zondag 29 juli 2012

Duimen voor Goud: Interesse voor sporten die mij niks interesseren

Na de grote evenementen als het Europees Voetbalkampioenschap, Wimbledon en de Tour de France zijn we aanbeland bij de Olympische Spelen. Voor velen de grote afsluiter van een mooie sportzomer, maar tevens ook de kans voor Nederland op eerherstel, want voorgenoemde evenementen werden niet met het gewenste succes tot een einde gebracht. En dus gaan we ervoor in Londen. En duimen we met z'n allen voor goud.

We zijn nog maar één dag onderweg en het is nu alweer fantastisch. Het vierde en tegelijk ook het laatste deel van mijn sportzomer is gisteren spectaculair aangevangen. Mensen als Bradley Wiggins, J.K. Rowling, David Beckham en Paul McCartney waren samen met Cruella Devil en Mary Poppins uitgenodigd om de Olympische Spelen te openen in Londense stijl. Een geweldig schouwspel waarin we ogen en oren tekort kwamen.. Bij de opkomst van de landen zakten deze ogen dicht bij de letter “J”. Wel gingen ze nog heel even open bij de letter “N” toen Jack van Gelder zijn stemgeluid een toon hoger aansloeg, omdat Nederland het stadion in kwam lopen. Nog voor de Olympische vlam ontstoken werd besloot ik mijn bed op te zoeken, maar in de herhaling de volgende ochtend zag ik dat zelfs het vuur ontsteken op spectaculaire wijze uitgevoerd werd.

"Jeroen Mooren..... Nee, voor deze Olympische Spelen had ik die naam nog niet eerder gehoord.

En dus ging vanochtend de TV, laptop en tablet op niks anders als de Spelen. Met de Rabobank #Ziningoud app en het liveverslag van de NOS ben ik er helemaal klaar voor. Genieten van de grote sterren en hopen dat Nederland nog wat verrast en wat medailles naar binnen harkt.

Het bijzondere aan de Olympische Spelen is dat ik opeens heel enthousiast ben over sporten die ik doorgaans totaal oninteressant vindt. Als ik in het sportkatern van de krant de koppen snel en daarin berichten vind die over Epke Zonderland of Ranomi Kromiwi.... Kromiwowid..... Krimowiwa.... nou ja, die over Epke Zonderland of Marleen Veldhuis gaan trekken deze nooit mijn aandacht. Maar vandaag moet ik bekennen dat ik onder de indruk was van Zonderland aan de rekstok en ik ook vurig hoopte dat bij de judoka's niet de blauwe vlag voor de Israëlier Arshansky de lucht in ging, maar die van Jeroen Mooren. Jeroen Mooren... Nee, voor deze Olympische Spelen had ik die naam nog niet eerder gehoord.

Maar de grootste bevestiging van het feit dat ik tijdens een evenement als de Spelen wel meeleef met de Nederlandse sporters kreeg ik tijdens het zwemmen. De 4 x 100 meter estafette van de Nederlandse dames, ook wel Golden Girls genoemd. Tijdens de onwaarschijnlijk spannende strijd, waarin Nederland een fikse achterstand opliep, maar zich leek terug te knokken, raakte mijn biertje in rap tempo leeg. Misschien wel sneller als tijdens een duel van het Nederlands elftal van het afgelopen, totaal niet spannende, Europees Kampioenschap. Deels werd mijn flesje lichter door het snellere consumeren, waar mijn lichaam blijkbaar tijdens zenuwslopende momenten om gaat vragen. En deels werd dit ook veroorzaakt door het enthousiasme die duidelijk invloed heeft op mijn motoriek en af en toe wat bier vanuit het flesje op de grond liet spatten.

"Deels werd dit ook veroorzaakt door het enthousiasme die duidelijk invloed heeft op mijn motoriek en af en toe wat bier vanuit het flesje op de grond liet spatten"

De uitslag is bekend. De dames zwommen naar zilver en bezorgden Nederland haar eerste medaille tijdens deze spelen. Op zich iets om trots op te zijn, maar daar het verwachtingspatroon alleen een gouden medaille toeliet overheerst de teleurstelling. Overigens niet bij mij. Immers, deze sportzomer kregen we al zoveel teleurstellingen voor de kiezen dat we blij mogen zijn met elk incidenteel succesje. Thumbs up dus voor Marleen Veldhuis, Inge Dekker, Femke Heemskerk en Ranomi Kromowidjojo (Dat was 'em). Dat er nog maar veel mogen volgen.

We blijven duimen......

**In de herinnering**
Elke “Duimen voor Goud” aandacht voor één van mijn herinneringen aan de Olympische Spelen. De eerste Spelen die ik bewust meemaakte was die in 1996. Niet veel weet ik er meer van, maar één beeld herinner ik mij nog. De juichende Nederlanders nadat een Italiaanse volleyballer de bal buiten het net om sloeg. Het betekende de 17-15 en daarmee de overwinning voor het Nederlandse volleybalteam en dus de gouden medaille. Zie hiernaast nog een keer de beelden.

Geen opmerkingen: