Een vakantie boeken valt niet mee

Na weer een jaar buffelen op kantoor nadert altijd het moment dat je er even tussenuit knijpen mag. Even een paar weken geen werk, maar ontspanning. Even geen zeurende mensen, maar vrolijke noten. Even geen rekenmachine, maar afstandbediening. En natuurlijk ook nog naar het buitenland. En dat is niet zo gemakkelijk. Want wie beheerst de kunst van het vakantie boeken?

Vorig jaar gingen we eind september en begin oktober lekker weg. Dit beviel en dus doen we dat dit jaar weer. Het goede behouden dus. Vorig jaar was één avondje surfen op internet voldoende om een vakantie naar Calella te boeken voor een schappelijk prijsje. Iets vergelijkbaars moest natuurlijk dit jaar ook lukken.

Vele ideeën lieten we zo 's avonds op de bank de revue passeren. Het begon met toeren in een 'boer zoekt vrouw'-busje en onderweg kwamen ook Noorwegen, Zweden, Italië, Spanje, Portugal en tal van andere landen voorbij. Ideeën genoeg dus en dan denk je: Dat moet goed komen. Één klein puntje was dat ik alles te duur vond. En ik dacht: Hoe later, hoe goedkoper. Dus waarom haasten?

En dan nadert de vakantie met rasse schreden.....

'Hey Kiers, heb je al geboekt?', wordt mij gevraagd. “Eh nee, nog niet”, is mijn antwoord. Niet veel later: 'Met vakantie? Wat leuk! Waarheen?' Opnieuw bedenk ik wat: “Het wordt letterlijk een last minute” Een dikke knipoog volgt. Die had ik even goed verzonnen.

"De vrouw is nog enthousiaster als ons. Even kijk ik Gerdie aan: 'Gaat ze met ons mee?'"

Dan is het zover. De laatste werkdag voor mijn vakantie zit erop en ik bedenk me dan nu toch dat ik echt wat moet boeken. De eerste avond achter de laptop biedt geen uitkomst. Wat leuk is, is te duur en wat niet duur is, is niet leuk. Of ik ben een knieperd. Dat kan natuurlijk ook. Een tweede ronde internet en koortsachtig overleg brengt ook nog niet dat wat we hoopten. We switchen van Londen naar Rome, van Mallorca naar Kos en van Stockholm naar Lapland. Gerdie weet het al... Dit wordt niks en snelt zaterdag aan het eind van de dag nog even naar het reisbureau. Een aanbieding wordt haar gedaan. In de buurt van Lissabon aan de Portugese kust.Eenmaal thuis legt ze hem aan mij over. Een snelle blik werp ik erover. Dan kijk ik Gerdie aan. 'Lieverd, ik vind het toch een beetje duur.......'

Maandagmiddag gaan we naar een groot, gerenommeerd, niet nader te noemen reisbureau. Hier moet het dan maar gebeuren. De dame achter de balie helpt ons vrij snel. En hoe!

'Hallo, wij willen graag op vakantie'

“Ja, dat kan. Wat had u in gedachten?”

Mijn hele verhaal volgt en Gerdie vult aan. Dan begint de vrouw te zoeken in de computer. 'Hmmmm, dit is niks', horen we haar zeggen zonder ons verder te informeren wat er precies niks wordt. 'Dat is hem ook niet', klikt ze moeilijk kijkend verder. Ondertussen proberen wij mee te kijken op het scherm wat ze precies doet. Om haar te helpen geef ik haar meer mogelijkheden: 'Rome vinden we ook wel leuk een paar dagen.' Ze rommelt wat op haar computer. 'Ja, dat is niks, dat is veel te duur...' Na een half uur kijken we elkaar aan en vragen we ons af of het deze vakantie niet blijft bij een bezoekje aan Dolfinarium en kindeboerderij de Wijde AA. Om dit te voorkomen geven we een laatste mogelijkheid. Dan maar geen badplaats bij een grote metropool in de buurt of een stedentrip naar Rome of Londen. We switchen naar Mallorca. Betaalbaar en blijkbaar zongarantie. 'Valt er veel te doen op Mallorca, mevrouw?' Een korte zucht volgt: 'Ach ja, je kan het eiland verkennen. En er is een jeepsafari. Maar ja, die heb je overal wel.' Zelden wist iemand mij zo slecht te overtuigen. Toch namen we de optie tot 17:00. Een helder moment van Gerdie liet ons nog even naar het weer vragen. Weeronline bood uitkomst. Een groot scherm geeft aan dat het al vroeg in onze vakantie gaat regenen. 'Kijk meneer, het gaat wel regenen, maar dan pas aan het eind van jullie vakantie.' Verbaast kijk ik de vrouw aan. Ik zal wel blind zijn...

Eenmaal buiten weten we het zeker. Mallorca wordt het ook niet. Een laatste mogelijkheid is nog die aanbieding van het reisbureau dat Gerdie bezocht een paar dagen eerder. De Portugese kust, vlakbij Lissabon. De prijs is inmiddels een stuk minder belangrijk. De uiterst vriendelijke mevrouw geeft aan dat ze de kamers en vliegtuigstoelen eigenlijk al heeft teruggeven, maar dat het misschien nog wel kan. Wij sporen haar aan om het te proberen. De vrouw is nog enthousiaster als ons. Even kijk ik Gerdie aan: 'Gaat ze met ons mee?'

Ze laat ons wel lang wachten. In de tussentijd doen we boodschappen, bekijken we boeken en halen we wijn. Eenmaal terug heeft ze nog steeds geen uitsluitsel. Toch komt dan het verlossende telefoontje. 'Het is voor elkaar', zegt de mevrouw. Eindelijk! Missie Vakantie Boeken is geslaagd. We gaan naar Portugal! De voorpret die je normaal hebt in aanloop naar een vakantie was iets anders als gebruikelijk, maar de ontlading des te groter.

En de mevrouw van het grote, gerenommeerde niet nader te noemen reisbureau? Die hebben we netjes gebeld. 'Oké, dat is jammer. Ja, ik vond het zelf ook niet zo, hoor...... Maar jullie moesten toch wat.....'