Anderhalve week geleden was ik jarig.
Elk jaar krijg je natuurlijk dezelfde vraag. Wat je wilt hebben voor je verjaardag. Juist een hele leuke vraag natuurlijk, maar niet de makkelijkste.
Het is bij mij vrij simpel. Niks is natuurlijk niet leuk, maar accepteer ik ook. Geld is niet zo origineel, maar altijd welkom. Boeken, altijd goed. Speciaalbier ook. En al het andere wat men aan de eigen creativiteit overlaat is ook prima.
Voor vrouwlief valt het ook niet mee. Die vraagt jaarlijks of ik iets wil verzinnen wat ik echt wil hebben. Dat lukt niet vaak en dus verzint ze het tegenwoordig ook maar zelf.
Vorig jaar werd het een zonnebril (wilde ik nooit, nu wil ik niet meer zonder) en dit jaar kreeg ik een prachtige armband. Dat wilde ik ook nooit, want ik irriteer mij meestal aan dingen om mijn polsen en nek. Maar misschien eindigt het in dit geval hetzelfde als bij de zonnebril.
Het is een mooie leren armband met metalen uiteinde waarin de namen van mijn twee kinderen zijn gegraveerd. We moesten er nog wel even aan knutselen. Vrouwlief was namelijk uitgegaan van de gemiddelde mannelijke pols bij het bestellen....
Nou ja. Je kan natuurlijk ook niet én knap zijn, én slim zijn en óók nog gespierde polsen hebben. Je kan natuurlijk niet bij elke uitdeelsessie vooraan gestaan hebben.
Gelukkig was het met een stanleymes snel opgelost en hij zit nu als gegoten.
En ik ben er heel blij mee. Dat ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten