel voorbij gegaan, zodat we weer naar huis toegaan, maar volgend jaar zien wij elkaar bij Nationaal Kamp!
Maar aan alles komt een eind. Ook aan de geweldige kampweek die we weer mochten meemaken dit jaar. Ik raakte de tel kwijt, maar zeker meer als veertig van de 250 kinderen verlieten met vochtig tot betraande ogen het bos op vrijdagmiddag. Voor de kinderen een herinnering die ze nooit zullen vergeten, voor ons wederom een bevestiging dat we kinderen een onvergetelijke beleving in het bos kunnen bezorgen. Volgend jaar zijn we er inderdaad weer bij. Maar wat duurt een jaar soms lang....

Ook dit jaar weer mijn dank aan iedereen die het Nationaal Kamp een warm hart toedraagt en wie er aan bijgedragen heeft er weer een beregezellig evenement van te maken. Het was weer geweldig!