Leuke snoetjes

Als ik een winkelstraat in loop dan schakel ik blijkbaar een instinctief mechanisme in. Zigzaggend ga ik van links naar rechts door de desbetreffende straat heen. Af en toe duik ik achter een bankje of een prullenbak. Als de nood aan de man komt duik ik soms zelfs een winkel in.

Het was zelfs zo erg dat ik ooit met oordopjes zonder muziek of ander geluid in mijn oren door de stad liep. Ook dan word je niet aangesproken en als dat per ongeluk toch gebeurt kun je veinzen dat je niks gehoord hebt.

De bewuste verjaardagskaartjes

Het gaat natuurlijk over mensen die, vaak voor de meest goede doelen, een paar minuten van je al dan niet kostbare tijd vragen voor een bescheiden bijdrage. Ik benijd deze mensen absoluut niet. Het lijkt mij namelijk een bijzonder ondankbare baan.

Gelukkig heb ik dus de gave om deze mensen te ontlopen. En als dit dan per ongeluk een keer niet lukt dan kun je altijd nog op vriendelijke ('nee sorry, geen tijd') of wat minder vriendelijke ('een goede krant verkoopt zichzelf. De groeten') wijze duidelijk maken dat je geen tijd voor ze hebt.

Het meisje met een open glimlach 2.0 wist dat ook. 'Meneer, heeft u even.....'

Toch ging ik één keer de fout in. Het is al enkele jaren geleden, maar ze stond opeens voor mij. De vrolijke uitstraling en open glimlach weerhielden mij ervan om haar bot af te wijzen. Sterker nog, wat was het fijn dat ze mij aansprak! Als ze mij had aangespoord om een gulle bijdrage te leveren aan de Stichting voor in verval geraakte Kabouterhuisjes dan had ik zeker ook de knip getrokken, maar het draaide uit op een substantiële bijdrage aan Save the Children. 

En dan wel een maandelijkse bijdrage waarmee men volgens de vrolijke uitstraling en open glimlach 'ruim honderd inentingen kan realiseren tegen Polio'. Een nobel doel toch?

Dat was ergens in 2004. Sinds die tijd heb ik mijn natuurlijke afweermechanisme sterk ontwikkeld en mijn zwakke punten op dit gebied verborgen in een ondoordringbaar fort. Tenminste, dat dacht ik totdat ik vorige week de Albert Heijn binnen liep.

Ze stond bij de ingang dus het was onmogelijk om buiten haar gezichtsveld te blijven. Vrouwlief was al in de winkel dus ik stond er helemaal alleen voor. Moederziel alleen was ik. Het meisje met een open glimlach 2.0 wist dat ook. 'Meneer, heeft u even.....'

'Je hebt hem zeker gekocht bij het leuke snoetje?' De vraag stellen was hem beantwoorden.

Drie minuten later vroeg ik vrouwlief of ze niet wilde vragen of ik buiten voor een bescheiden bedrag een pakje verjaardagskaarten had gekocht voor het goede doel. Uiteraard vroeg ze het wel en hoewel het doel natuurlijk wederom het geld waard is vroeg ze zich vooral af: Waarom nu opeens wel?

Eenmaal buiten werd die vraag beantwoord. 'Je hebt hem zeker gekocht bij het leuke snoetje?' De vraag stellen was hem beantwoorden.

Heeft u even? Wilt u misschien een kleine donatie doen voor hulpeloze winkelbezoekers die lieve leuke snoetjes niet kunnen weerstaan?